100% Galega

Ateos. Penso que a maior parte das persoas que nos gobernan son ateos. 

Hai ben tempo xa, teño oído repetir que algunhas cousas non teñen perdón de deus. E eu críao. Hoxe mesmo segue a haber cousas que tampouco deberían ser perdoadas.

Veño de ver con máis detalle unha campaña da que me tiñan falado, GALEGA 100 x 100, e aínda non o creo. Paga a Xunta (é dicir pagamos nós), a xente que despreza a nosa lingua, a nosa cultura, para que fagan unha campaña de promoción do leite  baixo o anterior cualificativo: LEITE  GALEGA 100 x 100. 

Este escarnio sobre a nosa lingua só pode entenderse baixo un goberno de persoas que necesiten preguntar por que ás vacas os gandeiros acaban poñéndolles nomes femininos. Por eles seguro  que  podían poñerlles calquera cousa, incluso sen xénero. E así nos vai. E eles sálvanse, porque os deuses deben andar ocupados en males maiores por outros lados do mundo, porque ter, de verdade que non teñen perdón de deus.

Encontros no camiño do casual

Cambiando os supostos existentes

Pantasmas que non vemos diferentes

Sacadas do contexto orixinal.

Incrible todo aquilo que se ve

Temible no destino que se agarda

Se chega a sinrazón, e así non tarda,

Perdida como está xa toda fe.

O mito coñecido volve ser

Engado con poder de transtornar

Distinto de querernos convencer

Deses  medos polos odios a pagar

Arrastrados Caín a perecer

Nos pecados e angurias a evitar.

Frío

Se o verán foi como foi, e o outono chega desta maneira, vale a pena non pensar como   se aventa o inverno próximo. 
Hai banqueiros aos que non lles gusta o imposto do patrimonio que se acaba de repoñer (por que o quitaron?).
Aplícanlle un ERE a un hospital, e deixan de dar servizos que antes daban (en Barcelona, para aforrar 10 millóns de euros, e afectará a case 1.500 traballadores, e a ben máis pacientes).
Zara vai facturar as súas vendas en Internet desde Irlanda, para pagar menos impostos (aquí tería que pagar case o dobre).
En Madrid van aforrar 80 millóns cos recortes en educación (en Galicia nin se sabe, de tanto que vai ser).
Aznar ficha de asesor de Barrick Gold, maior produtora de ouro do mundo, nestes intres ocupada véndolles as tripas aos glaciares sudamericanos.
A Xunta suprime a 120 delegados sindicais (a metade de educación), sen acordo coas centrais sindicais.
Baltar converte en funcionarios a 15 cargos máis  do PP e familiares seus, namentres Manuel Rivas fala  de belocidade, bontade e obos.
E nós preparándonos coma tolos para ese frío glacial que nos ha comer neste inverno (e a culpa non é do elevadísimo prezo dos combustibles, que tamén).

VI
O desexo é viaxeiro:
da cara á caluga, ao colo,
caricias de  amor lixeiro,
bicar, volvéndose un tolo.
VII
No vermello da paixón
tapas o branco dos dentes:
os labios son corazón,
querer bicalos é urxente.
VIII
Do queixo baixo ao pescozo,
esvelto e tan arrogante,
sabedor de canto gozo
dan os bicos alí diante.
IX
Ombros teus para adornar,
gran lección de anatomía
que querería estudar
moi a modo, día tras día.

.

Sentido

A existencia responde en xeral a parámetros tan varios que resulta inevitable, así, que as vidas sexan irremediablemente diferentes e moi distintas en fondo e forma. En ocasións sorpréndeme descubrir aspectos novos en momentos que parecerían repetidos, revividos doutros días moi semellantes, mais a fortuna fai que un sentido aflore e xa cambia todo. Podemos ver, aínda que case nunca miramos. Existen olores que percibimos sen prestarlles a mínima atención, e sen sabermos como nin por que, inúndannos un día, de repente, sen vir a conto case. Os sons, voltos ruído case sempre, ata atrofiarnos, sen deixarnos percibir o que emociona, acaban tan perdidos coma os sabores, nunha sociedade que produce o necesario para que todo sexa insípido e neutro, e non desperte xamais ningún sentido.

De todos, se queda algún, quizais sexa o tacto o máis usado, a pesar de todo o que lemos a diario nos titulares da prensa.

Música que non sentes,

de xordas notas,

feble nos seus compases

dando horas rotas.

Melodías moi lonxe…

Mente e oído

nas dores indelebles

perden sentido.

Os sons descoñecidos

e inexistentes

proerannos así

profundamente.

.

Noces

Xa empecei a recoller algunhas noces. Saben ben. Non teñen nada que ver co que serán dentro dun par de meses, cando estean secas. Nin nos aromas, nin nos sabores; e tamén hai unha boa diferencia en como quedan os dedos, porque agora, ao quitarlles a pel para deixar branca e núa a carne vexetal, parte dos aceites veñen a nós, e o sentido do tacto revitaliza, facendo que a expresión a flor de pel teña aquí un certo sentido.

