quarta-feira, 26 de março de 2014

Animais



     Eu teño un can e tres gatos. Catro, se conto á nai deles, Rita, que volve de cando en vez a facernos unha visita, pero que tén vida lonxe da casa. Galiñas hai seis, cun fermoso galo pedrés  e dúas coellas. Tódolos días estamos un tempo xuntos e, chegado o caso, somos capaces mesmo de falarnos. Á nosa maneira, si, pero coa sensación de que nos entendemos, que convivimos, case mesmo por necesidade. Buscámonos, achegámonos e demostrámonos unha mutua felicidade por andar xuntos dun lado a outro. Ata por veces parecemos querer xogar: Sen ir máis lonxe, onte López tivo que irme buscar ao xardín a unha das galiñas que seguía a xogar ás agachadas debaixo dunha matogueira de lavanda que temos preto do soportal; iso que tódalas outras andaban xa dentro do galiñeiro.

    Á lista  de fauna anterior podería engadir un par de pombas afeitas a estar pola horta e a descansar no cable do teléfono, ou varias pegas interesadas nos execedentes do penso do can. Tamén hai algunha que outra ave pequena, dependendo da estación, e insectos a fartar (por iso lles vai ben ás aves, claro).
    
    Polo xeral, pasear pola horta, descansar un pouco ollando as plantas, ou mirando que fan os bechos, supón gozar ao tempo dunha variada sinfonía de sons de vida, de alegría, de movemento, que acompañan e enchen dunha maneira invisible, pero real. Pero ás veces, nalgún punto estraño, a horta semella quedar en silencio, e algo non vai. Ou vai mal, pois mesmo asoma coma unha sensación de perigo indeterminada que pretende sobrecollernos e nos leva a baternos en retirada. Eses instantes que anticipan as máis grandes treboadas, ou que mesmo acaban de perder definitivamente a luz vital, son, asimesmo, os segundos máis tristes que a natureza nos regala.


    Erguerse, despois de oír o despertador nas rutinas do diario, é a garantía de que, a pouco que un escoite, o galo hanos desexar un bo día. E por riba, váinolo repetir. Como non imos botar de menos os animais se nos temos que separar deles?






Apareces, si, sen que eu te estrañe
cando sinto así, cando desexo,
e báixasme ao real, ao ser diario
por dar igual sen que ora importe
que vai ou vén con nós, ás nosas costas.


Apareces, si, sen que eu te chame,
sen pedir saber de ti, nin compartirte
e traes onda ti outros momentos
gardados na desorde do descoido.


Apareces así, tan desvalida
volvendo con moral xamais perdida
e deixo de soñar, non son substancia
e vólvome un en ti, e son tristura,
facéndome de ti, melancolía.














.




.



2 comentários:

  1. ¡Que hermosura, Antón!. ¡Como disfruto leyendo lo que escribes!.

    ResponderEliminar
  2. Con que bos ollos o les! Un pracer que sexa así!

    ResponderEliminar