Crer

A conversa entre octoxenarios camiña con lentitude, parándose de cando en vez naqueles do seu tempo que xa se foron, pero dos que aínda falan.

- E alí sentinme erótica de todo- di ela convencida, pero disgustada.

- Pero ti sabes o que quere dicir erótica?- pregúntalle el abrindo os ollos coma pratos e ríndose abertamente con aire pícaro.

- Desnuda. Desnuda de todo, coma aquelas paredes todas de pedra, naquela igrexa tan fría, sen adornos ningúns. Así quedou a miña conciencia, desnuda de toda crenza, oíndo a homilía do cura no cabodano.

A homilía comezara “Sei que todos os que aquí estamos preferimos falar de fútbol, e que todo o que vaia dicir ten ben menos interés...” e xusto concluíra con “Así que é ben certo, para un boa misiña, parroquia de Santa Mariña, e para un boa cena, o mesón de Elena. Todo debe quedar dentro do noso concello. En Elena, como ben sabía o defunto, comer, comeuse, sempre, moi ben.”

Cada vez que recordo esto, non teño claro se ela se sentiu herética ou erótica, probablemente non importe moito. O que seguro que pasou é que, con tanto pensamento e desexo impuro, acabou pensando no inferno, e na condenación que ían sufrir por estar con tales temas baixo sagrado.

O peor que dá o pasado

son os futuros de certo.

Opresión no pensamento,

ferida que se afonda polo lonxe.

Aire gris,

indiferente,

mal de aire no amor.

Vaga anguria ,

agardando na espera

a cortar de golpe a voz.

As dores esquecidas,

de mentira.

Nos enganos

que temos por vivir.

.