Embigos

Consello da Cultura ‏@consellocultura  25 nov

En Galicia hai 570 fundacións e 31 716 asociacións. Dan emprego a 6 837 asalariados, o que supón o 0.75 do total... http://fb.me/1OBQWdNeW 

Non temos amaño. Sexa como for, o que se repite unha e outra vez no noso país, o que non desaparece nunca, por moito que se faga ou intente, é esa tendencia á fragmentación, á redución en unidades simples, ao canto ao pequeno, ao individualismo. Nós e o noso embigo.

Cando nos falan de minifundio, póñennos de exemplo; cando se explican as unidades xeográficas de poboamento, déixase sempre un capítulo enteiro para que caiban nelas as exepcións galegas: parroquias, aldeas, lugares, rueiros, casais... Levamos mal iso de buscar puntos en común e encántanos mirar moito antes as singularidades que posuímos. Non hai maneira.

E por se non estaba claro, en fundacións e asociacións somos espectaculares: temos tantas que tocamos a menos de noventa persoas para cada unha. Menos de dous millóns oitocentas mil persoas con máis de trinta mil asociacións: a ver quen supera isto!

NOTA.- Eu estou convencido que na lista faltan as asociacións que temos tamén no estranxeiro.

O cómodo silencio compañeiro

contrasta noutras voces alonxadas

cos mundos que facemos convencidos

do nada que mantemos en común.

Silencio necesario, oportuno,

esquivo das inútiles batallas,

axudas pra mentir

o que non somos

e a diario intentamos parecer.

As horas suman anos sucesivos

a persoas de oficios repetidos

sen nada que comparta profesión.

Iguala todo a paga, igual salario

celebrando valor, mediocridades.

Sabémonos substancias diferentes

no apoio dun eu individual,

vulgar na diferenza, tan real ...

.

Tempos

Están falando de inodoros, de sanitarios, no telediario. Seica un de cada tres habitantes do mundo, non ten inodoro. 2.500 millóns de persoas. Lóxico, sendo como é o día mundial do sanitario. Todo o que resulta disto é un mundo con problemas de saúde e hixiene. Moitos e de envergadura. É alucinante: pódese ter móbil ou tv de última tecnoloxía, pero non váter. Pois así é este mundo. Aínda que, non sei, quizabes isto estea patrocinado por roca. De feito na reportaxe acabaron por mencionalos e ata ensinaron un modelo no plató de televisión. Podía ser un dama, pero non o aseguro.

Outra noticia rechamante do día é a denuncia dese profesor do Opus que traballa nun colexio relixioso  e lle mandou a carta ao Papa para informalo dos abusos ao que o someteron uns curas de Granada. Os Romanones, seica, un sector de ultradereita que tiñan tamén asociados laicos. Xentes de boas riquezas terreais, que non facían outra que buscar a santidade necesaria. As postas en común, parece, practicábanas dous días á semana, nunhas abertas convivencias grupais.

Errejón tiña unha beca, 1.825 € ao mes, e confesa que había días nos que o traballo non lle cundía. Iso non é problema. O preocupante é que agora non atopan a ninguén para que ocupe ese posto. Era tan seu, tiña un perfil tan preciso que van ter que clonar a Íñigo Errejón se a Universidade de Málaga quere seguir co proxecto.

Non sabía que Pablo Iglesias tivera unha produtora de televisión propia. Ou non. Creo que o que tiña era unha asociación sen ánimo de lucro. Ou parecido. 30.000 € andan por aí danzando, sen que se dean aclarado. Mano Izquierda. Iso. 

Claro que, sumando 1.825 € ao mes, e trinta mil polo outro lado, aínda quedamos lonxe dos 3.000 millóns que lles regalaron os gobernos últimos ás eléctricas.

E que máis?

Véxome medio mal. Teño inflamada a gorxa. Onte unhas décimas e agora un pouco mellor. Estou empezando con algo de tos, a pesar do frenadol. Optimista como quero seguir sendo, agardo que o asunto non se faga serio. Serán estes ventos os que me poñen así?

De todas maneira, si que estamos todos faltos de latrinas... 

Fálame, vento,

tráeme as novas deste teu tempo.

.

