quinta-feira, 6 de fevereiro de 2014

Chover






Óese a chuvia petar nos cristais. É inverno e véñenme á cabeza costumes que tiña cando era pequeno. Lembro algunha noite de chuvia durmindo na cama que había no faiado e sentindo como petaba a auga en tellas que, polos seus ocos, deixaban zoar ao vento. Días felices, de casa ocupada, de noites excepcionais nas que se desfacía o cotián. Agora, estes días de temporal, de despertar de noite, aproveito para taparme ben, deixando pouco máis que a fronte por fóra das mantas e intento non quedar durmido de contado, para poder escoitar o ruído do vento e a forza da chuvia contra os cristais da galería. E unha sensación de pracer parece que me envolve, levándome a encollerme e a facerme diminuto (é un dicir) nunha cama que desexo tan grande coma a da infancia.








Por cada gota de chuvia
por cada pinga que molla
cóntase un bico de auga
polo que agardan as follas


As árbores deixan as pólas
para bañarse co vento
póla a póla, folla a folla
a auga dálles contento.


As pingueiras dos tellados
de augas claras nas pozas
fanlle cortinas ao aire
xogando porque se esconda.


Atopándose ao abrigo
gozar por un ver chover
é cousa ben natural
que proporciona pracer


Cando parece que escampa
cando deixa de chover
as gotas que un ve caer
son as que se ían perder.













.









2 comentários:

  1. Versos sencillos, preciosos; elucubraciones que también a mí me retrotraen a la infancia: a otra cama, a otro fallado...a la misma lluvia.

    ResponderEliminar
  2. Si que é a mesma chuvia. E xa podía ir parando un pouco!

    ResponderEliminar