Felicidade(s)

    Hai días que, por máis ocupado que ande un, teñen un carácter especial. Son eses día que levan implícita unha carga de felicidade que se manifesta desde o instante en que abrimos os ollos. Non é conveniente ter moitos días así, por iso de poder individualizalos mellor, desexalos e aproveitalos coma lambóns. Sen pensar sequera canto nos falta para poder ter outro día similar.

    Por tódolos segundos dun día magnífico!

A leira que me deu a vida

A vida deume un horto neste mundo

E nel plantei de todo o coñecido

Sementes novas e apenas escollidas

Estradas nun boleo moi alegre

Coidadas sen pensar en máis futuro.

Gastada a provisión sen un reparo

Contando neses tempos con axuda

Tentamos colleitar trigo en inverno

E foi boa a colleita, e xenerosa

Así que repetimos nese intento.

Por vernos abrigados, houbo sebe

Medrando a modo e con bo xeito

De alturas superadas pola vista

Na busca de horizonte sen fronteiras.

Na porta que puxemos, os poxigos

Nunca alí pecharon para amigos.

Plantamos, e medraron, outras cousas

Tamén das que molestan e incomodan

En función do lugar ou do momento

En que nós acabamos por vivilas.

As flores cultivadas no xardín

Perfumaron e pintaron ben a leira

Malas herbas ocuparon poucos sitios

E duraron todas elas menos tempo

Sachándoas coa palabra e sen legón.

Prohibida non se viu ningunha árbore

No edén da nosa froita apetecible

Regalada cada ano sen temores

Porque si, por así prestar sabores

Naturais e sen adornos ostentosos

Galanos que tamén nos regalaron

Aprezos case sempre agradecidos.

Nunhas horas que o traballo vai a menos

Aínda estamos ocupados nos cadullos

Trafego compartido da labranza

Desta horta farturenta recibida.

.