Viño

Este ano non fixen viño. A colleita de uva foi mala: pouca, con uvas verdes polo medio, cangalleira e medio encinsada. Limiteime a facer mosto a primeiros de outubro e a repartilo cos amigos. Estaba doce e daba mesmo a sensación de que era bo. Pero aí acabou todo. Os merlos e as galiñas foron, e van, dando conta do resto das uvas aproveitables. De todas maneiras viño teño, porque hai unha bodega preto da casa que tamén vende a particulares, así que de cando en vez achégome por alí e boto unha parrafada ademais de mercar unhas botellas dalgún dos que eles me recomendan. 

A comodidade de agora e a bondade dos viños comprados non me enchen de todo. Boto en falla os gozos que me proporcionaban os trasegos do viño, ou mesmo o entretido de toda a súa manipulación, desde vendimar ata encasar ou, chegado o día de hoxe, ir dándolle aos bandóns con coidado para apretar ben a madeira. Que non fose bo viño o de despois, compensábase por esa chea de colores e olores de cada un dos pasos. Menos mal que están tan recentes que podo agardar un pouco, soñando coa posibilidade de que o setembro que vén as expectativas sexan doutra maneira.

Pero ben, como viño haino, aínda que eu non o fixera, e cunha copa del na man, brindo polo día e por todos os que o celebran: 

-Moita saúde!  

A copa na que bebo segue chea

froito do amor que a min me guía

en tempos desfrutados de alegría

desde o corazón  a cada vea. 

A copa compartida é galano

amores a gozar en compañía

soñando coa ilusión e a utopía

da sorte no querer en cada ano. 

A copa é oferta xenerosa

á sede acendida pola vida.

É copa a alzarse decidida

en brinde pola hora venturosa.

.

Noces

Todas as épocas do ano teñen algo que as fai especiais. O outono tamén. Por un lado esas cores que pintan a paisaxe dunha maneira fascinante. Por outro, a perda brusca  das calores estivais ou, en casos,  a chegada anticipada do inverno.

Estes días andamos por aquí ocupados por unha cicloxénese máis. Os temporais de antes que agora dan traballo para os meteorólogos e que fan con nós o mesmo de sempre: obrigarnos a buscar o acomodo da casa, a conversa tranquila e o café quente. E aínda así, de verse o sol,  saímos fóra. Incluso os días algo máis ventados apetece saír. 

Ao pé da casa teño un par de nogueiras. Son ábores xa grandes, fermosas ata pola sombra que dan no verán, e agradables para sentarse debaixo e, desfrutando das letras,  deixar correr o tempo. Ás veces, con sorte, claro, pódense oír cucar as noces ao remate do verán; os chasquidos, os ruídos pequenos que recordan a como rompe a madeira cando se queima, ruídos curtos, rápidos, secos. Con fortuna, ata poden darse varios simultáneos, como se a árbore estivese dándolle á lingua indiscretamente por entre o frescor das súas follas. Agora, con temporal, as nogueiras tamén me chaman a atención: sacudidas sen esforzo  por Eolo, deixan caer os seus froitos para que se agachen entre a herba. E eu, con guantes, iso si, recólloas ata que sinto a molladura da nogalina na pel e sei que, unha vez máis, hanme quedar para varios días as marcas de que andei ás noces. 

Coma ladrón descoidado que non se para nas pegadas que lle deixan os seus actos!

O tempo que decorre nas Escadas,

a vida que se dá como agasallo...















.

Sedes

Lendo unha información de El Periódico, lembrei épocas miñas de pequeno. Días de sol e traballo fermoso (iso me parecía) acompañando aos maiores nas longas xornadas de verán. Traballar con eles, aprender, tiña a motivación engadida de penetrar en mundos prohibidos ata entón. Un medraba, facíase grande (non recordo que me fixese maior, si grande), aumentáballe a forza física e podía superar retos antes imposibles. Ás veces ata se podía facer o burro aparentando ser máis forte do que se era.

Gústábame case todo daquelas xornadas: o ánimo da xente, as bromas, os risos e mesmo frases ás que non lles daba atopado moito xeito. Que non houbese escola, non implicaba, en modo algún, que non se puidese aprender. Ata a fala.

Cando parabamos para sentar un pedazo, podiamos beber auga fresca do botixo que pasaba de man en man, permitindo amosar as habelencias do bebedor, sempre en proporción directa á distancia entre picho e a boca. Recordo ver  beber a meu avó escasas veces do botixo. Cáseque oio con máis facilidade a súa voz dicindo “teño sede, pero a miña sede non é de auga”.

De que tería sede el, daquela? Porque, eu, mira que teño sede de tantas cousas distintas nestes tempos!

