Vistas

Desde onde escribo teño moi boas vistas. Hai uns meses podía alegrar os ollos coas flores das cerdeiras enchendo todo un espazo antes baleiro, ou cheo, mais coa tristeza de pólas núas durante un longo inverno. Agora mesmo, as cerdeiras, ademais de dárenme un plus de intimidade, que sempre é de agradecer, xa que coas súas follas verdes crean unha barreira que me protexe das calamidades do mundo exterior, suscítanme, xa desde a mesma visión en si, un universo de sabores emanado deses froitos máis vermellos cada día a adornaren a paisaxe en cantidades enormes, tal que quixesen competir en número coas follas das que antes falaba. Deben estar saborosas as cereixas, no seu punto, eu obsérvoas e calcúloo polas moitas viaxes que fan os paxaros para fornecerse do alimento preciso. Algúns dos  pequenos, coma os paporroibos, elixen con coidado e durante unha chea de tempo a cereixa, igual que se fosen nenos diante dunha bandexa de doces, á que miran coa sensación de que non elixen un e si de que máis ben perden todos os que non han levar; eses paxaros pequenos páranse así, como para non equivocarse co tamaño e atragoarse, pois hai cereixas máis grandes do que o seu peteiro permite transportar, cousa que non acontece cos veloces e decididos merlos.

As cerdeiras son do veciño, é o peor que teñen, outra tacha non se lles atopa. Eu, no camiño de aprender, podei as miñas este ano, aló polo xaneiro, e vese que, como non me volva paxaro e vaia ás do veciño, se quero comer, terei que conformarme coas do Jerte ou coas do Bierzo, que tampouco andan lonxe.

Son cento trinta e tres

en case un,

tan ledos que se tocan polas mans

sublimes porque viven os segundos.

Amores que se buscan coñecidos

na entrega que se fía ao persoal.

Se non chegase a un o que se forma

o fin non se tería que acordar.

.