quinta-feira, 26 de julho de 2012

Sesta




Recuperado xa de excesos derivados de andar por Compostela estes días, volvo coller aire de rutina e alucino coa de cousas que sabe Jordi Hurtado. Sabe tanto, con tanta exactitude e precisión, que non queda máis remedio que ir abrindo a boca con admiración reverente. Ao pouco, segundo me contan, a boca ábrese un pouco máis e, porque o programa é longo e as cuestións variadísimas, aparece un doce sopor que deriva nunha respiración sosegada e uniforme ou, nos días de máis cansazo, coma o de hoxe, nun ronquido característico. En ámbolos casos o remate é similar: Jordi e Juanjo Cardenal, con Pilar Vázquez e os concursantes, vanse retirando en silencio e sen facer ruído algún, sen despedirse siquera, pero coa satisfacción que lles debe dar o recoñeceren o traballo ben feito.













Que lonxe van as musas deste tempo,
deixando por atrás o repetido,
sedúcenas poetas de vangarda
e préstanlles palabras de color.


Inventan cada día xeitos novos,
cal proa que nos ha fender o mar,
alquimistas de ritmos nas imaxes,
en fábricas de versos persoais.


Xa todo é poesía, se se sente,
as voces, as medidas que non hai,
son libres, como son que sae de dentro,
ou vougas. Cal memoria que se vai.












.

sexta-feira, 20 de julho de 2012

O galo





Cagado é un insulto que nunca me gustou moito. Acórdome de meu avó que sempre me dicía que non lle había que ter medo ao becho que é máis pequeno que un. Lembro, como se fose algo do inverno pasado, cando había que ir buscar algunha laranxa de noite, sen se ver nada, á laranxeira da aira, só para reafirmar diante dos da casa que un medraba; a laranxa podía vir verde, pero os medos quedaban lonxe, e iso era o que importaba. Un home é un home, dicíannos. Un podía ter un chisco de reparo, algo de prevención, un pouco de tembleque, pero ser un cagado...
Os anos, que acaban poñéndonos no sitio, fanme ver estes asuntos agora con cristais doutras cores. Aprendemos, e falta nos fai.
Uns amigos regaláronme antonte un galo araucano. As galiñas araucanas, ademais de poñer uns ovos carísimos, teñen a rareza de botalos con cores verdes pálidas ou mesmos azuis moi suaves, coma se estivesen faltos de algo, é dicir, ovos moi caros pero con aspecto de moi mala saúde. Os ovos, que xa mos deran a probar meses antes, saben moi ben, mais non creo que fose capaz de diferencialos dos ovos campeiros, por máis que posúan unhas excelentes propiedades saudables, e de ter un peliño máis dura a capa de clara que rodea á xema por riba, e por baixo, vaia, cando os frites.
O galo regaláronmo dentro dun transportín artesanal, de cor verde de caixa de plástico da froita, con tapa branca de lavadora, e peches de seguranza feitos con cable azul clara; as asas para coller a caixa comodamente eran un precioso lazo de cordón vermello, que a saber que función tivera antes. O paquete en si era xa un perfecto galano. Case nin merecía a pena abrilo, de tan aquelado que se vía.
Unha vez na casa, ao pé do galiñeiro, tiven a idea, non moi boa, de ensinarlle o galo á familia. Desfixen a lazada vermella, saqueille a seguranza azul e, destemido, collín o galo apertándolle suavemente as as contra o peito, e amosándolles a todos a cara revirada do galo, co seu pescozo negro e colar marrón brillante. O animal, que me daba a min as costas, estirou ese pescozo longo coma o mes de maio, abriu o peteiro e rebentou a cantar desaforado, enfrontándose ao can, que recuou, seguramente ao ver as plumas do pescozo do galo despregárense como nunha sucesión de paracaídas negros debaixo dunha crista vermella e revirada, caéndolle case ata as barbas, tan vermellas coma ela. As embestidas da fera levábana lonxe de min, e poñían medo na escena, polo que fixen un pouco máis de forza e, aí, cagueina. En realidade cagoume. Unha cagada longa, enorme. Caendo pola perneira dereita do pantalón, desde a coxa ata o zapato. Todo un regueiro semilíquido de excrementos nos que aparecían as cores que adornaban ao animal, incluídos os marróns e os azuis brillantes das plumas do lombo. E as negras. Todas as cores do animal na miña perna, aniquilando a miña dignidade e deixándome feito unha merda.

