Frases.
Son reincidente. Debo recoñecer que as cousas nunca me pasan unha
vez soa. Non sei como me amaño, porque de primeiras non o intento,
pero sempre volvo aos lugares coñecidos. Pode tratarse de algo
rutinario ou de cuestións esporádicas, pero ao final eu repítome.
É dicir, non aprendo de contado e, como acontece nestes asuntos,
acábamas pagando o pelello. Un das frases que lembro desde rapaz é
esa de que o que non tén cabeza tén pés. A frase seina, mais coa
sensación de que entender, entender, non acabei aínda de entendela de todo.
Ao que ía. Hoxe fun á ITV co coche que pasadomañá cumpre vinte anos nas
miñas mans. Vinte anos o día sete. Loxicamente non só
revisei o coche na inspección, tamén lle dei un bo repaso a moitos
dos lugares a onde o coche nos transportou nos case trescentos mil
quilómetros que marca. Tempos pasados. Viaxes preciosas que
rememorei namentres oía a canción esa que di que se perde todo o que non se dá. Cantas cousas demos e nos deron neses
quilómetros! E que ben que non todo estea, pois, perdido. Tiven moito
tempo para recordar porque non son nunca puntual, teño unha
tendencia innata a estar moito antes da hora, e ata levo o reloxo un
pouco adiantado, así que a espera foi perfecta, longa, ao sol (hoxe
seica tivemos na nosa terra o día máis cálido do ano), e feliz.
A ITV, a verdade, coma sempre: as luces non ían, e desta vez
tocoulles a tódalas de néboa, tanto diante coma atrás. Pero
dixéronme que era un defecto leve, que fose ao taller, e que non tiña que volver ata o
seguinte aviso. E eu xa non sei, son vinte anos, e ao mellor convíñame cambiar o coche. Atrevereime? Deixarei irse unha parte da miña historia? Serei capaz de desfacerme
dela sabendo que o único fin que lle espera é a destrución total? Total! E por unhas luces máis ou menos cada certo tempo...
Tamén me ensinaron de pequeno iso de foi bonito namentres
durou, pero é unha frase que non me gusta nada. Será que a
entendo mal.
O gozo que nos dan os que queremos
ensina a ver a vida agradecidos.
É sorte poder ter
tal regalía
sexa ou non por nós
xa merecida.
E neles, nos amigos,
nas miradas
ollamos, confiados,
o camiño.
Que damos, pois, no
troco, que compensa?
Que oferta é a que
se acollen na ventura?
E diso nada vemos,
nada asoma,
só nós, miseria e
risa compartidas.
Se damos é amor moi
mal medido,
valor nalgún aprezo recibido
tristeza e certa
mágoa polas dores
e apoio a pisar firme no futuro.
E só o que pedimos
que nos dean
e dannos moito máis
do merecido.
.
