Galiñas

   Agora só teño tres galiñas e un galo. O galo é negro, araucano. Tén plumas de cores estrañas que o adornan con azuis e verdes impensables nun  galo do país; amarelos tamén tén, moi dourados, pero os tonos que máis chaman a atención son os azuis e verdes, e o brillo xeral de toda a plumaxe. As galiñas, as tres que quedan, non son pitas brancas, coma as do poema de Rosalía, e xa van vellas. Non poñen demais, ou máis ben case non poñen: entre as tres, un ovo cada día. Non é moito, pero para o que nós comemos chega ben. Non é polos ovos polo que as sigo tendo. Sei que é pola compaña. Están tan humanizadas que xa non se sabe ben cal é a especie á que pertencen. Cando as vou visitar e lles abro o galiñeiro, vólvense cans, e acompáñanme. Vaia a onde vaia, elas séguenme, co galo na retagarda vixiando a comitiva. Eu bótoas, para que aproveiten a liberdade e exploren a fondo a horta, pero teño que insistirlles. A pesar de todo, unha delas soe continuar ao meu lado e non se dá alonxado un par de pasos de min, por máis que lle porfíe. Isto en si non é malo, pero condúcenos a situacións un tanto anómalas. Por exemplo, cando lles dou o pan aos coellos e a López o seu anaco de premio (téñollo que dar pois non entende que os coellos merezan pan e el non), as galiñas van apuradas poñérselle diante da boca ao can, para aproveitar as faragullas que lle van caendo; mesmo se lle cadra que cae un anaco grande de pan elas celébrano como un trofeo co que marchan decididas a peteiralo lonxe do pobre animal, que se apura a mirarme dunha maneira coa que non me queda máis remedio que darlle outra codia, incluso ata máis grande, posiblemente por iso do reflexo condicionado do que nos falaban en psicoloxía. 

   Hoxe, coas galiñas, inda foi peor. Plantei pola tarde leitugas. Con coidado, desfrutando do momento e case parándome nos diferentes olores da terra, fun poñendo os pés un tras doutro. Cando xa levaba a primeira media ducia posta vin á galiña amiga comigo. Seguíame coma sempre, silenciosa, atenta, servicial e comedora. Xa levaba no bandullo a metade das leitugas acabadas de plantar. E quería máis.

Se non estás ao meu lado

cando se escoiten os galos

non hei de dar despertado.

.

Escarabellos

Somos un tanto optimistas. Demais, probablemente. Con isto de mellorar a autoestima vémonos como non somos. E falo por min, claro, que sei que hai xente moi intelixente e nada presumida que vén sendo xustamente iso que eu non son. 

A min báixanseme  os fumes cunha certa frecuencia e polas cousas máis dispares; unha delas (de hai tempo xa, por iso me atrevo a contala), despois de ler que os escarabellos peloteiros facían o seu traballo guiándose pola Vía Láctea. Son escarabellos e andan remexendo no esterco, nun oficio que non resulta moi atractivo en si, case diriamos que nunha profesión que tira ao prosaico e van eles e elévana á categoría do sublime. Miran as estrelas. Coñecen a Vía Láctea a pesar de teren que pasar a vida pegados ao chan. 

Non sería estraño que tamén se contasen lendas entre eles e creasen historias desas mesmas estrelas que os guían, e ás que eles se encomendan.

E eu, que ás veces tropezo coas pedras porque me dá por levantar a vista e mirar cara adiante, sen nin siquera ser quen a atopar esa mesma Vía Láctea nalgunha das veces que o verán me presta ceos fermosos.

Será porque de pequeno dicíanme seguido que non andase a contar estrelas que se me enchería a cara de pencas? 

Plantei nun suco dereito

tirabeques confiado

repartíndoos pola mesa

e cun rego a cada lado.

Non tardaron en nacer

pero medraron a modo

asomando pola terra

verdes follas de azul ollo.

Fixéronse ben máis grandes

que os paus nos que se enredaron

sen lles sosteren o peso

das casulas que botaron.

Verdes, grandes e brillantes

chaman a atención na horta

pedindo porque os recollan

e lles dean fin na pota.

E se puidesen pedir

pedirían mellor grella

aceite, xamón e sal,

con bo viño, boa mesa!

.

Móbiles

      Un home está ingresado moi grave despois de ter recibido unha descarga eléctrica namentres falaba polo seu teléfono móbil durante unha treboada. 

