Remamos
Hoxe, 10 de setembro, é un día sinalado. É o día grande do pobo que me viu nacer, un día de festa e patrón, por máis que os que o celebraban así eran os propios da vila, non os dos arredores, que nos conformabamos con ir á festa e ver os “fuegos”. Era un día grande, de moita xente, que, case, daba fin ao verán e supuña o comezo, outra vez, dunha época de estudo que todos sentíamos longa. Sempre festa e sempre día grande. Cría. E confirmeino na memoria excelente dun patrón que fai honor a este día e que afirma non recordar nunca que non houbese esta festa na vila. Nunca. Recorda, iso si, un dioivo de hai setenta anos, que baixou ata a ponte todo canto atopou ao seu paso: patacas dos terreos costaneiros (aínda por arrancar), animais envoltos en terra e fango, vaixelas e mobles das casas que non viron vir a riada… e moitas bágoas das persoas que vían a súa vida material na ría. El neses días tiña vinte e tres anos, e lémbrase ben, quizais ata un chisco mellor que unha irmá súa sete anos menor que corrobora o que el di, pero con menos datos. Houbo moita auga nun pobo afeito a ela, e onde todos, ou case todos, saben remar dun xeito ou doutro. E os dous coinciden: festas hóuboas sempre. Hoxe, o Covid obriga, e sen que a xente proteste, a días ben diferentes.
Tamén hoxe é día grande e sinalado. Moi sinalado para unha amiga eumesa que cre no que nos dicía Kavafis en Itaca e que, como non, leva xa remando un tempo.
Para ela, e cunha aperta:
