Non é
que as pegas fosen os meus paxaros favoritos; pero, máis do que lles quero
agora, queríalles antes.
Tódolos
días, xusto despois de comer, ábrolles ás galiñas para velas pasear pola horta. Ë
pracenteiro encontralas agardando ao pé da porta do frente, cacarexando baixo
coma dicíndome que non me esqueza do seu paseo; dispostas en formación ao pé do
galo e
expectantes coma se estivesen a punto de lograr un descubrimento. Mais esta vez, cando me acheguei para abrirlles a escea era distinta. O galiñeiro
estaba nun ruído de ás a bater contra os arames, aló polo fondo. Os coellos, que
pensei que trataban de agocharse polo seu recuncho, miraban cara min e o mesmo
facía de cando en vez unha pega grande,
coa mancha negra que todas teñen tapándolle case todos os brancos, tal que se quixese volver fero corvo; o
animal tentaba fuxir por unha saída inexistente, e mesmo se botaba unha e outra
vez contra a rede do teito. Non me importou nada, no momento, que estivese a
comer da fariña e do gran das pitas, e só pensei en facilitarlle a fuxida. Fun
á porta lateral, con intención de
abrila, e ao instante a pega marchou voando pola que deixara aberta. Educado, o
galo, unha vez que paxaro estaba fóra, foi deixando saír ás súas galiñas unha a
unha namentres eu lle daba a ollada xeral ao recinto.
Cando
vin o ovo en equilibrio precario diante mesmo do poñedoiro da dereita, pensei
en que a pega atopara un tesouro. En efecto, atopárao dentro, sacárao ao exterior e xa comezara a darse un festín. O burato de acceso á xema non era
grande, pero permitíalle alimentarse sen problema, e xa case levaba a metade
del papada. Alarmado, fun mirar o outro poñedoiro. Había dous ovos máis, un
deles xa picado tamén, cun buratiño máis pequeno e coa súa xema aínda intacta.
A casca relocía un pouco e os dedos molláronseme coa clara pegañenta ao collelo
para darllo tamén a López, por aquilo de que é un pecado que a
comida se perda.
Non
sei se é polos dous ovos que me colleu, pero que certo me parece que non hai
pega sen mancha negra!
.
A
luz brillante da mañá
Anúnciase
en xornadas xenerosas
Abrir
as portas cara fóra
Coller
aire
Respirar.
Os
actos máis cotiás, irrelevantes,
Levados
ao pracer que dá un minuto
Alivian
os pesares
Bañándoos
nas augas do gozado.
.