     E eu acordeime dun amigo estimado que me tén falado de cando navegaba, do mal que era estar lonxe dos seus, con menos cartos que gañas de volver; e das cabinas de teléfono, ás que ían con moitas moedas e moita présa para poder falar un pouco coa casa, querendo ser dos primeiros, sen agardar a que outros falasen antes,  porque sempre acababa habendo alguén que non chegaba a chamar pois a cabina xa non admitía máis diñeiro, do chea de moedas que andaba. E dos cabreos que levaban a algúns a golpear co auricular o aparello en si, ao peor destrozándoo  da rabia, sabedores de que atopar outra cabina  ese día  podía ser case miragre.

      Como nos cambiaron a vida os móbiles, e parece que sempre estiveron aquí!

PD.- De que andaría a falar o do raio?:  "La víctima aún no ha recobrado la consciencia después de la peor conversación de su vida".  

Na rúa na que teño a miña casa

Perdida polo medio desta vila

Os bares abren portas sen reparo

No xeito máis cotiá de compartir

Os clientes collen mesas interiores

E fuman nas terrazas entre rúas

O ambiente fano as xentes que as ocupan

Diferentes na actitude e máis na voz

E dos bares un da rúa da que escribo

Ten de clientes aos salgados pola pel

E se cadra que fumasen onda a porta

Dos seus ollos sae o mar que eles non ven.

É dos bares mariñeiros desta vila

Sen sabermos inda ben hoxe por que

E na rúa, tan adentro como está,

Só nos ollos mariñeiros se ve mar.

.

Botto

Onte estivemos a ver Un trozo invisible de este mundo, de Juan Diego Botto. Aproveitamos que viña a Coruña e, xa hai tempo, collemos entradas coa esperanza de participar (como espectadores, claro), nun magnífico espectáculo teatral. Lera moitas e boas críticas da obra, así que o interese era grande.

Non podía  defraudar e non o fixo. A ninguén. Asistimos a unha representación traxicamente irónica que chega a todos pola súa sinceridade e falta de artificio. O resumo mellor é a imaxe do público que ateigaba o Rosalía posto en pé a aplaudir aos dous actores, Botto e Astrid Jones.

Penso que non importou que non houbese ningunha novidade, que todo fose sabido e que nin sequera estivesen riba do escenario todas as maldades deste mundo. As que había xa eran máis que suficientes, e a maneira en que nos levou dunha a outra, a introdución de cada un dos cinco cadros e o desenvolvemento deles, resultou maxistral. Ademais, os actores estaban en estado de graza, con rexistros totalmente cribles a pesar do camaleónico das personaxes que representaban. Magníficos un e outra!

O problema é que se un antes de onte tiraba ao ánimo baixo, agora, coa obra sen querer saír da cabeza...

Tela?

Tela ben?

Levanta, por favor, esa mirada

e deixa de magoarme o corazón.

.

Nais

Ela conta cun sorriso como a el lle apretaban os zapatos da voda, e como  gastou parte dos poucos cartos da lúa de mel nunhas sandalias liberadoras dos pés (ghuarachas, chamáballes el).

Foron, porén, unhas datas felices. Na Coruña, nunha pensión na que pasaron dúas noites e á que chegaron cunha pequena maleta marrón, de cartón moi duro e reforzos metálicos nas esquinas (no seu único uso como material de viaxe, todos os anos que despois viñeron contemplárona no faiado, sendo caixa de recordos para acoller algunha foto no medio de obxectos diversos, tan pequenos no tamaño coma extensos nas historias que os contiñan).

As horas da viaxe resultaran fermosas e completas. Viran un mundo urbano diferente á aldea tan próxima na distancia. A Coruña era outra cousa con aquelas rúas, as prazas,  a Torre... Subiron á Torre de Hércules e admiraron a grandiosidade daquel mar: preto, ao lado, pero tan aberto a mundos descoñecidos... Deron paseos, comeron en casas de comidas (das que nunca esqueceron os menús), e, por riba, foron ao cine!

Os zapatos da voda trouxéranos de volta á casa, mais nunca os volveu poñer.

Moito máis que só recordo

no esforzo de aprehender o que se esvae

o imposible da ledicia compartida

o sorriso

aquel xesto repetido e agardado cada vez

os olores

os aromas asociados ao cotiá

outras fotos

instantáneas do fugaz

dunha viaxe

da visita que se soña tan feliz...

os momentos coas escusas de comidas

con café

para falar

o fácil dunha risa apetecible

celebrando así o sublime

de vivir

a vida mesma

a compañía.

.