Nota.- Distribución da xente con sede.

Sedento como andaba

perdida neses ermos toda fonte

sen esperanza 

no tempo de parar

aló contra da noite
chegou
nese solpor

o rumor fresco

lixeiro
promesa de auga que se oía.

Os meus beizos por beber

prezada vida

viviron onda ti.

Aí 
na auga dos teus labios

bebín.

Bebín unha e outra vez

con tanta sede

que a afoguei enteira en ti.

Toda en ti.

Auga nos labios.

.

Dezaseis

Xuntamos cifras e remexémolas na cabeza para darlles un significado. Somos capaces de aprender un cento delas. Do máis dispares todas, pero doadas de memorizar se empregamos as estratexias acertadas. Eu, por experiencia propia, a certas cifras prefiro sempre asociarlles o corazón, e así vaime indo ben. Moi ben. Poño o corazón no dezaseis e déixoo quedar nel gozando dos números, do tempo, das anécdotas, das imaxes, dos sons... Gozando de cariño dado e recibido. E son moi feliz. 

Igual do que me pasa co catro, outro número que tamén ocupa o meu corazón.

Setembro encántame, e non porque vaia comezar o outono, que é unha estación que desfruto canto podo. É polo dezaseis.

Que máis razóns necesito?

Saúde!

Nos ollos un azul de ceo aberto,

na boca as alegrías dunha risa

cos claros desa luz que gaña o día

para amigos que darán o amor certo.

Na voz e na palabra o ton desperto

que lonxe vai levarnos a tristeza,

bailando a diario coa sorpresa

sempre por gozar: erro ou acerto.

Non precisa soño, innecesario

estea onde estea, navegante,

descubrindo real o imaxinario.

E fai a súa ruta, camiñante,

pirata de amizades, fiel corsario

deses mares rei e novo atlante.

.

Arriba, Galerna!

O home parece a gusto sentado no muro do adro da igrexa. É un domingo de sol e estase ben fóra. O camiño que separa o adro do rueiro de casas humildes que tén ás súas costas, é tamén a separación á súa casa. Pero estase mellor fóra, e sempre se pode falar con algún dos que veñan á misa.

O camiño é tamén acceso doado para os fregueses que prefiren unha rúa costaneira antes cás moitas escaleiras que comunican a igrexa co centro da vila. Alí, pola costa, vén subindo un home que, de lonxe, semella tan vello coma o que está ao sol. Anda ben, pero vese que xa coñeceu tempos máis áxiles e as escaleiras do outro lado non lle deben prestar.

-Ola, Lolo!

-Ola! Oes, Colás, mira... Pensei moitas veces e nunca che preguntei: foi certo que ti estiveches nos bacallaeiros?

Eran veciños de sempre. Os dous naceran na vila e viviran alí toda a vida, pero ás veces sabemos pouco dos nosos veciños.

-Estiven, ho. Fixen catro viaxes. Crucei o Atlántico catro veces...

-Pois eu tiven unhas botas túas, e levaban o emblema da PYSBE.

-Como?-Colás, sete ou oito anos máis vello que o seu interlocutor, mirouno con atención, intrigado polo que acababa de oír-. Como ías ter unhas botas miñas!

-Si. Un día que chovía moito estaba eu abrigándome nos soportais do muíño, alí na alameda. Non paraba de chover e saíu teu pai á porta: Loliño, ven por aquí, anda – eu achegeuime a el-. Como andas así?- díxome mirándome os pés descalzos-. Non tés zapatos? Eu contesteille a verdade: Non, non os teño. El deu a volta e foi dentro do muíño, dicindo: Vaia, ho, vaia. Agarda aquí. A ver se podemos amañar algo. Volveu coas botas na man. Ponas. Como che quedan? Púxenas. Son un pouco grandes, contesteille. Mellor, mellor; así halas aproveitar máis.

-E usáchelas?

-Moito; púxenas ata que as gastei de todo. Ata que me chegaron os pés ao solo...

Cando Colás entra na casa, xa de volta,  aínda leva un melancólico sorriso de satisfacción. "Meu pai! Que as miñas botas de mariñeiro do “Galerna”, as dos días de Terranova, foran parar ao muíño, e que agora me volvan falar delas, un domingo calquera, máis de sesenta anos despois. Meu pai! E mira que nunca contar nada..."