Agora téñolle medo, e non sei moi ben que facer con el. Non son un cagón, pero si son un cagado, recoñézoo.










O GALIÑEIRO
Foi nacendo o galiñeiro
aló no san sebastián,
o traballo durou meses
e rematou no verán.


Tén rede posta ao redor,
acompañando ás madeiras,
que forman dous poñedoiros,
galiñeiro e coelleiras.


Como nos vimos con tempo
fomos facendo ben portas:
agora son dezasete,
entre dereitas e tortas!


Neste mundo fabricado
faltaban os animais,
se había ilusión así,
con eles ía haber máis.


Todos xuntos foron vindo
no tempo das vacacións,
as galiñas máis os pitos,
con coellos: tres caixóns!


As galiñas eran grandes
e mandaban máis cós galos,
pero sen saber comer
por teren hábitos malos.


Escapábanlles ás verzas,
nin sabían peteirar,
pobres galiñas de granxa,
que condena pasear!


Os pitos foron medrando
para facérense polos,
comían millo e centeo,
caracois, uvas, repolos...


Cando se souberon galos
esforzábanse en mandar,
agora mandan na noite,
parándoa co seu cantar.


Polo día andan ás herbas
ou descansan no seu niño,
obedecéndolle ao can
que lles ensina o camiño.


Porque aumentan os coellos,
porque recollemos ovos,
porque parecemos nenos
que teñen zapatos novos!


Por tanto como nos rimos
visitando o galiñeiro:
mereceunos máis que a pena
reinventarnos de granxeiros!










.


  

sábado, 14 de julho de 2012

Venres 13





Coma nunha película apocalíptica vemos hoxe o venres 13 de xullo do ano de Rajoy and Cía. Recortes, rebaixas e impostos son a miseria que se espalla para todos e que promete ir a máis. Non se ve luz no final do túnel porque este burato non están a facelo cara adiante, polo contrario, vai ao fondo, e aló nos veremos todos nunha horrible estadía que nos vai resultar eterna.
Cando se acaba isto? Cando se poden elixir outras persoas para nos representaren? Ou, mellor, hai alguén elixible que poida ser mellor e non traizoe tamén, coma todos, as novas promesas electorais?
Se nos deixan, se nolo permiten porque non se decatan ao considerarnos insignificantes, podemos comezar a queixarnos de ter un relativo problema social, que afecta a tantas persoas que, con certeza, moitas delas acabarán créndose as únicas culpables da situación na que están, en certo xeito coma se estivesen a expiar unha culpa que descoñecen. Os demais poden sentirse afortunados, e dar grazas a deus e a ter un goberno como deus manda, que fai o que hai que facer e lles permite seguir gozando duns privilexios que por caste e condición lles pertencen.
Nestes contextos, que Andrea Fabra cobre oitenta mil euros ao ano de dietas de desprazamento para asistir ao Congreso, cando vive na urbanización máis luxosa de Madrid, que a catedral de Santiago non bote de menos uns millóns de euros ou que Carlos Dívar siga levando unha chea de cartos polo seu traballo pode sorprender a alguén? Non. Coa experiencia que imos adquirindo á forza, o que nos sorprende é que non nos obriguen a pagar unha taxa pola pouca contaminación do aire que respiramos.










Mirar sen ver un mundo solidario,
Deixar así que exista aquí pobreza,
Maior canto máis grande é a riqueza:
Iniquidade e usura a uso diario.

