Cagado é un insulto que nunca me gustou moito. Acórdome de meu
avó que sempre me dicía que non lle había que ter medo ao becho
que é máis pequeno que un. Lembro, como se fose algo do inverno
pasado, cando había que ir buscar algunha laranxa de noite, sen se
ver nada, á laranxeira da aira, só para reafirmar diante dos da
casa que un medraba; a laranxa podía vir verde, pero os medos
quedaban lonxe, e iso era o que importaba. Un home é un home,
dicíannos. Un podía ter un chisco de reparo, algo de prevención,
un pouco de tembleque, pero ser un cagado...
Os
anos, que acaban poñéndonos no sitio, fanme ver estes asuntos agora
con cristais doutras cores. Aprendemos, e falta nos fai.
Uns
amigos regaláronme antonte un galo araucano. As galiñas araucanas,
ademais de poñer uns ovos carísimos, teñen a rareza de botalos
con cores verdes pálidas ou mesmos azuis moi suaves, coma se
estivesen faltos de algo, é dicir, ovos moi caros pero con aspecto
de moi mala saúde. Os ovos, que xa mos deran a probar meses antes,
saben moi ben, mais non creo que fose capaz de diferencialos dos ovos
campeiros, por máis que posúan unhas excelentes propiedades
saudables, e de ter un peliño máis dura a capa de clara que rodea á
xema por riba, e por baixo, vaia, cando os frites.
O
galo regaláronmo dentro dun transportín artesanal, de cor verde de
caixa de plástico da froita, con tapa branca de lavadora, e peches
de seguranza feitos con cable azul clara; as asas para coller a caixa
comodamente eran un precioso lazo de cordón vermello, que a saber
que función tivera antes. O paquete en si era xa un perfecto galano.
Case nin merecía a pena abrilo, de tan aquelado que se vía.
Unha vez na casa, ao pé do galiñeiro, tiven a idea, non moi boa, de
ensinarlle o galo á familia. Desfixen a lazada vermella, saqueille a
seguranza azul e, destemido, collín o galo apertándolle suavemente
as as contra o peito, e amosándolles a todos a cara revirada do
galo, co seu pescozo negro e colar marrón brillante. O animal, que
me daba a min as costas, estirou ese pescozo longo coma o mes de
maio, abriu o peteiro e rebentou a cantar desaforado, enfrontándose
ao can, que recuou, seguramente ao ver as plumas do pescozo do galo
despregárense como nunha sucesión de paracaídas negros debaixo
dunha crista vermella e revirada, caéndolle case ata as barbas, tan
vermellas coma ela. As embestidas da fera levábana lonxe de min, e
poñían medo na escena, polo que fixen un pouco máis de forza e, aí,
cagueina. En realidade cagoume. Unha cagada longa, enorme. Caendo
pola perneira dereita do pantalón, desde a coxa ata o zapato. Todo
un regueiro semilíquido de excrementos nos que aparecían as cores
que adornaban ao animal, incluídos os marróns e os azuis brillantes
das plumas do lombo. E as negras. Todas as cores do animal na miña
perna, aniquilando a miña dignidade e deixándome feito unha merda.
Agora
téñolle medo, e non sei moi ben que facer con el. Non son un cagón,
pero si son un cagado, recoñézoo.
O GALIÑEIRO
Foi nacendo o
galiñeiro
aló no san
sebastián,
o traballo durou
meses
e rematou no verán.
Tén rede posta ao
redor,
acompañando ás
madeiras,
que forman dous
poñedoiros,
galiñeiro e
coelleiras.
Como nos vimos con
tempo
fomos facendo ben
portas:
agora son dezasete,
entre dereitas e
tortas!
Neste mundo
fabricado
faltaban os animais,
se había ilusión
así,
con eles ía haber
máis.
Todos xuntos foron
vindo
no tempo das
vacacións,
as galiñas máis os
pitos,
con coellos: tres
caixóns!
As galiñas eran
grandes
e mandaban máis cós
galos,
pero sen saber comer
por teren hábitos
malos.
Escapábanlles ás
verzas,
nin sabían
peteirar,
pobres galiñas de
granxa,
que condena pasear!
Os pitos foron
medrando
para facérense
polos,
comían millo e
centeo,
caracois, uvas,
repolos...
Cando se souberon
galos
esforzábanse en
mandar,
agora mandan na
noite,
parándoa co seu
cantar.
Polo día andan ás
herbas
ou descansan no seu
niño,
obedecéndolle ao
can
que lles ensina o
camiño.
Porque aumentan os
coellos,
porque recollemos
ovos,
porque parecemos
nenos
que teñen zapatos
novos!
Por tanto como nos
rimos
visitando o
galiñeiro:
mereceunos máis que
a pena
reinventarnos de
granxeiros!
.