 

“Galerna” (Aberdeen, 1928) barco de 1.204 TRB, 70,30 metros de eslora máxima, 10,40 de manga e 5,85 de puntal, con dúas caldeiras de carbón e unha máquina alternativa de vapor de triple expansión de 1.000 IHP que lle daba 12,5 nós de velocidade máxima e 11 de servizo. O “Galerna”, barco da PYSBE, na foto;  aparentemente ao final dunha campaña, polo óxido que se lle ve, cargado de bacallau, como se nota na borda libre.

A memoria anda acesa

e toda, enteira,

é resplandor

luces, sombras, máis luces

infinitas e

corpóreas estrelas retratadas

en nocturnos aires de silencio.

A memoria feita o porto

en que se gardan

sen temerlle ao temporal

os buques

que nos deron o destino.

.

.

Teixos

Eu, cada vez que vou a Pontedeume, boto en falla o teixo da gasolineira. Era un teixo fermoso; novo, pero moi grande. Eu case o recordo de sempre avisando da entrada na vila, cando viña de Ombre, ou sinalándome a estrada de partida, nos días de festa. Teño parado debaixo del polo abrigo, tanto da chuvia coma do sol, e ata o convertín en máis dunha ocasión no meu punto de encontro, ao poder contar cos asentos que daba o pequeno muro de pedra que tiña preto, pechando aquel mínimo espazo verde municipal. Debo recoñecer que tamén o sentía un tanto desterrado, fóra de zonas decididamente arbóreas, vendo próximos os plátanos da alameda e, ao tempo, tan afastados del pola nacional sexta.

Na vila houbo tres teixos. Claro que os outros dous teixos significativos do concello estaban igualmente sós. O de Esteiro, de centos de anos, con pisos metálicos nel, era máis que unha árbore: era unha lenda; falabamos del, pero non o viamos; e moito menos disfrutábamos da súa sombra e frescor. Era o teixo da fábrica, dos Tenreiro. Seguro que o teixo debía estar triste, con fama, pero falto de público ao estar vedada a entrada na finca particular á que pertencía. O do asilo, igual. Metido ao pé dunha casa, pero ao lado mesmo da estrada, deixaba que todos os que pasaban ao seu carón soñasen con subirse aos pisos metálicos que lle construiran, e ata alguén máis dunha vez terá dado algunha esmola na boeta do santo que o gardaba na parede, coma quen aboa a entrada a unha atracción de festa, pero sen resultados evidentes. Este teixo tamén seguía estando só.

O terceiro teixo, o da gasolineira, era novo, e nas comparacións cos outros levaba sempre as de perder, a pesar de ter un tamaño considerable. Devolvíallelas cando remataba o ano. Aí si que gañaba sempre el. Brillaba con luces de colores e era o teixo que máis se vía no pobo. E a min parecíame que a vila lle quería, porque o convertía  na súa árbore de nadal. Pero non era enorme. Estas árbores medran moi amodo. Eu sabíao desde sempre, porque meu avó xa me avisara falándome do teixo que había na aira, “se ti queres un teixo grande, con pisos, plántao xa, e así hano ter os teus netos cando eles sexan vellos coma min”. E eu vía ben o teixo moi grande, e con moitos pisos, por máis que aos netos nin os imaxinaba.

O da gasolineira, case centenario, logo, cambiárono por unha rotonda. E Pontedeume non protestou, seguramente porque a xente xa ten abondo con outras cousas como para que lle rompan a cabeza cunha árbore máis ou menos.

Estou convencido que coas persoas vén pasando o mesmo. Só se nota a ausencia daquelas que nós tiñamos no corazón. Ao resto, como as imos botar de menos, se nin sabiamos siquera que existían!  

Onde penan os teixos sen tirar?

Quen avisa ora aos namorados?

Nin xente nin igrexa

vellos cabidos

teñen a súa sombra

na memoria das follas que non morren

perdidas

por xentes descreídas.

Acomódase neste xeito

flexible de inacción

a olvidos centenarios

non tendo corazóns

que agarden os froitos derramados.

Aprenden as raíces

de todo canto saben os xa mortos

e avisan do futuro

maiúsculos profetas

dos tempos máis doídos ao saber

Símbolo da vida para o pobre

gardián máis fiel da morte nos seus zumes

para pobos que soñan liberdade

por facérense inmortais.

Vida na morte perdurable.

.

Viana

Martes, 22 de xullo

Mañá iremos a Viana con Mercedes e Juan. Unha viaxe longa para facer un día diferente e, agardamos, agradable. Non sei por que, pero teño gana de tomar un porto antes de xantar. Ou despois, se se tercia.

