quarta-feira, 25 de junho de 2014

Manchas


Non é que as pegas fosen os meus paxaros favoritos; pero, máis do que lles quero agora, queríalles antes.

Tódolos días, xusto despois de comer, ábrolles ás galiñas para velas pasear pola horta. Ë pracenteiro encontralas agardando ao pé da porta do frente, cacarexando baixo coma dicíndome que non me esqueza do seu paseo; dispostas en formación ao pé do galo  e  expectantes coma se estivesen a punto de lograr un descubrimento. Mais esta vez, cando me acheguei para abrirlles a escea era distinta. O galiñeiro estaba nun ruído de ás a bater contra os arames, aló polo fondo. Os coellos, que pensei que trataban de agocharse polo seu recuncho, miraban cara min e o mesmo facía de cando en vez unha pega grande,  coa mancha negra que todas teñen tapándolle case todos os brancos, tal que se quixese volver fero corvo;  o animal tentaba fuxir por unha saída inexistente, e mesmo se botaba unha e outra vez contra a rede do teito. Non me importou nada, no momento, que estivese a comer da fariña e do gran das pitas, e só pensei en facilitarlle a fuxida. Fun á porta  lateral, con intención de abrila, e ao instante a pega marchou voando pola que deixara aberta. Educado, o galo, unha vez que paxaro estaba fóra, foi deixando saír ás súas galiñas unha a unha namentres eu lle daba a ollada xeral ao recinto.

Cando vin o ovo en equilibrio precario diante mesmo do poñedoiro da dereita, pensei en que a pega atopara un tesouro. En efecto, atopárao dentro, sacárao ao exterior e xa comezara a darse un festín. O burato de acceso á xema non era grande, pero permitíalle alimentarse sen problema, e xa case levaba a metade del papada. Alarmado, fun mirar o outro poñedoiro. Había dous ovos máis, un deles xa picado tamén, cun buratiño máis pequeno e coa súa xema aínda intacta. A casca relocía un pouco e os dedos molláronseme coa clara pegañenta ao collelo para darllo tamén   a López, por aquilo de que é un pecado que a comida se perda.


Non sei se é polos dous ovos que me colleu, pero que certo me parece que non hai pega sen mancha negra!









A luz brillante da mañá
Anúnciase en xornadas xenerosas
Abrir as portas cara fóra
Coller aire
Respirar.


Os actos máis cotiás, irrelevantes,
Levados ao pracer que dá un minuto
Alivian os pesares
Bañándoos nas augas do gozado.




































.

segunda-feira, 16 de junho de 2014

Pousadoiros




Hoxe vin fotos de cruceiros. Son fermosas esas oracións de pedra das que nos falaba Castelao; lóxico: calquera obra que se faga en Galicia, se se fai en pedra do país e se  lle deixa  ao tempo colaborar, remata por volverse  viva e  fermosa, se por casualidade antes non o era xa. E os cruceiros, o mesmo.

As fotos dos cruceiros dos que falo tiñan todas en común o pousadoiro, esa especie de mesa na que se deixaba descansar aos homes dos seus mortos..

Na nosa terra vese que non somos de pantasmas, iso xa o fai todo o mundo, e non tén mérito,  nós non imos andar con elas dun lado a outro; ocupadas como están camiñando en santa compaña na procura dos camiños do santo andré, nin tempo teñen para visitarnos e facer que carguemos con elas. E faceríamolo sen problema; porque, pesar, pesan pouco. Mais, cos mortos o asunto é doutra maneira. Eses están por todas partes. Non hai maneira de librarse. Un nada que nos despistemos  bótannos o morto enriba para que  carguemos con el. Así, sabendo o que nos toca, por practicidade, polas longas camiñadas ás que nos obrigan, que de cando en vez apareza un pousadoiro vén sendo a demostración do precavidos que somos, que xa poñemos mesmo a venda antes de ter a ferida..

Non é porque sexamos intelixentes, que tamén, é porque nos avisaron. Estes mortos que levamos con nós fálannos, dannos compaña e consello e sérvennos de guía para o bo camiño, por máis que, cando van collendo confianza non teñan segredos e rematen por dicirnos iso de
Morto como ti me ves
Eu xa fun o que ti es
E ti serás o que eu son
Queiras ou non

E, despois de oírllelo,  quen non vai querer pousar?  

















A ausencia en cada cita
non se avisa.


A morte cando leva
non dá conta,
non cancela,
non presenta a pobre escusa
que pedimos.


Ela fai o necesario
decidida,
imperiosa,
sabedora do poder que lle pertence.


Non prorroga por ninguén
por máis que  chore.


Nada.


Nin reproches.
Nada hai.


A non ser fin.























Imaxe sacada de Pueblos de España (http://www.pueblos-espana.org/galicia/lugo/castroverde/866611/)















terça-feira, 10 de junho de 2014

Ensinar



Escribir un blogue, tal e como eu o fago, é unha sorte de falar só. Nun tempo de excesivo ruído escribir no ordenador pouco máis estrondo ocasiona que o dos dedos golpeando a teclas. Desta maneira, case en silencio, eu póñome a falar comigo mesmo, dígome con palabras algúns  dos pensamentos que me ocuparon durante a xornada, e iso axúdame a facer balance, a resaltar detalles que non quixese que se me escapasen e, mesmo, a arrepentirme de cousas que fixen. E das palabras que dixen, que soen ser demais e déixanme como se tivese un certo mal de boca.

