Nada
me comprace máis que ir atopando na vida restos de actividades
desfrutadas no seu tempo e revividas por esas curvas que o azar traza
cando nós andamos ocupados en camiñar dereitos para buscar novas
metas.
Hoxe
mesmo, hai minutos, andaba a ler un artigo sobre Onetti e as súas mulleres, atraído pola contundencia de "Ya no será/ ya no...",
cando o que realmente me abraiou ao final, despois de lido o artigo,
foi a foto de Onetti, e non por el. Ver ao autor rodeado,
enmarcado e realzado, por "Donde viven los monstruos" e o tan querido
"Los Tres Bandidos", chamou tanto a miña atención que
levou instantaneamente á miña memoria de paseo por tempos (e
lugares), lonxanos e queridos.
Lembrei
sen esforzo as diferentes lecturas compartidas destes dous libros en
ámbitos absolutamente diferentes, os comentarios sobre eles, as
caras e os ollos dos que os escoitaban; e esas felices noites de conto de
antes de durmir...
É
posible que os libros se xustifiquen polo feito de que alguén, aínda
que só sexa un lector, atope emoción neles. E estes, tamén son
só libros estes, a pesar de que sorprenden, enfadan, alegran,
emocionan e rouban o corazón, todas e cada unha das veces que os
lemos ou que nolos len?
Por veces mesmo penso que, en realidade, son unha parte de nós mesmos, ou do que nós
quereriamos ser...
Os ollos,
nos seus brillos
infantís
agardan un futuro
e outras paisaxes
sóbense
felices
á aventura
á ruta da procura
á vida
e é esa a excursión máis agardada...
Mais é nese regreso
ao coñecido
na volta ao que nós somos a cotío
na paz
na letra que asinamos ao conforme
onde darán
non só por bágoas
os ollos novos brillos.
.
