Cazapos

Os coellos poida que se parezan ás persoas. Teñen algo de nós en moitos dos seus actos, en moitas das súas inmobilidades ou incluso no seu silencio.

Teño coellos desde hai anos e recordo que na casa dos meus pais tamén os había. Os meus, os de agora, redúcense a dúas coellas e un coello. Deles, unha das coellas veu para a casa de moi noviña, para estrear as coelleiras recén feitas. É branca, grande e, sobre todo, vella. Tan vella que chama  a atención o seu papo, que lle presta unha certa deformidade e a fai verdadeiramente fea, ao que tamén contribúen as orellas caídas ou os  movementos pesados cos que se despraza cando considera que pode haber perigo. Nunca lle gustou moito a presenza humana, nin busca tampouco estar preto doutros animais. Tivo, nestes anos,  varias camadas e puido pasar tamén tempo sen nada, a folgar mesturada entre as galiñas e o galo polo galiñeiro adiante. Como era das primeiras, xa case da familia, non se nos ocorría pensar en comela e, quizais para xustificar a nosa decisión, e  a pesar da súa idade, rematamos por volver deixala estar co macho unha semana. Non nos importou que puidese non quedar preñada, ao ser tan vella, e mesmo ao botala co coello observamos que lle facía fronte sen darlle  pé a achegárselle, polo que a ilusión de facernos cunha boa prole non apareceu en nós. Nos días seguintes a situación mantívose nos mesmos termos, e nunca  nos cadrou de ver como o macho a montaba. Canso de agardar, ao cabo dos días e para que non houbese pelexas, saqueina de alí e volvina poñer soa.

Onte pareu e a min deume moita pena.

Apenas sacou pelo e deixou os fillos nun buratiño entre a herba seca, protexidos cuns poucos pelos brancos por riba, nun niño de querer e non poder. A coella semellaba máis vella aínda do que xa era, con movementos tan lentos e dificultosos que daban  unha visible sensación de coxeira múltiple. Eu, se me apuro, ata lle acabei por notar un certo aire triste nos seus ollos. Non é que os coellos sexan alegres e comuniquen ilusión e optimismo na ollada, pero vaia, mirar miran, ata semella que chaman por un. Ou avísano de que non queren trato. A coella miroume triste, pois, e eu preocupeime. Era como unha petición de axuda, unha comunicación de renuncia, o aviso dunha derrota. 

Hoxe funa ver con medo de atopala morta. A coella está viva, e nin me mirou. Os mortos son os seus cazapos. Estaban todos estrados por preto do niño. Eu recollinos un a un sen que ela se movese nin dese un chío. Cando rematei e lle deixei unhas pelas de mazá quie lle levaba como galano, polo moito que lle gustan, seguiu inmóbil no recanto máis alonxado da porta. Sen se mover, sen mirar, sen saír do seu silencio.

Evidencias

Ollamos resignados

metas ás que nunca imos chegar.

Os brillos na mirada

gastados no camiño que se fai.

Escóase a ilusión,

non queda nada.

Pérdese lugar para o interese

faltando as inocencias necesarias.

Calamos.

Nas follas outonais

que presta para nós cada almanaque.

Na vela que acende o aniversario.

Calamos, ao cantar,

sabendo eses finais como certezas.

.

Iguais

Iguais.

Non, así a todo  non son o mesmo.

Estes días andamos xa metidos de cheo nas eleccións ao parlamento europeo. Non é preciso que atendamos  nin busquemos para que a propaganda electoral nos chegue. Chega e sobra. De cando en vez mesmo os políticos veñen á conversa, A liberdade de expresión que non sempre vale.por máis que sexa unha relaxada conversa con amigos na que tentamos evitar a política, polo que poida pasar, ben por non discutir, ben por non acabar máis tristes e  innecesariamente derrotados. Neses casos non é infrecuente que alguén remate por dicir “total, todos son o mesmo”. A decepción que estes tempos nos proporcionan, o desleixo que sabemos propio de moitos dos que nos gobernan, a impunidade coa que se resolven as ilegalidades ou a dureza da lei cos desfavorecidos, pode a levarnos a pensar que si, que son todos iguais, e que só os diferencian os graos de poder que detentan. Unicamente.

