Este mes asistín a unha reunión de educadores na que
se falaba da posibilidade de experimentar novas metodoloxías de
traballo a fin de acadar melloras nos obxectivos pretendidos. Vaia,
que a cousa ía de anovar, se se podía, para reducir o fracaso
actual e simultaneamente facilitar o proceso de aprendizaxe. Como é
lóxico, e dado o atractivo do tema, a reunión foi proveitosa, e
discorreu amigablemente por axeitadas canles de diálogo. Expúñanse ideas,
dábanse razóns e, basicamente, tíñase tempo para escoitar aos
demais, o que redundaba ao fin en aprendizaxe compartida.
Houbo aportacións interesantes e mesmo incluso
novidosas. Falouse das vantaxes da aprendizaxe cooperativa e, máis
que nada, de comunidades de aprendizaxe. Todo ben. Con ideas
concretas e expostas con claridade e concisión, de xeito plenamente
asertivo, o que sempre é de agradecer. Mesmo algunha persoa, para
subliñar a importancia do acto de ensinar, remarcou que un coñecido
proverbio africano di que para educar a un só neno é necesaria
toda a tribo. Ante o irrefutable da afirmación, todos cabeceamos
afirmativamente e demos a reunión por rematada. Non sei se
exactamente coa frase (que ben o merecería), ou pouco despois,
talvez.
Como eu son un pouco lento, e remoio as cousas pouco a
pouco, pasei algúns días aínda dándolle voltas á frase. Pensei
que a idea era salientar a complexidade do ensino, e da necesaria
participación de todos os recursos de que un puidese dispor. Ou sexa,
que si, que era bo que toda a comunidade escolar estivese involucrada
na educación dos seus membros. E quedei feliz e tranquilo.
Uns días despois acordeime do asunto e volvín á
frase. Realmente non estaría a dicir outra cousa? Non sería ao
mellor que como os africanos non teñen escolas, e non saben de
educación, acaban por precisar de toda a tribo por se alguén
entende algo, inda que sexa pouco? Non sei. Desde esta óptica nada
estraña un podería pensar en que aos africanos non lles vai tan ben como para que un precise acabar por copialos. E non só en cuestión de
valores, que tamén. Resultado: non estou nada tranquilo, porque non sei
que pensar.
A voltas como andaba con iso dos proverbios africanos,
veume á cabeza outro que xa case esquecera, e o asunto tornou máis
feo. O proverbio, que inda non teño asimilado ao completo, fala dos nosos
antepasados, e di que copiando a todos os demais todo o tempo, o
mono rematou un día por cortarse a súa gorxa.
Que terá que ver unha cousa coa outra? Copiamos ou non
copiamos? Que están a dicir con iso dos monos?
PD.- E xa postos, que insinuaban cando de pequenos nos dicían “
mira que mono é”?
Nenos e nenas na
escola
e ningún hai no
fogar;
como non cambiar a
casa
polo pracer de
ensinar?
Ensino recompensado
polas olladas e os
risos,
por tódalas ledas
voces,
por mil días
emotivos.
.
