sábado, 25 de janeiro de 2014

D




D de dioivo.


Leva chovendo case desde que teño uso de razón. Tanto tempo que non vexo máis que auga, mire para onde mire. Un día deses que escampou, aí atrás, aproveitei para sementar os tirabeques e os chícharos, e o rego que rodea a mesa onde están semella máis un cano de rega que a marca de separación da terra traballada. Mesmo ese día aproveitei para transplantar unha enredadeira para a zona do soportal, ao pé dun dos piares, e véxoa mal. Púxena alí para que, orientada ao sur como está, lle dese ben o sol e sacase moitas flores. Sol, ningún,  e o sitio, desde que o ocupa, non deixa de ensinar auga por riba da terra desfeita, auga que se acumula sen darse filtrado ao caerlle directamente desde o tellado e en cantidades que sobrepasan, parece, o máximo permitido. Non sería de estrañar que as raíces da enredadeira podrecesen afogadas nesa poza diaria que alí se forma.



Chove tanto que, agora, cando saio ao soportal fágoo con coidado de non pisar os animais que veñen a poñerse ao enxoito.




Onte, ata píntegas tiña recollidas ao pé das escaleiras, poñéndome o toque de cor tan necesario para estes grises diarios.








 E a min que me parecía fermoso ver chover, e oír petar a auga contra os cristais!  












Nos soles do mañá latexa a espera,
pacientes, como saben agardar.


Mollámonos, inermes, descoidados,
que importa hoxe esta chuvia...
Calados nos deixou o temporal.

E non se ve un abrigo, 
e non se cre.


Non hai unha razón para escampar
e o dioivo segue lento e inexorable.


Ai, sol, se ti nos deixas de abrigar!





















.

quarta-feira, 22 de janeiro de 2014

Zombis


Teño moito medo de tanto zombi. 

Andamos metidos de cabeza nun período claramente involutivo. Por un e outro lado vense signos de que nos obrigan a esculcar no pasado para volver a el coma se fose imprescindible escaparlle a estes tempos aciagos. Será pola miseria material (moita) e cultural (abonda) que nos invade, ou non, pero dáme que si,  polo que algúns queren que pensemos que o pasado foi mellor. As relacións laborais, a acumulación de capital, a intervención da relixión na vida diaria, a sanidade, a educación, os non nacidos... Todo nos leva a un século vinte que non alcanzamos a botar fóra.

As últimas, polo de agora, pois temo que non vaian ser derradeiras, témolas no eido da poesía: aparecen inéditos de Rosalía (aínda que non o sexan tanto), publican versos descoñecidos de Manuel María (por máis que algúns os coñezan e xa estean publicados) e cóntannos segredos de Celso Emilio Ferreiro (sen que esteamos certamente interesados en coñecelos). E todo isto en Galicia. Con razón xa nos avanzaba Risco (outro morto) que Galicia é un mundo. 

E agora, quen se atreve a ocuparse dos vivos? Pero non sei por que me alarmo tanto: estamos no tempo dos zombis, e posiblemente esta non deixe de ser unha mala película máis.

PD. Tranquiliza tamén saber que Monseñor Rouco, galego previsor como é, xa preparou cursos acelerados para fornecernos de solucionadores de posibles problemas.











Canto pesa e como fede ese pasado
de levalo toda a vida sobre dun.

Canto pesa
día a día
se escoitamos as obrigas que lle impón
ao ser común.
Como fede no favor
do que se serven os seus.
Canto pesa na pobreza,
na miseria,
sempre triste e tan cotíá.
Como fede nos que mandan,
nos que obrigan polo lucro,
dando medo co peor.

Canto fede e como pesa,
 dicía o morto Castelao.












.




terça-feira, 14 de janeiro de 2014

C


C de cine.

Todo é previsible. Chegado o c non queda outra que lembrarse do cine. Pero máis que traer o cine como cultureta, que tamén é do c, eu lembro os locais onde teño estado, as compañías e mesmo algunhas das historias ás que asistín por veces conmovido, outras alegre ou temeroso, e non sempre curioso e interesado.

