terça-feira, 17 de março de 2015

Come e cala!



Abúrannos coas eleccións andaluzas e ameázannos coas de Madrid. 

Unha das razóns da perda da nosa propia identidade é o feito de que acabemos por saber demais doutras que pouco teñen que ver con nós. Non nolas amosan para facernos solidarios, nin para formarnos socialmente, nin para gratificarnos por aquilo do mal de moitos. Simplemente bombardéannos para que aceptemos que en todas partes pasa o mesmo, e que nada, e menos a individualidade de ninguén, é diferente en función do lugar en que se poida vivir. 

Estamos ante unha globalización mísera da política e das realizacións sociais. 

Dános o mesmo ver a Michelle Obama bailando nunha coreografía  perfecta para vendernos as bondades da vida saudable, que a Netanyahu  afirmando sen rubor que mentres el goberne non ha existir o estado palestino, cousa que por outro lado xa estabamos fartos de saber. Non hai diferencia entre estar informado ou non sobre o último do Banco de Madrid; de quen son os seus exdirixentes ou a quen pertencen os fondos dos depósitos millonarios e as SICAV. Non imos tirar sorpresas,  sabemos que nada tén qe ver coa xente común.

Se por un casual nos dá por escaparnos das persoas e lles atendemos aos animais e, aborrecidos xa, lle dedicamos o tempo a saber que o salmón de acuicultura é avermellado pola astaxantina que recibe no penso, para facer que se pareza o salmón salvaxe, tamén acabamos aburados. 



Postos, que todo se deixe na súa forma gris natural. Abonda con subsistir: calar, durmir, comer...  Á xente de a pé, nestes casos, déixaselle só o papel de pagador; pagadores nunhas sociedades tan desexosas da globalización nas que, ao que se ve, nin paganos pode haber.





Nota.- O Concello de Ortigueira, como non podía ser menos, acaba de contribuír con 40.000 euros a esta unidade de destino no universal, e aló mandou á Banda de Gaitas a conquistar "la Gran Manzana". Nada menos. 








Resístese sen máis
como resiste o pabío cando hai cera
amosando pouca  luz e moito  negro
pechándose en abrigos de penumbra
ben lonxe  das miradas semellantes
coma preto da inacción por interese.















.

domingo, 15 de março de 2015

Novas



Ocuparse das novas que nos traen estes tempos non gratifica. Sexa o feito de que aparecesen restos múltiples e en bo estado nun cemiterio do século V antes de Cristo, nas proximidades de París (se unha chea  de quilómetros son proximidade, claro, non cercanías mesmo, pero vaia); sexa que Felipe González crea que é un erro que non se permita ir nas listas aos imputados (non está o sr. González moi ao día, porque agora xa non son imputados e el non o sabe:  -pero aínda non se foi? Váyase, sr. González!-);  sexa que o PP vexa vir o caos se non goberna en Ferrol,  ou que en Siberia haxa agora un séptimo cráter inexplicable, non gratifica. 

Todo pon medo. Tantos enterramentos dos celtas para acabaren convertidos nun centro comercial. Tantos votantes (libres grazas a Felipe) que non poden escoller libremente porque lles quitan os imputados.
E mais medo dá, aquí ao lado,  con tanto PP reppartido ppor Ferrol que, aínda non gañando eles, esteamos obrigados a seguir con caos no futuro!


O dito. Un fastidio.















                                      Con boa vontade de todo se pode tirar proveito.
                                                                                       Alice Munro.



O tempo trouxo as arañeiras
como veñen os fins que non se buscan
mesturados  nos recunchos miserentos
co silencio máis feroz e dominante.










.

sexta-feira, 6 de março de 2015

Rir



Río, miro vivo e comprensivo
ao meu tempo de ser.



Apetecíame rirme un pouco e saír desta melancolía invernal dos últimos tempos. E por fin. Coas noticias que fun vendo pola prensa o sorriso foi poñéndoseme pola cara e, aínda que na mirada o que me asoma é unha certa mala uva, parece que quero rirme un pouco.

Non nos queda outra que ser así. 

Seica morreu un señor de aló da zona de Ortigueira, famoso en todo o estado pola frase “drogha en el colacao”, e outras tres pitutas máis. Aparece a nova do deceso en canles de televisión e nunha chea de periódicos, de maneira que ata Pérez Reverte, que lle chama gran José  Tojeiro, lle dedica hoxe unha loa en twitter.

  1.  retweeted



Doutro lado están os trescentos mil euros de chiste ao vídeo de Enrique Iglesias, e a réplica dos trescentos á parodia galega dos de Pale Tilla

Parodia galega tamén é que a Xunta, en acto institucional para celebrar o día da muller, leve a homes disfrazados de mulleres, para que luzan. 

E todo no mesmo país. E si, así nos loce.


Total, como non rir nestes tempos de sol e flores?











Sabémonos das persoas
ás que queremos mellor:
pensamos nelas, soñamos,
e rímonos con amor.













.