Lúa

Morreu Armstrong e por todas partes apareceron as noticias do Apolo XI e da súa chegada á Lúa. A poucas lles lin algo máis que os titulares, pero si me demorei no recordo da retransmisión nocturna da alunizaxe e, sobre todo, dos comentarios do día seguinte. Fronte á ilusión dos máis novos, que entendíamos aquilo moito mellor que a heroicidade de Colón, oio aínda a pouca fe dos máis vellos. Incluso a dúbida por riba do  razoable.

Vexo a meu avó sentado á mesa da cociña, rosmando, para el e para todos, “Bueno, home, bueno... E non habería ningunha outra cousa que facer?

Poema laudatorio ou elexía

que sirva como escusa para un verso,

memoria colectiva dun instante

roubada para a fama noutros tempos.

Eu lémbrome de ti, sen que me acorde,

en cadro branco e negro dunha escea

e levo tamén son desas palabras

quizás, non sei, talvez non pronunciadas.

Mais non peno por ti, home con azas,

e síntome feliz do que ensinaches:

que mundo somos nós cando queremos!

.