Mércores, 23 de xullo

E ir, fomos. Pasamos o día aló e comemos bacallau.

Non sabemos como se chama o local. Elas vírono tan antigo ao lado da tenda decente de viños á que ía, que me viñeron buscar para que antes entrase alí, aínda que non comprase nada. Xa o escaparate, dúas amplas cristaleiras cheas dun mundo variopinto de cousas pequenas e dispares, coa porta de entrada ao medio, chamaba a atención. Era unha tenda vella, de cores medio verdes na madeira e co branco das paredes e do papel xa apagados polo tempo. Os andeis tiñan botellas de todas as variedades, agrupadas por prezo e tipo.

Atenta, a señora veu atenderme dicindo se me podía prestar axuda. Era unha muller miúda, fraca, seca, torcida, e vella coma a tenda que rexentaba. Aceptei encantado o ofrecemento e pregunteille o custo dos lágrima que había na parte baixa. Ela comentou as características diferentes de brancos e tintos, e case me convida a mercar un que tiña unha caixa de cartón redonda moi bonita. Ao dicirlle que me interesaba máis o viño que a caixa, sorriu, vella como era,  e concordou comigo en que a caixa non se bebía, que era o fundamental.

Comprei as dúas botellas, branco e tinto, e, a maiores, descambiei vinte euros, para darlle a Juan dez, para o fondo común. Envolveume as botellas en papel de periódico, nas catro primeiras follas dun Jornal de Notícias de abril, e meteunas despois nunha bolsa negra de plástico fino, coma as do lixo, pero con asas, mais sen letreiro ningún. Nesas, Pilar chamoume desde a outra parte do establecemento. A zona onde eu fixera a compra estaba medio pechada por unha parede de madeira e cristal separándoa ao tempo dun local traseiro que semellaba inda máis vello que a entrada.

A parte de parede por detrás do mostrador, e  a dun dos laterais, estaba ateigada de carteis e papeis nos que o amarelo avisaba dos moitos anos que alí levaban postos. Tamén había cousas novas, coma un reloxo grande riba do fregadeiro central, con plásticos de cores vermellas ou rosas brillantes, de evidente pouco gusto,  que, polo menos no principio, non chamaban moito a atención. Tampouco dúas ou tres caixas con refrescos e cervexas para o público supuñan desorde, a pesar de que se vía claro que as bebidas íanse sacando da caixa sobre demanda e devolvéndose a ela unha vez baleiros. Directos da caixa ao mostrador, e viceversa. Lóxico, tendo en conta que non se observaba por ningures sistema algún de refrixeración. As bebidas, fosen as que fosen, ían tomarse sempre do tempo. Coma antes, coma na época na que a taberna-tenda era moderna. Coma esa alonxada época na que aínda permanecía.

-Pódolle sacar unha foto?-a pregunta saíume sen pensala.

-Si. Tire a foto, se quiser.

-Señora, venha. Sente aquí. Voulle fazer uma brincadeira, para que tire...-a todos nos sorprendeu o sorriso que outravolta aparecera  na cara daquela muller para quitarlle anos, facéndoa achegarse así aos setenta máis que aos oitenta anos que debía ter. 

Pilar, rindo, obedeceulle sen problema.

-Sente aquí -díxolle, sinalando a zona central do alto mostrador de mármore branco.

Todos imaxinamos a Pilar  subida ao mostrador, preguntándonos para que quería tal, namentres ela lle dicía o sente aquí, pero poñendo mesmo riba do mármore gastado un papel vello, como non, e dobrado coidadosamente, pero engurrado tamén polas partes onde as dobras eran menos notorias. Ao ter o lugar do mostrador  ocupado, sentou nun dos  tallos altos de madeira, con repousapés de ferro forxado, dos que estaban diante da barra. Nun asento realmente precioso.

Mercedes, curiosa e intrigada coma todos, achegouse ao lado de Pilar, e ao papel, en tanto nós estabamos xa a facer fotos cos móbiles.

-Cal destas é a fruta da que máis gosta?

Pilar elixiu as uvas. No papel había debuxadas uvas, peras, laranxas, mazás e plátanos. Os debuxos eran simples, pouco detallados e con lapis ou tinta xa moi diluída. Mercedes, a pesar de que a ela non lle preguntaran, elixiu as peras.