Mais, e inda así, en días coma este nos que nos paramos a escoitar a radio ou lemos un pouco os titulares de prensa, temos que dicir que non. Non son todos o mesmo, porque isto non son capaces de facelo  todos:

-posiblemente para solucionar o problema que supón a violencia de xénero o presidente de goberno fai unhas declaracións institucionais o día da familia (día importante onde os haxa, que lle devolve a fala a un presidente tradicionalmente mudo). 
-o PP non sempre quere saber, nin tan siquera escoitar a persoas que falan dos seus fillos, a pesar de celebrarlles as festas ás familias.

-o ministerio do interior quere perseguir en twitter aos que molesten con comentarios. Non a todos, se os comentarios van sobre as vítimas franquistas, non pasa nada. E a ninguén preocupan as portadas falaces dalgúns medios de comunicación.

-o bispo de Alcalá di en homilía televisada que a homosexualidade acaba por levar aos nenos á prostitución, e dous anos despois, a Audiencia limita todo ao dereito á liberdade de expresión. Aquí si vale.

Como o día vinte e catro hai fútbol, e nada menos que a final da copa de Europa, aínda que non votemos o vinte e cinco para decidir quen nos vai gobernar (agora que sabemos que os de aquí deben facer o que mandan os de alí),  igual seremos nós, todos, os campións, todos os mellores, todos gañadores como corresponde coa "Marca España". E a vida  irá ben, porque en realidade as cousas son así, e todos facemos o que se debe facer. 

O problema sería que non fosen todos iguais. Pero sono, claro...

Ou non? 

Mira que se non o son e volven  saír os mesmos, e nós na casa. Acabarían por dicirnos iso de que temos o que merecemos. Só o que merecemos. 

Palabras

Mortais,

tal como somos,

na procura da excelencia,

da emoción,

mesturamos o sublime coa razón,

ilusión

nos instantes máis mesquiños.

Erguerémonos,

despois,

mais sen axudas,

náufragos perdidos nun océano.

O ceo sobre nós non é unha guía.

Habemos conmover algunha estrela?

.

Restauración

Parece ser que desde finais da idade media, por causa dunha das moitas pestes que asolaban as cidades de entón, a xente da ría de Ferrol encomendouse á mercede da virxe de Chanteiro, facendo os votos correspondentes que aínda hoxe continúan. Evidentemente abraia a persistencia da xente en continuar cos seus costumes, por máis vellos que este resulten, ou ata anacrónicos, sempre e cando non creamos que o fervor relixioso que nos están a promocionar  nesta década sexa pura modernidade.

Chanteiro ten unha capela fermosa, con algunhas partes que nos recordan a súa construción no século catorce, mesturadas con moitas outras que amosan sen recato o desafortunadas que poden ser as restauracións feitas por poñer algo parecido e non por amañar o que era. O mar, sabio como é, deixa a súa pegada na pedra e lábraa acadando formas que convidan a adiviñar e que, así, permiten que a nosa imaxinación complete o cadro.

Nestes tempos a beleza da igrexa e a do seu adro mirando a un mar aberto sobre a area dunha  praia recolllida no abrigo de Monteventoso e Montefaro pertence ao pasado. Por un lado e outro a desafortunada intervención humana desfigurouna totalmente. Se é desagradable ollar o porto exterior de Caneliñas, cos seus enormes guindastres, as fumegantes moreas de carbón e o tremendo destrozo feito na aba da montaña para construír un desmesurado e innecesario porto;  percorrer coa ollada as casas asentadas por un lado e outro de Chanteiro, lastima nos ollos. O destrozo ao que se someteu esta parte da ría é abraiante. Dificilmente se podería facer peor en menos tempo.

Como contrapartida, cando damos a volta e descansamos a mirada na fachada da igrexa, as cousas cambian. E todo se volve risa. Imposible  permanecer serio vendo como se restaurou a cabeza de tres das imaxes situadas no tímpano da porta de entrada da capela. Loxicamente a virxe de pedra que acompaña a estas imaxes pediullle ao mar que lle borrase a cara e lle sacase os ollos. Para non ver. Nin a un lado nin a outro.

E a risa garantida .

Rogámoslles aos deuses compromiso,

pedímoslles a súa protección

fronte á inclemencia;

queremos desoír as malas novas,

pararmos de chorar pola miseria.

Pregamos convencidos

e andamos de xeonllos

ou baixamos a cabeza suplicantes.

Pasou a longa espera ...

Sabemos con certeza

o máis temido:

os deuses non existen!

Por que?

como é que nós somos xoguetes?

Por quen somos así manipulados?

Quen crea os pensamentos que levamos?

E vén a procesión e sempre chove...

.