Como contrapartida, porque sempre debe haber algo que nos preocupe, vexo a nogueira rara, con poucas follas vizosas, e tirando cara ao seco e murcho, destacando no conxunto  pobre as manchas verdes das noces aínda non caídas.

É raro esto e, coma noutras cousas, seguro que a culpa tena o cambio climático. Para asegurarme busquei información, sobre todo por tranquilizarme; así atopei a voz pragmática do Global Adaptation Institute. Como relaxa saber que Aznar preside o seu consello asesor! Non hai fallo. Estamos en boas mans. Xa poden as nogueiras secaren todas, porque de cambio climático nada de nada...

Onde loitamos co tempo

perdendo nel forza e folgo?

Cales horas é que sobran

por levarnos a alegría?

Ilusión, vaidades, fe

nas derrotas acadadas

hoxe murchas coma nós.

Estadeas e relente.

Querer e non poder

a vida a medias

no esforzo perseguido

tras da gloria.

Quedarse resignado

é rendición

gañando por derrota

humillación.

Dezaseis

Esa querencia miña polo catro vén sendo algo case familiar. Catro veces, e rímonos. Catro veces catro, e alegrámonos. É cousa de nenos, seguro, porque rimos coma nenos disfrutando cos números, coas combinacións que nos dan, coas imaxes que nos presentan e coas emocións que nos suscitan.

Canto me gusta o dezaseis! Será porque ao fin son galego, e o dezaseis anda polo medio do mes, nin de primeiro nin de último, e pásalle o mesmo que ao home da escada? Será, pois, polo que ocorre nas escadas?

Hedra volvereime o día

En que me vexa ao teu lado

Hedra forte, decidida

A entregarme nun abrazo.

Eu quixen volverme hedra

pensando en que daba amor;

quixen e sigo querendo,

hedra e home, e é mellor.

Abonda co sentimento

no que se dá canto un tén,

entregando o corazón

é como se quere ben.

Ti ben sabes que te quero

de tanto que o repetín.

Non é mérito quererte,

o beneficio é pra min.

.

Raíces

Volvemos e miramos as cousas que foron e xa non son. O que vemos mestúrase co que lembramos e todo se remexe de tal maneira que desaparecen certezas do que tiñamos de noso e do que collemos ao instante. Un alónxase sentimentalmente de todo o que foi a vida propia, e imaxina xa outra ben diferente alí no sitio.

A infancia seica é a patria das persoas, pero a vaca vén sendo de onde pace. Probablemente, canta máis abstracción fagamos, máis sairá á superficie a nosa constitución animal.

Brisas

ventos a ningún lugar

páramos de escuras calmas

concluídas de golpe.

Ondas,

imaxes de mares secos

nas costas que deixa a vida

navegada.

Regos

marcando terras fecundas,

ubérrimas,

pola suor

e tantas bágoas.

.

As peras

Días coma este, no que empezan as festas do pobo, lembro un conto que me repetiron unha chea de veces. Hai moitos anos, un político, dentro do seu programa de promesas electorais, someteu ao criterio popular as necesidades da vila e os cidadáns, intelixentes como se supón, pediron “un de cada dous días, festivo; e que se celebren as vísperas”. O político gaña as eleccións e, como do que se promete ao que se fai media un abismo, só concede a petición durante unha semana cada ano. E aí está. Aos da vila dálles un certo aquel contar esta historia e tenden a dicir simplemente que celebran as festas das peras. Así, e con minúscula, coma quen non quere a cousa.

Tén Pontedeume tres pontes,

dous torreóns e unha ría,

en Breamo unha capela,

e en san Miguel romaría.

A ponte vella é a ponte,

outra é a ponte do tren,

a ponte da autoestrada

non é ponte de ninguén.

O torreón dos Andrade

fai a vila cabaleira

e o torreón do castelo

míralle a alba primeira.

Breamo tan só é monte,

non dá chegado a montaña,

aínda que asombra aos eumeses

porque se dá moita maña.

A capela alí é bonita,

moi antiga, medieval;

se se lle dan sete voltas

tense parella formal.

Polo maio,por setembro,

san Miguel son boas festas:

viño, baile, mozos, mozas

entre árbores e xestas.

Árbore moi meritoria,

é a da fábrica de Esteiro,

coa cancela e cos andares,

o teixo vese tristeiro.

Igual que o teixo do asilo,

agachado entre edificios

soñando con transladarse

para a área de servicio.

Alí deixaron perdidos

tres abetos, buxos e uces

separados da alameda

polos coches e autobuses.

No xardín municipal

gardan o que é de valor,

dez palmeiras, cen roseiras,

e unha árbore do amor.

O torreón dálle abrigo,

e déixalle que mire á ría

mentres ten mozos no banco

con cariños e alegría.

Por alí chegas ao tren,

pola estrada da estación,

cara á Pena do Soldado,

pola escola, ou o Pilón.

En tempos vila de bispos,

casas grandes, prazas, pazos,

almacéns de mariñeiros,

redes, barcos, pans e brazos.

Un convento medio vello

feito casa de cultura,

dous cines reconvertidos,

cemiterio e sepulturas.

