Kant

Kant non é necesario, e hoxe en día, menos. Moi pouco do que sabemos é preciso para unha sociedade de emprendedores coma esta na que estamos inmersos.

Iglesias e Rivera andan a falar na universidade de política, e internet escandalízase de que un lle cambie a Kant a Crítica pola Ética (que, ao fin tampouco é un mal cambio, co necesitados que todos andamos de ética para os nosos políticos) e de que o outro diga ter ao filósofo como referente (que virá sendo iso de referente?, só a referencia de a onde non ir ou do que non facer?), a pesar de que non sabe citar un título lido e por máis que en realidade non fose necesario que o tivese lido, pois só se precisaba que se lembrase, así, de memoria, dun único título, como cando no exame de instituto se lles pregunta aos alumnos aplicados sobre escritores e obras para controlar o que saben de literatura (ou de filosofía).

Non sei, Rajoy, que se ve que tén máis memoria (xa o demostrou aprobando as oposicións de notario á primeira), si que sabe: cando os documentados da COPE o levaron para que nos falase de fútbol, citou a Kovalenko case coma quen non quere a cousa. A Kovalenko, que é ben máis difícil de pronunciar, palabra moi longa e con dous k, para que digan que se traba e cecea. Nadiña. Sempre e cando se fale do seu, iso si. Lóxico, nun país que segue a ter o MARCA como diario máis lido.

De Snchz pouco sabemos, porque, desde que perdeu as vogais, anda demasiado atarefado entre os Sálvame, Hormiguero, Ana Rosa ou tendo que facer zumes para repoñerse das partidas de ping ping con Bertín. Menos mal que agora xa non ter que dar clases na universidade!

Hai algúns por aí dicindo que quen sabe de Kant, e de moitas outras cousas, é un tal Alberto Garzón; pero, por iso mesmo, por saber demais, non tén sitio nos debates universitarios.

 O resto dos políticos do estado, seica, xa nin siquera xoga nesta liga de primeira división. Con sorte, a algúns conservaranos en rexionais, se é que non os descenden de categoría. 

Palabras que dicimos polo son

co medo que agochan os silencios

no terror que confundirá o vivir

deixando ver esperto só ao sol.

As horas son os días

son as queixas

ai amor

e como  preocupa cada instante

nace en desconsolo

e así embarga

e o todo é case un

destino e fin  que se prefire.

Sufrir  así por ver

non por falar

sabendo das palabras

imposibles.

Dolores  que  se cravan aló dentro

tan profundo

que lastiman xa cando se pensan.

.

Amores

A miña coella branca é un caso curioso.

Tívena co macho unha semana longa, ben longa. E namoróuseme enteira, ata as orellas. Eu non llo notei, porque esas cousas aínda non llelas vexo ben, así que puxen o macho coa coella negra sen reparar en nada e facendo unha excepción ás rutinas gandeiras, pois trato de levar as coellas a onde está o macho, que é como din que hai que facer, e non ao revés. Pero como a negra xa estaba nunha coelleira con cerrado no galiñeiro, ben recollida, e xusto ao lado, optei por pasalo a el. 

A coella branca, que quedou soa vendo á nova parella a través da tea metálica, coma nun escaparate provocador, non sei como, mais calculo que comida dos ciumes, non aguantou un día completo tal situación: á tarde seguinte estaban os tres xuntos en amor e compañía. A máis feliz, a branca, claro. A min tanta felicidade deume pena e deixeinos seguir así catro ou cinco días máis, coma se non os vise; pero, ao final, e polo seu ben, separeinos de novo. Cada un a unha coelleira diferente. A peor, sen espazo exterior, e moito máis pequena, para o coello, coas outras dúas a vivir ao grande.

Nada máis rematar xa me chamou a atención como a coella branca foi buscar ao coello, achegándose á portiña del para ollalo a través da pequena rede de ventilación. El, coma sempre, impávido, facéndose o interesante, inmóbil coma se fose un coello disecado. E así quedaron.

Tardei dous días en volver velos; ou día e medio para ser exacto. Volvín e todo estaba ben. A negra andaba a ocupar o seu espazo e o coello e a branca xa estaban xuntos de novo.

Ocupaban a coelleira del, e víase que non lle quedara outra á femia que roer as táboas que os separaban por dentro ata deixar un oco que lle permitiu volver con el. Antes procurou facelo desde o salido exterior, sacando a herba coa que os estro ata encontrar o cemento e tentar facer un oco imposible nel. O da madeira foi despois, imaxino, traballando con cabeza (cos dentes, concretamente) para dar coa solución ao seu problema de amor. E atopándoa, tal e como debe ser.

 Si, si. Seguen xuntos, e non teño claro se os volverei separar.

Procura de ardores coñecidos,

sangue vivo

cal torrente liberado.

O mundo volto instante

nos sentidos.

Amor  disolto  aire

respirándose na pel.

Non se ha perder o querido

se o corazón é  memoria

para o gozo de vivir.

.