domingo, 27 de novembro de 2011

Ton



Onde leva a voz ese matiz que nos traizoa, ese punto que nos volve transparentes, sen coiraza que nos cubra? Un pode esforzarse, colle disimulo e todo ben, só hai sorriso, pero o ton non engana, aínda freado.















E pensabas que non me lembraba?
Imposible no tempo a vivir
levando as imaxes comigo
facendo a persoa que son.


E pensabas que non me lembraba?
O tempo pasado son eu
son restos, piares, son crenzas
que dan a resposta que ves.


Se un día a lembranza non chega,
se a voz non se acada a escoitar,
se o silencio vai muro pechado,
non penses que non me lembraba,
será todo que non acordei.










.

quinta-feira, 24 de novembro de 2011

Pa(r)vos






Algunhas veces o mundo dáme noxo. Non son quen de verme reflectido nos meus semellantes, e así síntome mal,  e  como tampouco teño nada que ver con toda esa parafernalia absurda que montan algúns, e que é seguida por millóns, por imperativo dos agobios da prensa, pois fatal. Noxo e rabia de ter que fastidiarme sen máis.

Vén toda esta pedorreta a conto da noticia que lin na BBC do indulto de Obama a un pavo, cando hoxe mesmo, na televisión, oín que o gobernador de Oregón non fai máis que  suspender as execucións que deberían levarse a cabo de aquí ata o 2015.

É noxento que a BBC fale de pavos e non apareza por ningures o de Oregón. E se non é repulsivo,  a min, a lo menos, parécemo.

Cantas persoas executan en USA ao cabo dun ano? E indultan dous pavos. E van, e  a un chámanlle Libertad, e a outro Paz!









Descoñecer emocións
non xustifica matar,
mais de morrer é razón.







.


terça-feira, 22 de novembro de 2011

Medo



Por que frea tanto o temor? Se estás perdido, que pode pasar porque te expoñas a un fracaso? Deberiamos aplicar a lóxica á nosa conduta e case nunca o facemos. Se as cousas poden empeorar, empeorarán. Mais se a solución do problema pensamos que está na nosa man, por que non arriscar un pouco?








Imaxe
latente, prefixada, mais  cambiante,
con negros sobre brancos, non presentes,
cavilacións,
bosquexos  a  probar.


E nós, só nós, con nós
no medio.


Que máis dará!
Non por nós,
no amor primeiro,
no sangue onde nos vemos,
na flor de todo o ano.


Exame en  día especial,
emocións moi controladas...
Inseguros.


Cando andamos
tan cansos de sermos nós.
















.




quinta-feira, 17 de novembro de 2011

Acerto




Vaise vendo o remate e un empeza a respirar. Cando se levan xa tantos días de palabras e palabras, vemos como sobraban todas. Non é que sexan ocas (quen son eu para afirmalo!), mais como bos alumnos tiñámolas na memoria de tempos anteriores. E as que non recordabamos ben, intuiámolas.








Mira ben margaridiña
onde te queres pousar.
Tés as cores moi brillantes,
non as vaias ti manchar.














.

domingo, 13 de novembro de 2011

Pechados




As augas da prensa andan avoltas coa casa real, coa cidade da cultura (ben coñecida como "LaCdC"), cos raposos a coidar os galiñeiros, coa xente preguiceira que non sabe poñerse traballar para poder crear emprego dunha vez, coas colas enormes nas administracións de lotarías, co esgotamento do número 111111...; con tantos asuntos atraíntes que case non lembramos a que ule o aire do exterior, como molla a chuvia destes días ou como o mesmo vento é capaz de darnos o empurrón necesario para tirar adiante.

Somos coma árbores, e agora estamos ocupados en prepararnos para un longo letargo invernal, sen decatármonos que a invernía xa vén durando demais.


Nota.- Non falo das eleccións porque non estou recuperado do pasmo de ler a entrevista de El País a Rosa Díez.



Santa Margarida




A noite sempre vén cunha partida,
espazos que se agrandan por demais.


Silencios,
para os ocos que nos nacen
en lugares aos que non imos mirar.


Non saias.
Non saias contra a noite
se nos chega sen chamala.


Non vaias irte lonxe
do que ti es.


Non perdas nin un día coa súa luz,
que os ecos son destinos que se viven
evocando os recordos de soñar.









.







quinta-feira, 10 de novembro de 2011

Custo





Cústame entender o valor das cousas. Será que me acabo enredando co prezo e, por máis que intento imaxinar todo o que vexo lonxe, non dou chegado a entendelo.
Veñen estas contas con ocasión da lectura dunha noticia sobre o goberno vasco e o posible investimento de algo máis de oitenta millóns de euros (escríboos con letra porque así non lles vexo tantos ceros, que asustan). Son moitos cartos. Seguro que se poden facer unha chea de cousas con eles. Urdangarín, sen ir moi lonxe dos vascos, mercou algo parecido a unha vivenda en Mallorca só con seis, se chega a ter oitenta quen sabe o que compraría...

Non me van preguntar, pero neste tempo de privatizacións de todo o público, eu non lles quitaría o gustazo aos familiares de seguir sendo propietarios do seu. 