Dúas tumbas son famosas,

o poeta e a francesiña,

as outras son coma todas,

mais con vistas desde a cuíña.

A do Pan, a da Calzada,

as prazas rectangulares,

as Angustias, a da Leña...

todos fermosos lugares!

Pola praza do Concello,

entre as tendas da Real,

vense os postos do feirón,

soportal tras soportal.

O mercado é variado,

nabizas de Vilachá,

boas cereixas de Irís,

e de Centroña, mazás.

Queixos frescos de Queixeiro,

bolsos, coiros, africanos;

chourizo e xamón de Lugo,

de China vén roupa e panos.

Todo se compra ou se vende,

todo ten prezo marcado,

menos lograr amizades

que é de balde, regalado.

As cousas espirituais

son de vital importancia,

cóidanse corpos e almas

a diario, con constancia.

O paso en semana santa

é modo de camiñar,

saben todos a súa música

aínda sen saber rezar.

Orfeón non o formaron,

parécelles moi formal,

confórmanse coa rondalla

e a banda municipal.

As torres da grande igrexa

enmudecen as campás,

e deixan alí o seu sitio

á carraca: clá-clá-clá...

Cara á igrexa das Virtudes,

oran tamén os veciños,

indo na súa corredoira,

ou polas zonas dos viños.

Beber como relixión,

xeito de ser sociedade,

tascas con vellas e mozos,

xentes de calquera idade.

Rematándose o verán,

fan as festas importantes,

ao patrón e á patroa,

e tamén aos veraneantes.

Hai concursos ben diversos,

o das froitas, a cucaña …

Hai mómaros, cabezudos

con nenos como compaña

Melindres, amendoados,

proia, rica costrada,

están en tódas as casas

onde non falta empanada.

E, cando a festa se acaba,

xente ao río en romería,

saen lanchas, enchen botes,

vanse cheos de alegría.

Polas noites dorme a xente,

custodiada ben na ponte

por un oso e o xabaril

recén baixados do monte.

Animais de moito porte,

pensan facelos de pedra,

rodeados dun xardín

con buxos e algunha hedra.

A vila non dorme nunca,

todo o máis dá cabezadas,

ben deitada ao pé do río

con Breamo de almofada.

Deixémola descansar,

vaiámonos indo a modo,

cando volva vir o sol

volverá de novo todo.

.

Mediocridade

Curioso. É este un tempo estraño, onde nada parece estar no seu sitio.

Se un se para un pouco a ler os titulares de prensa (non se precisa ler nada máis), tén a sensación de estar a vivir nun impás. As noticias valerían perfectamente para a semana pasada e tamén para a que vén. Nada ilusionante, e todo referencias ao continuismo, se exceptuamos o relacionado co catastrofismo natural. A mediocridade asáltanos definitivamente e quítanos inclusive as gañas de protestar.

A un pásalle pola cabeza a hibernación que nos anuncian, ou mesmo a viaxe a un deses planetas habitables próximos. Xa dicía o tango que “veinte años no es nada...”, así que para emigrar, nada de Alemaña, os galegos, de facer algo, facémolo ao grande.

Cousas.

Non se salvan co recordo

Os sorrisos ensinados,

As miradas de ilusión que foron xesto

Destemido,

Decidido cara adiante.

Nada hoxe.

O real é o que se foi.

.

Plantas

Cortei o acivro da entrada. Xa tiña un toro respectable e pesaba ben. 

Chama a atención a súa ausencia cando se ve o espazo baleiro. É como se todo se movese de sitio, e as outras ábores, estrañadas, andasen a mirar preocupadas pola ausencia. E iso que só son plantas. 

A cerdeira chora triste nas súas follas,

nesas bágoas que se humillan

cara abaixo, todas xuntas,

a caer na mesma cor.

Xa non verdes nin ousadas,

sen interese nos cumes.

Tan pacientes neste tempo de parar,

observándose no chan,

mais sen caer.

O cadro está baleiro sen o aire,

non se moven aquí as plumas

nesas aves voadoras que viñeron,

nin se ulen os aromas evadidos.

A cerdeira feita árbore,

neste tempo, nesta vida.

.

Momentos

Co paso dos anos funlle collendo gusto a eso de tomar un viño. Decanteime case totalmente polos tintos e, concretamente, polos da rioxa en xeral, máis que nada por unha relación calidade e prezo que, na miña opinión, noutros lugares require dunha sapiencia maior cá miña para atopala. Prefiro copas algo grandes e de cristal fino, porque o viño semella saberme mellor. Nas copas máis grosas é coma se o líquido se fixese máis quente, e collese un certo amargor que non me vai tanto.

Cando máis me gusta tomar un viño ven sendo antes de comer, e sempre en compañía, cun algo que levar á boca. E aí si que o disfruto.

Probablemente non sexa en si o rioxa o que me gusta, senón tódalas cousas que lle poño ao redor para facer del algo especial. Por se é esto, a partir de agora voulle dedicar tamén o padal aos mencías da nosa terra.

Setembro, mes das músicas no aire,

tocadas como notas de final

en festa de ledicia duradeira

reducida a recordos de verán.

.