Día
gris e triste. Choveu aos poucos xa desde pola mañá e o ceo púxose
da cor do chumbo. Contra a noite, ao írense as poucas luces do sol,
semellaba mesmo coma se non quedase outro remedio cá retirada. Esa hora, sobre as
oito e media, era o tempo ademais no que eu estiven a ver as imaxes
da manifestación de onte en Madrid.
Triste,
gris, patético e tan penoso escoitar aos políticos e dirixentes
policiais! Ver a actuación dos antidisturbios, contemplar as
malleiras indiscriminadas e despois ter que soportar ao presidente do
goberno falar dun recoñecemento a esa maioría silenciosa que non se
manifesta, fai desexar volverse desinformado e esquecer a miseria
moral dos reitores da sociedade que agora padecemos.
Alguén
comentoume ultimamente que os políticos eran completos actores. E
tén razón. Unha persoa que non estivese a actuar non podería
defender deste xeito actuacións a todas luces indefendibles. Doutro xeito, pero igual, o novo presidente da comunidade madrileña, e capaz de saloucar emocionado ao glorificar á súa antecesora e, de
inmediato, tras tomar un grolo de auga, seguir co seu discurso de
investidura con voz perfectamente clara e potente, como se non pasara
nada; e nada pasou, claro: teatro, puro teatro.
E
para rematar, como non todos son iguais, podemos comparar a Rajoy
reclamando Xibraltar na ONU e a Fdez. Vara reclamando a Cataluña que
lle devolva a 150.000 estremeños que lle levou emigrados.
Non
é de estrañar que Muñoz Molina non teña sentido unha tristeza civil tan grande coma a que sente agora.
Semáforo vermello
e nada en obras
everybody hurts
con chuvia dando
forte nos cristais.
Máquinas cansadas
cobren as ausencias
das persoas.
Everybody hurts
e a radio vai
calando.
Mundo construído e
artificial
inmenso no silencio
provocado.
Cala a radio e doe o
corazón
e todo afoga.
E fóra chove...
.
Sem comentários:
Enviar um comentário