Rouban cada soño, e así se perde.
Mercan, mais non pagan, a conciencia
E deixan para os pobres indixencia,
Total indefensión. Un mundo inerme.












.







terça-feira, 10 de julho de 2012

Atención





Os ollos dos pescados teñen miradas mortas, sufridas, sen que apareza nada que poida darlles unha mínima alteración no parado do seu estado. Non hai expectativas de ningún tipo, por máis que as vendedoras os dispoñan de maneiras retorcidas que convidan claramente ao movemento, a nadar entre as pequenas escamas de xeo nas que tentan coller aparencias de peixes dun mar farturento e variado. Un pouco atrás, as peixeiras teñen a vida concentrada nas mans. Non vemos os dedos por causa das luvas nas que os esconden, pero sabemos que están aí, que son pequenos seres independentes, adicados cada un á súa función, na que non debe intervir o cerebro. Liberado desa gravame, a cara reflicte á súa vez unha expresión independente. Se a muller fala coa compradora, sempre hai máis mulleres a comprar que homes, a cara anímase, o sorriso aparece de cando en vez, como mínimo nas fórmulas de cortesía que sabemos repetidas a diario con todos e cada un dos clientes. No caso de que o cliente sexa só o número do seu papel na cola, a cara da pescadora adquire unha certa simbiose cos peixes que a leva vernizar os ollos na mesma opacidade sen anceios que os animais levaban, e as faccións descansan planas, sen unha soa marca vital, deixando que o corpo enteiro sexa as mans que traballan de xeito independente neses movementos mil veces repetidos, e que non precisan máis atención que esa que lle poderiamos adicar a escoitar aquilo que non nos interesa.

Unha atención semellante á que lle poderiamos prestar ao que nos está a traer certa prensa estes últimos meses.









Nunca avisa entre as liñas a noticia
De todo o que este mundo nos tén dado,
Oculta, antes ben, o máis prezado
Consciente do valor que dá a avaricia

Igual resultará vender mentira,
Non importa o sabermos a verdade,
O fin nunca vai ser a liberdade,
O dereito que alguén sempre retira.

Mentiras cando se axuda ao poder,
Hai roubo por querer acaparar,
O engano vén buscar aparentar
Que guía o ben común o quefacer.


























.


terça-feira, 3 de julho de 2012

Picando






Nestes tempos de vida veloz eu busco frearlle un chisco o ritmo ás horas. Así, en días especiais, en comidas que quero facer diferentes, as miñas rutinas lévanme a inicialas picando algunha cousa que haxa á man, uns froitos secos, unhas patacas fritas ou, e iso xa supón excelencia, un pouco de queixo curado. O queixo é  un deses alimentos que, conforme os como, máis me convencen e máis  saboreo. Non son experto en nada, e nas cousas de picar tampouco, pero son curioso e a miña recompensa é descubrir de cando en vez características que antes non percibín ou ás que non lles prestei atención. Se son eu quen cociña, entre a música, que tamén acompaña, as tapas e o viño (tinto sempre, catado en pequenos grolos e nunca só), acabo tendo unha festa que case non precisaría da comida seguinte.













Cando gozamos do viño
bebendo da mesma copa
os teus labios de cristal
entréganse á miña boca.

Sendo viño compartido
bebido en pequeno grolo
convida a vivir o tempo
dese mesmo xeito: a modo.

O viño dános sabores
que lle sabemos ocultos
é terra, froitas, madeira,
mil aromas nun só punto.

Os mesmos aromas teus
de améndoa sen fondo amargo,
envolventes, xenerosos;
aromas lixeiros, francos...

Sen xa nada que ocultar
desde a caída na copa
amor completo en matices
a desangrarse na boca.

Alí milagre interior
na calor que lle dá ao corpo
cando goza do sabor
de sentirse parte doutro.












.