Corvos

A terra estaba acabada de  traballar,  pero xa non quedaba ninguén por alí. Os tres corvos pousaron preto do cadullo e grallaron sen coidado namentres daban uns pequenos pasos vacilantes. O sol sacaba brillos vistosos da súa plumaxe, descubrindo variedades azuladas no negro, de xeito que se diferenciasen entre eles. Peteiraban decididamente, indo dun lugar a outro, sen moito que comer, pero revisando a conciencia toda a superficie recén achaiada. Ás veces parábanse e mesmo parecía como se estivesen a deliberar sobre a oportunidade de marchar buscando outros rumbos.

Cando por fin se decidiron a voar, non deixaron tras de si nada que puidese supoñer un recordo.

Aló pola media tarde, 

desde o alto da nogueira, 

o corvo gralla o seu trino 

e que o escoite quen queira. 

Sen ser un canto fermoso,  

oílo chama a atención:  

indiscreto en todas partes,  

nas notas deixa o pulmón.  

Véndose paxaro grande,  

querendo ter boa vista,  

escolle a pola máis alta  

e de nada se despista.  

Observa as herbas atento  

por atopar animais,  

mira as plantas con coidado,  

encántanlle os cereais!  

A intelixencia que tén  

lévao a ser gañador:  

de todo o que se lle o frece  

sempre recolle o mellor.  

Deixando que o fagan outros,  

non lle gusta traballar,  

primeiro elixe xogar  

e, se o precisa, roubar.  

Amigo é  en ocasións,  

con seriedade no porte;  

que fale, e que se lle entenda,   

ha de ser cuestión de sorte.  

.

Jo...!

Andan asustados algúns pola coherencia do rexedor da capital de Galicia. Despois de terse vestido tan elegantemente co seu traxe de galego, o público pensou que lle andaba a chiscar o ollo á nosa cultura. E non, co do ollo avisaba de que quería apagar a luz, e ía dar igual o ollo aberto ou pechado. O do traxe en realidade debíase á necesidade do forro, que é por onde pretende pasar a nosa historia e a nosa lingua.

Debe ser que está moi estendida a incapacidade de tirar conclusións dos feitos que se viven ou observan a diario. Cada vez que nos gobernan certos políticos, amósannos sen rubor as súas virtudes, tantas que non nos alcanza para vérmoslles aqueles defectos que os humanizan, se é que son realmente humanos só por seren nacidos de home e muller, e casados con home ou muller, como moi ben sabemos polos postos aos que eses mesmos cónxuxes acceden unha vez que a parella toma o mando político. Unha virtude, entre moitas, é a súa pureza de linguaxe, con esa exquisita atención que lle prestan á Galicia Bilingüe (a outra, a da sra. Lago, non a dos relacionados coa intelixencia xerada polas linguas); queda claro, pois, que ninguén tén dereito a se queixar de que estes dirixentes non sufraguen nada que poida promover a lingua galega nos seus concellos (seus, ao fin, por máis que neles vivan unhas xentes  ás que reducen á mera condición de habitantes).

Así, de Correlinguas, nada. E menos de pagar manifestos que digan algo diferente do que o goberno quere, sexa certo ou non. Ademais andamos en tempos de crise, e débese aforrar. De gastar, que sexa como deus manda. Estes días pode haber subvención para as confrarías, para esas si, sempre e cando non sexan de mariñeiros ou pescadores, que non contan nesta novena, e si de procesionarios de semana santa. Máis que nada por eso de coidar o patrimonio inmaterial, tal e como corresponde nunha sociedade nada materialista. Ou mesmo de cantarlle ao nadal, se se terza.
En La Coruña o asunto tamén está resolto. Sen pegas e con coherencia.

Son coherentes por máis pperos que queiramos ver. Que apoiasen a súa lingua si que sería unha incongruencia.

Non é coherente a esquerda que, cando lle deixan gobernar, entende o estado laico como unha simbiose plena entre o civil e o relixioso e, se toca, ponse diante da música, pero detrás do palio, pensando que  preside a procesión.

E todos nós como somos?

Crédulos, creo.

A meta feita norte

(nun regreso).

A casa vista branca

(na saudade).

Sabíanse de lonxe as ilusións

que acaban por perderse,

interrompidas,

as mónadas,

vontades feitas vida

que deixan laios quentes

nos solpores

para esa certa luz que dan ao día.

