Pelotas

Levo un tempo seguindo as indicacións do goberno e aplico recortes nalgúns dos meus hábitos. Así, por exemplo, sigo co hábito da lectura da prensa á última hora do día, pero xa dixital, aforrando ao mes corenta euros, que me veñen ao pelo para a conexión á rede. Ou sexa, aforrar non aforro nada, pero o servizo que me dan é máis plural; é un dicir o de plural, case sería mellor poñer máis tendencioso, porque lle boto un ollo a La Razón, ou a ABC, que doutro xeito íanme quedar sen ver, e, nos días que estou especialmente animado, atrévome incluso con El Mundo. Por outra banda é un servizo máis completo, cunha variadísima oferta que me actúa de salvavidas cando a prensa me conta cousas que eu non quixese ler nunca.

Xa oíra a noticia no telexornal da noite e, cando mirei El País, non quería ler que deixaban aos rapaces dun colexio (por moi privado que fose) sen cadeiras, mesas ou mesmo pizarras e xices (ao mellor o do xiz é normal, para que o ían querer se non tiñan onde usalo). Seguín mirando os titulares dese e doutros periódicos, e en ningún vin que, por débedas á seguridade social, levasen as pelotas de ninguén dos equipos de fútbol de primeira e segunda división, que eses si que deben moreas de millóns de euros, e en lugar de entregar as pelotas, como dicía, agardan a que a lei, vez tras vez, lles siga dando moratorias e máis euros (a lei dálles as moratorias, os euros dámosllos nós), que eles nunca han xustificar nin devolver.

Nota.- Aínda peor me parece que hoxe, 24, lles volvesen as cousas ás aulas. Quen vai pagar o traballo inútil? A este paso van ter que indemnizar aos debedores por molestarlles un día de clases (e pagaremos nós, outra vez). Somos de esperpento, xa superamos a charanga e pandeireta de Machado. 

LAPIS

Quere a man como guía decidida,

pide o verbo o contacto dunha cara,

verse vivo na letra que declara

a caricia ao papel, ben recibida.

Placer aberto en mina ofrendada

a gumes a cortala sen dar dor,

a xemas a coidala con calor.

En prevención vital asegurada.

Virutas do pasado a aterrar

confundidas no po que viste o chan,

madeiras estragadas por se usar,

gastadas no importante e mais no van .

No remate do caderno adquirido

Serán restos que se gardan do esquecido.

Ou se tiran da memoria lonxe de un.

.

Voda

Ando a mirar as noticias no tempo de descanso deste entroido soleado e chámame a atención o desperdicio de tempo adicado á sinxela e discreta voda da familia riquísima. Canso na rutina de lerlle os titulares que me sobran para acadar máis da información que quero ter. En realidade xa me daba por satisifeito co que contaron no telediario do mediodía, só co que vía, pois escoitar, non escoitei nada.

Gustáronme máis as vodas do día da Candelaria, por seren tantas e tan variadas. Sempre me fixo graza que os paxariños precisasen de formalidades humanas para poder procrearen, e fosen quen de porse de acordo para celebralas todas o mesmo día; así que a miña disposición estivo sempre a favor de crer aos que me contaban as historias das súas vodas, e mesmo das celebracións posteriores. 

E agora sei de certo que non, non hai vodas coma as do ceo!

Canta o carrizo contento

porque presente o verán,

lévalle a canción o vento

traéndolle o sol e o pan.

Sábese comprometido,

por ser paxaro cantor,

con agradar aos amigos,

con dar o trino mellor.

Humilde como se ve

ha gozar de mil maneiras,

ata as espiñas lle gustan

cando o gardan nas silveiras.

Ruidoso no seu canto,

amigable por veciño,

diminuto por tamaño

compañeiro no camiño.

O carrizo é pitorrei

des que á aguia gañou:

índolle baixo das as

foi quen máis alto voou.

Sempre máis dun niño feito

para estar ben abrigado,

por iso lles pon de porta

o que parece un furado.

En cada niño un amor

e a todos lles dá coidado,

defende o seu territorio

no papel de namorado.

Cando se vai revoando

nunca se pode marchar,

as forzas vánselle axiña

e precisa descansar.

Non é paxaro fermoso,

non destaca o seu cantar,

a súa felicidade?

Ser libre: voar e andar.

.

Arte

Estes días nos que aínda quedan algúns a falar de Tàpies, eu vexo máis claras as miñas limitacións. Ollando os seus cadros, vendo as imaxes deles, mellor dito, pois ver nunca vin ningún dos orixinais, non atopo esa excelencia que os libros e os críticos de arte din que posúe. Moitas persoas arrastramos con nós a lousa de non entender o que vemos. A min pásame, e nótoo máis coa arte contemporánea. A beleza que gardan a maior parte das obras faise esquiva, segue agachada e, por máis que mire, non acado a vela.

Se algún consolo atopo é o saber que esto non só me pasa a min. Noticias coma a aparición dunha segunda Mona Lisa, no cuarto dos trastes do Prado, veñen a confirmar que as cousas non son o que poden parecer, incluso aos ollos de grandes expertos e reputados profesionais, aínda que nelas andase a man dun xenio coma Leonardo. 

Queremos aferrarnos ao pasado,

Buscadores tenaces da alegría,

Imaxe de papel, fotografía,

Feita instante, fugaz, mais desexado.

Evocador edén no que nos vemos,

De modo que, cando o precisamos,

Escusa ao corazón lle presentamos

Podendo ollar aquelo que queremos.

É necio o corazón comprometido

En adorar o tempo xa acabado

Gastando, pois, amor no xa perdido,

Queimándose en amar o rematado,

Soñando obter futuro do vivido,

Matando mal a risa no chorado.