Ao mediodía, e non sempre,  podemos ter o televisor aceso, posto nos Simpsons, sen facerlles moito caso, namentres falamos un chiso e matamos a primeira fame. Houbo un tempo no que case era un seguidor afecto deles, pero, como ao final vai pasando con todo, acabei por telos moi sabidos. Agora se os vexo, é sen prestarlles atención, son capítulos repetidos, e sen novidades, pero divírtenme e son capaces de sacarme risas de neno e distraerme con elas doutras ocupacións. Un dos últimos capítulos ao que lle atendín algo falaba dos problemas dos rapaces; nel, Lisa explicaba como Bart viña sendo un pouco fillo da sociedade que non lle daba o que precisaba, ou non o atendía nas súas específicas demandas; e dentro de todo o grupo de culpables  citaba aos mestres que estaban máis ocupados en agardar polas súas abondosas retribucións que por atender ás necesidades educativas dos alumnos dos que se deberían sentir responsables. Dicíao Lisa, que é a lista, e fíxome pensar.  Mecachis! Vaia, ho!


Os martes pola tarde facemos sempre a nosa reunión de mestres. Falamos, comentamos, debatemos, acordamos e marcamos  as liñas principais que han unir o noso  traballo das vindeiras xornadas. Somos ensinantes e nótasenos.

Que se nos note non é necesariamente bo. Hoxe mesmo foi para mal. Discutimos máis que debatemos. E fixémolo coma esas persoas que non atenden a razóns, nin explican argumentos. Non se buscaba convencer, xustificar, rebater. Nada,  nin explicar os propios actos. Repetíanse obsesivamente as mesmas palabras para escoitar respostas parecidas, porque en realidade non se estaba a dialogar, nin a debater,  nada, só se estaba discutir no peor sentido da palabra. Esa frase obsesiva que se lle lanza ao contrario para desarmalo. Unha e outra vez tentando noquealo por repetición, por desgaste, por insistencia. Afogándolle a palabra  no aburrimento. Igual do que fan ás veces os pais cos seus fillos pequenos, porque o saben, pois para iso son pais. Da maneira na que o mestre chega a saber que ten razón porque as cousas son como el di, porque é mestre, e con esa xustificación sobra: ata se acepta un  remate da discusión cun  "porque o digo eu e abonda", que, por desgraza, soe ser a única razón que se observa claramente  neste tipo de discursos.


E eu acordeime de Lisa. Porque si, porque os que estabamos hoxe na reunión, todos, chamámonos ensinantes. E agardamos polas retribucións a fin de mes.

Pero, xa digo, falo demais; incluso cando falo só.






Educar, formar persoas,
resulta máis que ilusión
se nos converte o traballo
en gozosa profesión.


A vocación de ensinar
dálle á vida a diferencia
ao sumar forza e interese
para restar impaciencia.


A inocencia dos nenos,
co seu ollar transparente,
faise regalo diario
cada día diferente.


Cada frase, cada risa,
cada perda de atención,
son mil bicos de cariño
a chegar ao corazón.


Escoitárense uns aos outros,
velos tamén discutir,
obedecer, rebelarse,
axudarse: ver vivir!


A escola dá a vida enteira
nun mundo feito pequeno,
coñecido e variado,
querido por cada neno.


O ruído polas aulas,
os pasillos e as carreiras,
os patios con tantos xogos,
as voces nas escaleiras...


As imaxes sempre activas,
todos a participar,
atender, ler, escribir,
escoitar, pensar, falar.







Para cando eu xa non vaia
gardo ben todo aquel día,
cando por primeira vez
fixen das clases a vida.







































.






quarta-feira, 4 de junho de 2014

Cumpreanos

UN

Os cumpreanos son días de felicidade. Son días nos que a celebración ocupa todas as horas mesmo no caso de que nós queiramos pechalas nunha sesión de festa moi concreta.

Dentro dos costumes que asocio a estes días de celebración, está o de soprar nas velas. Gústame que se sopren, coma se fose unha metáfora do rápido que semella irse o tempo, por veces case coma a brisa escasa que nós facemos no rito do apagado. E tamén me gustan esas que volven  prender, obstinadas, sen deixar que o noso alento as extinga. En realidade estas deberían gustarme máis, pois nelas a metáfora tráenos todos eses momentos de luz que nos agardan por diante, no agasallo de días prometidos.

Tamén a música se fai agradable, por convidarnos a esquecer que desafinamos, por permitirnos darlle notas musicais á alegría que son capaces de regalarnos, tan de tarde  en tarde!, as datas que volvemos especialmente singulares.

Ao final, brindar. E un vólvese aladino para poder refregar a lámpada máxica que nos concede, ao menos de xeito momentáneo, os nosos desexos máis profundos.


Feliz cumpreanos! 








Mirámonos nas obras realizadas
coma aquel que no descanso mira o feito
por ver agradecido o resultado
no gozo dos tempos esgotados.


Sabemos do pasado que nós somos
no único real que nos dá a vida
e nel están o sangue e o amor nosos
no ser que nos mellora e continúa.


Un fillo: un froito, unha semente
no cerne deses soños compartidos
coidado coma todo o que un comparte
sabendo que se dá o máis querido.


Un fillo, ese soño regalado!













.