Vexo  hoxe a diario, camiño do traballo, o letreiro antigo do cine onde vin Winchester 73, por exemplo, reconvertido en almacén; o do local de " O planeta dos simios", adornando as paredes dunha ruína, permanecendo nun edificio que agora non conta historias; e a menos de dous quilómetros destes dous, paso por unha praza que  deixou media ducia de cadeiras  metálicas en recordo do cine que tardou máis en pechar.
Coma me pasa agora, ao escribilo, ese camiño  posúe  a maxia de convidar á mente a outras estrañas viaxes, nas que se me aparecen días que pensaba esquecidos, ao tempo que, na comodidade do automóbil, me dirixo a desenvolver  actividades do presente.

Tres cines en tres quilómetros.

E con todo o que me gustaron, non teño o menor interés en volver ver a inmensa maioría desas pasadas películas.








Cinema Paradiso


A arte non vai ser o compromiso.
Rematan as funcións, pases adeus.
Xente á praza. Alí, nos ollos seus,
as bágoas por cinema paradiso


Cuberto xa o aforo necesario
preséntase unha historia moi cotiá
non se esperan, non, continuará,
na escena sen censura do vicario.


Amores que se perderán gozar,
consellos cando doen corazóns,
percibindo esmorecer as emocións
garantes dunha fiestra a vixiar.


Chafariz de bágoas a brotar
verquendo para nós as ilusións.



















.



sábado, 4 de janeiro de 2014

Parabéns, Olga!


Emoción.

Onte pola tarde, despois do cortado no casino, ao pé do xardín, cando Pontedeume comezaba a despreguizarse da sesta fría do nadal e moi poucos comercios estaban abertos, o paseo de compras de reis levoume cara a librería Cunqueiro. A metade dun antigo e fermoso café é agora unha das dúas librerías da vila; a máis céntrica e, hoxe, a máis antiga tamén. Unha vila cunha longa tradición de libros e libreiros vive sumida en tempos de crise e limita o espazo dedicado ás letras.

Se o panorama comercial non é o soñado, no literario si parece haber esperanza. Alí, no escaparate de Cunqueiro, estaba o último premio Merlín de literatura infantil, e na porta de cristal, o cartel anunciador do libro da miña amiga Olga Rico, eumesa de nacemento e corazón. Cuando el pasado despierta descansaba sobre un dos andeis transparentes, con esas cores e letras que parecían anunciarnos unha engaiolante historia de aventuras e desencontros. Elvira, a protagonista da novela, por riba dos grises e negros da portada, semellaba poder superar todas as dificultades persoais, en espléndida metáfora da súa propia vida.

Sobra dicir que o tempo, emocionado, detívoseme no mar de recordos que me suscitou ver na librería, por vez primeira, o libro de Olga.






























O papel chamouna mudo como era
sabéndose mal feito na brancura
e véndose así inútil de baleiro
sen trazo que lle dese ocupación.


Deixóuselle nas mans materia dúctil
xurdiron as palabras en por elas
collendo algúns camiños venturosos
nas raias que verquían en azul
contrastes luminosos a outras tintas.


A conversa con falas garimosas
tenruras que deveñen do bo siso
vontades de presenzas desexadas
na palabra esquecida das ausencias.




Desexos de ventura inda maior!














.

quarta-feira, 1 de janeiro de 2014

B




B de Boh
 ou B de Benvida?

Comeza o dous mil catorce e eu ando coma sempre coa dúbida enriba. Non teño nada claro que as diferencias co de onte mesmo sexan para que poidamos pensar en botar foguetes, pero por se acaso, mellor comecemos co B de benvida. Un pouco pola teima esa de que se bo non é, malo non tén por que resultar. Ademais, no caso de non cumpra coas nosas expectativas, sempre nos ha quedar a posibilidade da queixa *, que algo é.

Miro pola ventá e chove, coma onte. Leo e, en Cedeira, os ventos superaron xa os cento vinte quilómetros hora. É posible que entre o vento e a chuvia acaben por limpar tanta morralla como hai. Así que me animo e decántome por un viva o 2014!, que boa falta nos facía.



* E ademais hai eleccións, así que... 





BENVIDA

Benvida para o ano que se achega
traendo ilusión tan necesaria,
benvida solidaria e máis galega
á etapa que comeza a ser diaria.


Indecentes, malfadados, ruinosos
remátense así os días detestables
sen traballo, con pobreza, desde os pozos
do atraso que trouxeron, miserables!


Veña un ano sen igrexas e sen curia,
sen monarcas, sen corruptos avarentos,
sen salarios de banqueiros; sen anguria.


Teñamos, pois, felices pensamentos
que alonxen para fóra toda furia
por darlles a benvida a outros alentos.







.