.

Atención

A este paso, de non acabaren con nós, acábannos coas esperanzas.

En ocasións nótome ensimismado vendo anuncios de televisión. E véxome parvo, porque me decato de que lles fago máis caso do que presto xeralmente a programas que orixinariamente desexo ver. Creo que é porque as expectativas que teño cando me prometo unha sesión de televisión prácida, case nunca se cumpren, e rematan máis ben nunha pequena sesta a deshora. Ou cun pesadelo do que non dou despertado. Cos anuncios, en cambio, non, eles acadan a atención que non lles quero dar, e sempre atopo, por un lado ou por outro, algo que me atrae e ao que lle hei dar unha chea de voltas despois.

Hoxe igual. Están a falar da condena a Garzón, da investigación ao xuíz do caso Urdangarín polas filtracións, da sentencia  a  Camps, da visita do Papa  a Valencia, da conversa de De Guindos sobre unha reforma laboral extremadamente agresiva...  e como me tardan cinco minutos seguidos de anuncios!!

Margaridiña hei volverme

se non me queres querer,

metereime no teu pelo

e así podereite ver.

.

enPORCarte?

As noticias, un día tras doutro, non deixan de darnos conta de xente que está a emporcarse día tras día, de xeito que, onde non ule mal, cheira abondo. Nada tén de estraño, así, que os de Lalín, Patria Pequena do país (no ámbito do porco e os seus derivados) anden nestas datas moi interesados en EmporcARTE, e o asunto pinta mal, por unha banda co cura, que lles censura algunha que outra obra, e por outra banda coa crise. A fame, nestes días de frío, xeo e neve, convida a comer quente, e a poder ser un cocidiño. Ante a necesidade, enxeño. 

A algún artista ocorréuselle que faltaban porcos por alí, por Compostela, Patria Popular (da arte, digo), e leváronos. Resultado: pois roubaron tamén os porcos. Estou convencido que polos lacóns e as orellas (por fame), aínda que hai quen me di que por non velos arte (nin parte tampouco), e terían razón, ao mellor fixérono seguindo criterios meramente estéticos, de xeito que se acabase co emporcamento da cidade (e para eso precisaríase que retirasen máis, afirmo); ou serán ladróns especializados en obras de arte con maiúsculas, emparentados talvez con esoutros que roubaran o Códice Calixtino, e dos que nada se sabe?

O futuro, aos mangantes, presúmeselles bo. Nestes tempos de crise e recortes amplos no sector funcionarial non han destinarse medios para recuperar as obras (nin as sobras), sendo que dentro do sector artístico as nosas inquedanzas e esforzos van encamiñados á arte da tauromaquia e non a un verraco máis ou menos dos que, para maior insignificancia dos actuais, xa viñan sendo feitos en boa pedra hai ben anos.

Nestes tempos pragmáticos e precarios, nos que tragamos con todo, un debe andar con coidado, e de facer unha instalación ao aire libre, que non sexa de algo de comer. Por favor. 

Noites con estrelas sobre negro

brancas, verdes, confiadas e amigables

Venden o perigo en cor vermella

con prazos en aviso intermitente.

Cansas de dar branco, as amarelas

falan da tristeza, en soedades

levadas mal con aires descarnados,

na fuga de lugares non felices.

Estradas desoladas nesas noites

derrotadas polos ritmos matinais

amosando viaxeiros feitos roupa,

siluetas coma estatuas nunha rúa

.

Tradicións

En tódolos telediarios de hoxe e nos xornais máis vendidos do estado avisáronnos de que a marmota americana (o animal) anunciaba outras seis semanas de inverno. Íase volver  botar a dormir de novo, ao mellor para resgardarse destes fríos tremebundos que nos fan sufrir os nosos verdadeiros dirixentes (os económicos). Esto, para min, vén sendo un claro sinal dos cambios dos nosos tempos. Cando mandaba a igrexa (pensaba que aínda o seguía facendo, pero vexo que andaba errado), antes, pois, todos diciamos un día coma hoxe que “cando chega a Candelaria, medio inverno está por vir”, así, sen máis, e sabíase porque quen máis quen menos andaba coas candeas da igrexa á casa. Agora, no mundo global, os americanos impoñen a súa relixión (outro consumo) e as tradicións nosas evolucionan, de maneira que preguntamos algo que xa sabemos. Mira que como un día lles dea por falar de verdade (aos durmidos), e dicirnos o que nos agarda no futuro!

Margaridiña belida 

o que te pon colorada 

é sabéreste querida 

ou sentirte namorada?

.

Crecente

A lúa tén unha atracción innegable sobre min. Moitas veces, sen decatarme case, atópome coa cabeza levantada mirando para o ceo e observándoa cun medio sorriso. Encántanme esas noites frías de lúa chea, enorme, prateada e lucente, véndose maxestuosa a gobernarnos desde lonxe, logrando que fagamos as pequenas loucuras desexadas no máis profundo da nosa alma animal. Tamén me resulta certamente atractiva cando anda pola fase do cuarto crecente. É aí cando me parece encantadora, ensoñadora, a lúa precisa para poder contar ilusionantes contos infantís coa persiana sen baixar e permitindo que, algunha que outra vez, poidamos pegar o nariz ao cristaĺ para observala a distancia e con detemento. A semana pasada vin unha lúa preciosa. Esta non vai quedar atrás. Seguro.

Febreiro, desigual e moi pequeno

neses días tamén curtos coma el,

a luz escapa lonxe das meniñas

fuxindo dos abrigos sobre a pel.

.