XI
Sentirche a pel é ter tacto,
notala é apalpar a vida:
pel morena, sen recato;
pel moi branca, prohibida.













.







terça-feira, 8 de novembro de 2011

Firmeza




Si. Recoñézome persoa con criterio un tanto voluble, ou volátil, que non sei. Tomo decisións moi meditadas, pensando incluso nas consecuencias, e despois, convencido como estou, non volvo pensar no asunto ata o momento decisivo. E, claro, onde dixen digo, acabo dicindo diego ou o que sexa preciso.
Vin o debate, e iso que sabía claramente que non o ía ver, que non merecía a pena, e que, se o vía, acabaría arrepentíndome. Vino, e acertei en todo o anterior.
Por consolarme, estou a repetirme desde onte a estas horas: “de sabios é rectificar”.
Por eso da autoestima, xa se sabe.






O vento fúndese no gris do inverno.

Sons con desacougo e frío metal
nas árbores que escapan e que deixan
espida unha apariencia de esqueletos
duros, moi magoados e insensibles.

Hai verdes permanentes case opacos,
resignados a tempos decadentes;
a chuvia cantareira dos tellados
perde o ton de apurada por caer,
por deixar ao fin, tras si, no desconsolo,
o vento posesivo que a persegue,
o amante ditador voluntarioso
que propicia nos abrigos a atopar
o azar da tempestade en terra firme.

Ver un ceo tan de chumbo, inclemente
coma ese deus que din que habita nel,
esmagando o seu peso o noso ser
sen deixar que apareza unha regaña,
un escape improvisado para o sol.

O esforzo, na noite, ha vir da mente
a inventar algún astro artificial
co favor dese demo que nós temos
pra soñar libremente o imposible
transformando os invernos en veráns.













.


sábado, 5 de novembro de 2011

Peculiar




Onte tiven ocasión de vivir un día especial. Atopei xente aprezada coa que non comparto os tempos cotiáns, vin coñecidos cos que non falaba había tempo, e contaxieime da alegría que soe envolver ás vodas.
Gustoume o que dixo o xuíz como preámbulo; abraioume a secretaria do xulgado, por como leu os tres artigos correspondentes do código civil, sen interese algún e con peor entoación que un contestador automático destes que nos saen a diario nos teléfonos; e deume un sorriso de horas ver as imaxes das alianzas que se intercambiaron os noivos. El púxelle no dedo un pedrusco verde, enorme e brillante, un esvarosqui precioso que combinaba á perfección cos complementos da noiva; ela, á súa vez, adornou á parella cun tremendo reloxo de pulso, aceirado e coa esfera multifunción dun negro executivo esplendoroso.
Non estrañou a ninguén que o xuíz, atentísimo ao que ocorría, dixese, ledamente sorprendido, “despois deste intercambio de alianzas certamente ... peculiar,  poden vostedes bicárense”.













Onte, contra a noite, houbo no ceo
un rastro, unha pegada luminosa,
moi limpa e incandescente, moi fermosa,
facendo un universo menos feo.

As cores que deixou no firmamento,
colléndollas roubadas aos teus iris,
xuntounas en mosaicos tan sutís
que deixou namorado incluso ao vento.

Un vento que son eu cando te miro
volvéndote no ceo nebulosa,
creándoseme en ti o meu retiro.

Facéndote de novo poderosa
ao naceres como estrela nun suspiro
daraslle a túa luz á vida nosa.









.

quinta-feira, 3 de novembro de 2011

Lavados




Chove. Cae auga sen parar e de tódolos xeitos coñecidos. A min gústame. Con esto que chove é coma se se fose lavando toda a morralla que nos abafa. É difícil que a lave toda, e máis coa que vai vir aparecendo desde hoxe ás doce da noite ata o día vinte. Se tivésemos a posibilidade de solicitar un dioivo de dúas semanas... Pero, tendo en conta que nin o outro foi verdade, e eso que o puxeron na Biblia, non creo que a nós nos vaia chover quince días.






Que valor verán primeiro
os que nos queren mandar...
as ideas?, o diñeiro?...

Cando tentan gobernar
é por buscarnos o ben
ou por quereren medrar?

Como podemos votar
sen que nos leven o voto
os que nos van enganar?





.



terça-feira, 1 de novembro de 2011

Pego


O dos pegos e o raposo é un dos contos populares máis fermosos que coñezo. Admito que, cada vez que oio contalo, paro toda posible actividade para prestarlle oído. Seino ben, enteiro de todo e coas variantes persoais da nosa zona, pero sigo atendéndolle.

Estes días lévolle dando voltas á cousa das nosas caixas, e case estou por asegurar que un dos pegos, quizais josé luis, non sei,  fíxose amigo demais do raposo, e pegóuselle. É a única explicación convincente que atopo para tanta raposería, aínda sabendo que por moito que miremos non hai pego sen mancha negra.
















Novembro, trinta días que son longos,
coma os meses imposibles de querer,
coma a luz que non chega a alumear,
sol frío feito follas a caer.  




















.