sexta-feira, 15 de fevereiro de 2013

Amor








Sufrimos pola xente á que queremos, dunha maneira tan interna coma intensa, pois non deixamos que asome en demasía a nosa pena, pero o pensamento non é quen de superalo e revive dor sen que lle pase. Se queremos, dóenos e ese cariño tén un valor engadido grazas ao cal, cando a vida se conduce deixándonos desfrutala, o goce remata por ser maior. Non pode resultar esaxerado pensar que as persoas desexariamos ter o don de poder transmutarnos naqueles aos que amamos, de xeito que nunca, se de nós dependese, os habería de alcanzar a tristeza.   








Estamos en invierno, amor, y llueve ...
Luis López de Anglada



E todo o que nos molla en desamparo
penetra no máis fondo, mesmo en nós,
nas verbas que falamos, e na voz
que acada para si o ton non caro.



Estamos nun inverno, sendo frío,
no abrigo que estrañamos ao non vernos
nos ollos que non ven por non querernos,
en todo o que se foi: auga de río.



A vida que non volve, xa perdida
en tempos rematados sen sabelo.
Estamos sendo inverno, sen querelo,
enchendo de xeada a nosa vida.



Que nazan soles quentes, primaveras,
e acaben cun inverno xa de eras.















.

2 comentários:

  1. Todos los días son hermosos,todas las estaciones, únicas;pero pocas amistades son tan queridas. Precioso poema, y sí: los días, mas largos y luminosos, anuncían una cercana primavera.

    ResponderEliminar
  2. Días coma hoxe semella que si, que a primavera volve para acompañarnos. E canta razón tiñan os que nos dicían que o amor con amor se paga. Bicos.

    ResponderEliminar