A copa en tristes augas de derrota

nos ventos que levaron alegría.

Sabíanse tan fríos os desterros

marcados no voraz do desacordo!

.

Ja!

Despois do que acaban de publicar na revista Science queda claro o beneficioso que é poder ter en uso dúas linguas. Os bilingües son máis intelixentes que os monolingües e xa se demostrou. Sen máis. Así que nin chío.... Só foron necesarios algo menos dunha ducia de anos para desmontar dun grave erro a aqueles que seguían a dar validez científica ao obsoleto pensamento do século XX.

Eu lembro que das bondades do polilingüismo xa lera nos libros de historia, cando nos contaban as excelencias de Carlos I, que era capaz de falar en distinta lingua segundo a quen se dirixise, ou mesmo Aznar,  que nas conversas íntimas con Pujol, por exemplo, desenvolvíase nun precioso e preciso catalán, do mesmo xeito que improvisaba para o amigo Bush o seu discusrso en inglés que todos entendiamos á primeira.

E nós, nas escolas, trilingües reais de fermosa oratoria, facendo xa camiño para un franco cuatrilingüismo e agardando a consolidación da amizade merkeliana que nos ha botar, sen pensalo, a un marabilloso pentatlon verbal, atletas como somos,  grazas a ese xenoma exclusivo da zona vasco cántabra, á que para algo pertencemos.

O único que me preocupa é o mal que se poden sentir algúns. Que vai ser agora de Gloria Lago? E de todas as persoas de La Coruña? Agardemos que non recorten o profesorado da escola de idiomas, e poida haber unha ampla oferta de prazas para os vindeiros cursos.

As ideas que nos guían

son razóns para vivir

mentres as teñamos nós

han de ter por que existir.

.

Días

Día do pai, recordou a tv. E a prensa. Non queren que esquezamos que dun xeito ou doutro todo o mundo vai tendo pai, e que merque. Incluso vin nun twit unha persoa que reivindicaba especialmente a xornada para todas as nais que eran tamén pais ao tempo.

Estas épocas do politicamente correcto dannos estes paradoxos. O “y tú más” que oímos na discusión política, vólvese en nais que tamén son pais na discriminación positiva. Non vaia ser... 

Ti pídesme que eu che fale

e sabes que non te escoito;

a quen pide o que non quero

caso non lle fago moito.

Afonías

O nacionalismo galego anda a chamar a atención. Pouco, tanto por causa dos medios de comunicación, que non lle dan moita oportunidade (xa sabemos de quen son), coma polos seus dirixentes, que se parecen ao galo afónico que teño no galiñeiro e, aínda que cantan, o cantar non chega a todos.

Que somos distintos é ben certo. Somos galegos e eso lévanos a querer demostralo unha e outra vez. Se queremos vivir divididos en vilas, aldeas, rueiros, lugares e mesmo por algún que outro casal, esparexidos pola superficie do globo terráqueo que é nosa terra, como imos ser quen de xuntar pensamentos e achar un lugar común para o ideario vital? 

No tempo da aldea global, as aldeas de por aquí seguen a ser pequenas, por moi inchadas que as poidamos ver.

Sabemos cal é o fin e cal o medio,

sabemos xa dos prezos a pagar,

o día dános luz a mil miserias

e a noite faise tempo de chorar.

Hai fame e frío e sede e medo,

hai xente que non tén a onde ir

hai tanta incomprensión, tanto egoísmo

que nada vai quedar a compartir.

Renego do que son e do que fago

mirando só por min, para non ver,

renego de saberme tan humano

vivindo na procura só de ter.

Que vivan as ideas en por elas...

Que dean a conciencia como guía...

Que nazan xa paixóns a defender...
























.

Bandeiras

Hai noticias que leo con máis atención que unha novela. Esta, por exemplo deixoume coa boca aberta. Nunca me parara a pensar que pode pasar cando desaparece fisicamente un país. Non hai máis terra. Vale, pero a xente, que? Como fan, deixan de ser o que eran e nacionalízanse de novo, fanse apátridas, que tipo de desterrados se volven? A que categoría hai que integralos? E con eles van tamén os afectos, a saudade, o amor á patria, o apego aos eidos, as memorias?