Aberto o papel, a mazá tansformouse nun cu de muller e a pera foi un pene, o mesmo que as uvas que se volveron parte dos pelos do escroto dun completo aparello xenital masculino. As risas e as lágrimas que nos viñan aos ollos impedíronnos concretar con claridade que outros debuxos sexuais apareceron coas outras froitas.

Aí foi cando a anciá, que marchara a un extremo do mostrador, soltou un cordón do seu enganche na parede, o que permitiu abrir unha caixa de cartón que estaba adosada ao teito do local, enriba mesmo da barra, e da que se desprendeu un pene de plástico ata caer, pendurado dun cordel amarelento, por diante da cara de Pilar.

As risas, o susto,  as bromas pola brincadeira, acabaron  resoando en todo o local. E a señora apuntillou:

-Tirem! Tirem!- dirixíndose a Juan e máis a min para que sacáramos as fotos do momento.

Pilar, directa, sorprendida aínda e acuciada pola voz da señora,  colleu o pene coas dúas mans e tirou con forza, á par que soltaba por entre as risas:

-Aínda hai máis? Hai máis?

Co primeiro tirón toda a tramoia se veu abaixo, o cordel rompeu, o pene foi ao chan e as mans fracas e osudas da tendeira foron á cabeza namentres dicía:

-Pero que faz!!! En todos os anos que eu levo aquí ninguén se lle ocorreu fazer algo así! Você rompeu com tudo! Como fez tudo isto?

-Perdón! Perdón! Síntoo moito, síntoo! Só quixen facer o que me dicía. Díxome tire, tire, e eu tirei!

-Non! Non! Eu disse para eles que tirassem a foto. Eu disse tire, pero vocé puxou!

Ben máis tarde, fóra xa do alcance da desolación da taberneira, seguiamos a rir e a comentar o alucinante da tenda:

-E non vos fixastes que cada hora no reloxo da parede marcábaa unha postura diferente do kamasutra...?

Rúa Manuel Espregueira, nº 30; enfronte da Pastelaria Natário, e ao lado da Pensiao Laranjeira

Vivimos nun río de sol

e fuximos dos ángulos mortos.

Na caricia da brisa,

no rumor dunha folla que voa,

no difuso da auga da néboa

no que dura un segundo querido,

no lento do abrazo gozado...

Na demora indecisa

imos nós

por ser quen de atoparnos.

.

Aniversarios

Todo depende dos ollos con que miramos.

20 de xullo de 2014

Un día feliz.

Domingo, sol, temperatura agradable, comida con xente querida, conversa do feo que vemos o mundo e das  escasas ilusións que nos promete. Paseo pola horta e retirada prudente ao silencio informático.

20 de xullo de 1959

Un día singular.

Elixen en Ceilán a unha muller como Xefe do Goberno. É a primeira vez que o mundo pode contemplar a elección  dunha muller para dirixir un país.

En Suíza tardarán aínda unha ducia de anos en aprobar o sufraxio feminino.

Nalgunha nación  árabe nin hoxe poden votar as mulleres.

20 de xullo de 1933

Un día para esquecer.

No Vaticano asínase o Concordato do Reich, polo que os curas e bispos deben xurar (por Deus) fidelidade ao goberno alemán, ademais de rezar pola prosperidade do Reich. O cardeal asinante será despois coñecido como Pío XII.

Na prensa española non se fala moito do cura dos Jerónimos de Madrid que, polas súas homilías, mesmamente semella vivir seguindo as leis dese concordato.

Pouco recordo da chegada do home á Lúa. Foi tamén outro vinte de xullo. Hai uns días  lin en algures que foi unha pena que non chegasen ao satélite moitísimos máis americanos aínda, e que quedasen todos alí. É posible que non nos fose peor.

Sentado onde agora estou

decátome afortunado:

o campo aberto ante min

e por un teito abrigado.

Se miro pola ventá

ou se os ollos van á porta

as colores que se observan

din a beleza da horta.

Que máis dá de ver verán

ou de vivir en outono,

se dos amores queridos

sempre seremos os donos.

As emocións de fixarnos,

a de non sentirnos cegos

ao ver nacer  unha flor,

madurecer  un pexego...

Mesmo se miramos sombras

veremos como han cambiar,

e todo canto escurece

terá sol para brillar.

Mentres se vive o inverno,

agárdase a primavera,

mais conseguindo calor

non ha de ser longa a espera.

Da terra formamos parte

e as raíces nela están.

Se a pisamos ou a ollamos,

estamos da nai da man.

.