Se a solución é esa de falar con outro país e mercarlle un anaco do seu territorio, ou mesmo facer unhas plataformas flotantes o suficientemente grandes ( non debe haber problema porque en Mónaco levan xa un tempo facéndoo, ou mesmo  no mundo que nos anticipou Kevin Costner) é probable que todo eso que sentimos de terra, nación, patria ou bandeira, non deixen de ser unha crenza inoculada no noso subconsciente, a saber cando e por quen.

Mirando por detrás unha bandeira, 

non se chega a ver nela ningún pobo, 

si marcas que remarcan as fronteiras, 

e guerras que nos han encher os mapas, 

loucuras incompletas, feo mundo, 

uniforme e sinal de identidade. 

Buscar sen atopar identidade, 

mal asunto o de vela na bandeira 

esquecendo as persoas como mundo;  

os homes e as mulleres sempre pobo   

ignorado, invisible para o mapa    

que alonxa a súa terra con fronteiras.  

Invento artificial, dura fronteira,  

que quere confundir a identidade:

poder feito diñeiro rexe mapas   

e axita cara ao sol unhas bandeiras  

non erguidas realmente polo pobo  

a escurecer máis así o real mundo.  

Cando só o que interese sexa o mundo  

habemos desfacer cada fronteira 

sabendo ser persoas, sendo un pobo 

teremos acadada a identidade, 

tapada sen razón pola bandeira, 

gañada con formarse un só gran mapa. 

Habemos vernos un, un para un mapa 

que confunda os seus límites co mundo, 

que leve a cor da terra por bandeira, 

que borre totalmente outras fronteiras 

por darnos dese xeito a identidade 

que leva a decisión de ser un pobo. 

Serán todas persoas, todos pobo, 

fogar onde vivimos feito mapa; 

acubillo terreal de identidades 

vividas no mosaico dese mundo 

que terá só no ceo a súa fronteira 

por ver  luces e estrelas, non  bandeiras. 

Luz por bandeiras como luz de pobo, 

en celestes mapas, os mesmos mundos 

con  fronteira hoxe,  sen identidade. 

.

G

En ocasións seime convencido e case non deixo ocos á dúbida. Pero equivócome, e decátome cando xa é tarde e a realidade venme dar nos fuciños. Conforme pasan os anos debería controlar mellor a miña tendencia a ter claro todo, e cuestionar un chisco as cousas que creo sabidas. Incluso aquelas que me parecen cuestión de lóxica.

A última vez que me pasou (onte), era eu espectador dun concurso televisivo e, comodamente sentado na miña butaca, dialogaba cos concursantes dándolles instrucións a fin de que fosen acadando os obxectivos marcados: aos que non me gustaban deixábaos elixir a reposta incorrecta, ou animábaos a pasar a quenda a outro participante; pola contra, os agradables aos meus ollos recibían a aprobación da resposta acertada, ou a reprimenda do erro cometido, segundo o caso. No programa do que falo, o concursante máis apoiable debía responder a que descubrimento chegara Ernst Gräfenberg, despois de moito fixarse. As repostas eran variadas, desde a luz polarizada, os satélites de Xúpiter ou o punto G. E vai e di “el punto G, por lógica, porque lleva la inicial de su apellido”. Que mal o pasei sabendo de que ía eso do punto G. Ía errar seguro! Un non é quen de ver lóxica ningunha na actitude dun alemán serio e formal (polo nome parecía alemán o señor ese) a fixarse pacientemente, día tras día, ata atopar a fonte do pracer. E por riba da muller! Seguro que non! Tiñan de ser os satélites os que o ocupasen nas noites interminables aló no norte. 

E vai, e non. Acerta! E a miña certeza rompe. E debo cuestionarme de novo unha seguridade que antes vía razoable. E todo polo punto G!

Non quero curas nin monxas,

non quero rezos por min.

Cando me teña que ir

eu quero como compaña

a túa maneira de rir.

Eu non quero despedidas,

aínda sigo sendo ateo,

se podo mirarche as ligas

estou mellor ca no ceo.

Baixa as medias pouco a pouco

e vólveas en calcetíns

mirando como relouco

sabendo o que es para min.

Empezando polo pé

e rematando no pelo,

se bonito é o que se ve,

felicidade é querelo!

Nos teus ollos, recollido,

vexo un mundo de colores,

mundo alegre e divertido,

en ollos prometedores.

O desexo é viaxeiro:

da cara á caluga, ao colo;

caricias de amor lixeiro,

bicar, volvéndose un tolo.

No vermello da paixón

tapas o branco dos dentes:

os labios son corazón,

querer bicalos é urxente.

Do queixo baixo ao pescozo,

esvelto e tan arrogante,

sabedor de canto gozo

dan os bicos alí diante.

Ombros teus para adornar,

gran lección de anatomía

que querería estudar

moi a modo, día tras día.

De pararme no teu busto

repararei nos teus peitos,

peitos bonitos, augustos,

amorosos e ben feitos!

Sentirche a pel é ter tacto,

notala é apalpar a vida:

pel morena, sen recato;

pel moi branca, prohibida.

Nas coxas voume perder

cos ollos postos encima

dese cume de pracer,

nese bico, pico ou cima.

Despois de tal ascensión,

e xa no sétimo ceo,

o teu corpo é relixión

e o meu clímax o apoxeo.

Por me teres namorado,

ninguén se pode estrañar

de que te queira ao meu lado

cando teña que marchar...

.

Déficit

Si, home, si. Vaia, muller, vaia. Somos afortunados porque a lingua preséntanos sempre unha saída. Estes días, coa que cae por un e outro lado, ao atopar con xente que aprezo, pero coa que non comparto ideas nin ideais, véxome respostando cousas dese tipo. Un si, muller, si,  que non deixa de ser unha aseveración que non compromete, que non nos obriga a concordar coa opinión escoitada e que non leva a ningún tipo de compromiso vital, nin confrontación. De estar o asunto moi revolto, por se acaso o si se ve excesivo, queda a fórmula do vaia, home, vaia.

Imaxino que eso sería o que lle dirían ao noso presidente cando pedía en Madrid que nos desen un premio por cumprir co déficit. Si, home, si. 

Sábeste moi convencida

de seres unha raíña,

eu case creo que es

na colmea unha abelliña.

Para que non me enfadase,

porque prestaba atención,

dixeches que era un abáboro

por non chamarme abellón.

Mais o abellón na colmea

amosa o seu gran valor

desenvolve o seu traballo

ata morrer por amor.

.

 

Cazadores

Parece ser que está a aumentar o tamaño dos xenitais da xente da miña contorna, e probablemente dos galegos en xeral.

Haberá cousa dun mes levei un susto tremendo cando saía co can a coller o correo ao buzón da entrada. Nada máis abrir o portal o can saíu disparado ao outro lado da rúa, a unha leira da que se oían aproximar uns ruídos xordos e fortes. Pareceume  que podían proceder dalgún can solto e medio perdido que andase por alí, lonxe, e, previsor, chamei polo meu para que volvese. Volveu. E que rápido! E tras del un becho enorme que me  fixo pegar as costas contra a parede mentres López se coaba pola porta aberta sen dar chío. O xabarín, que debía  pesar a lo menos o dobre do can,  fungando como viña, colleu camiño adiante e deixoume a min co corazón nun puño.

Que houbera xabaríns por aquí, non se recorda; agora si que os hai, e vense ademais en familias, incluso pola ribeira. Falando cun veciño  souben que xa é doado atopar xenetas ou  corzos, e  que os raposos están a facerse animais domésticos. Cazadores nin un. Son raros os que andan por aí dando tiros. Todo o máis, pesca de peirao, e listo.

Despois de ler  Galiciaé,  noto que me miro demasiado  as partes baixas, coma se me empezase a preocupar  polas  posibles consecuencias destes incrementos.

Ou redundarán en beneficio?

I

Estaba en ti e chorabas sen sosego

Igual que como neno

Buscabas a resposta sen pregunta

Arelas de consello como orde

II

Adulto que camiñas polas tebras

Facendo de razón o existir

.

Copas

Abriron un bar de copas próximo á nós. Debería dicir reabrírono, porque xa estivo aberto máis veces. Creo que esta é a cuarta. Agora bar de copas, antes restaurante, mesón e primeiro de todo cervexaría. Non sei como é, pero dá a sensación que hai sitios que parecen gafados, e a pesar de non verse causa aparente algunha, acaban sempre por non iren ben. Nunca crin nas casualidades, nin tampouco na predestinación, así que non é de estrañar que desexe que o local do que falo resista esta época economicamente precaria e se manteña por moitos anos. Prometo contribuír con alguna visita que outra. Máis que nada porque non quero acabar pensando en cousas raras.

Marzo, mes amado polo vento,

cristal duro nese nome sideral,

desprezado polo inverno que se vai,

busca sol por se ver primaveral.

.