Fontes

Cando un se esforza en non entender, non entende nada de nada.

Aló polo pobo no que se gardan os arquivos do trasno, teñen unha fonte moi boa. Auga clara, fría, transparente e cantaruxeira, que salta dun picho de ferro incrustado en granito vello. Auga limpa e boa, pois daquela aínda non andaba sanidade a repartir o do Non potable. Eu probeina e bebina, nun verán, de visita por alí. 

Por falar, eso tamén forma parte das viaxes, preguntamos pola fonte a unha muller que viña buscar auga.

-E, entón, quen fixo a fonte?

- Os visiñostodos.

- Os visigodos?

-Nonnn. Nós, os - visiños - todos.

Comprender unha obviedade require, claramente, un alto nivel intelectual.

Sufrimos por aquilo que nos pasa.

Aféctannos as dores doutra xente.

O medo, gran temor, vén de repente.

Na vida,  as inquietudes son da casa.

Están preto de nós, viven ao lado.

Sentímolas sen velas, son tan nosas,

espiñas no xardín, toxo nas rosas,
angurias voltas en tempo roubado.

Camiño da mortal felicidade,

as  pedras  neste chan eses pesares,

eliminando   culpas, e  maldade ...

Lucindo alto o sol, chovendo a mares,

en toda  condición, lugar e  idade,

vivir é  superar os avatares.

.

Fumes

    O do tabaquismo é un serio problema, mais, actualmente, estanse a tomar as medidas necesarias para que vaia deixando de selo. E eso está ben.

     Problema é tamén que, con tanta crise, acabemos restando postos de traballo. Ocórreseme pensar en todos os que se daban moitos fumes, ou incluso nos que os vendían (os fumes, refírome). Pobres, que van facer agora? É momento de buscar alternativas que potencien o mercado laboral reconvertindo as dificultades en apoios. É tempo da intelixencia, da eficacia, da lóxica. Da efectividade real, en suma.
    Sabemos que é moito pedir, pero poder, pódese. Se os demais son capaces, nós tamén.

    Vexamos un exemplo destes días:
    Contaminación de fumes excesiva, e non tolerada pola UE, en Madrid, tal e como demostran os medidores dependentes de medio ambiente municipal, da Sra. Botella en concreto. Grave problema? Solución drástica inmediata: Supresión dos medidores ubicados nas zonas máis contaminadas e medición  urxente noutros lugares máis limpos (por exemplo, algún monte ou zona verde próxima).

    Ánimo, que ademais doutras vantaxes, polo fume pódese saber de onde vén o vento.

Os aplausos aplastaron as pombas

anunciantes da paz que declaraban,

a paz inexistente e de mentira;

aplaudíanse os homes e as mulleres

por portaren medallas vitoriosas;

peitos inflamados coa soberbia

cal galos no poleiro da tribuna

gañada por venderen unha guerra.

Espallados polas chairas, baixo lombas,

e sen cruces a marcaren indebidas

o instante en que a vida se perdeu,

quedan ósos recordándonos os soños

diluídos ao cambiárense por odios

inducidos, con perversa intención,

contra outros semellantes (por iguais)

empeñados, coma eles, en vivir.

.

A margarida

Hai días que un lembra sen esforzo. Case parece coma se fosen algo próximo. Recén vivido. Eu teño moitas manías que me fan estar seguro de verdades das que non me consta ningunha base minimamente científica na que me poida apoiar. É algo así coma é verdade porque o sinto eu, pensado, si, pero nunca dito en voz alta (seguro que máis de un sabe de que falo).

Imaxino que a vida  que non esquecemos nunca é toda  aquela que está próxima a nós, e non necesariamente no tempo, quizais si no corazón.

Eu son, moitos días aínda, un rapaz novo, con chaqueta  marrón de pana  e moito frío nunha cidade fermosísima, baixando rúas de pedra pola noite, camiño dunha ilusión. Na procura da calor, probablemente.

Son feliz ( e sei que non está ben dicilo), entre outras cousas, porque sempre tento non esquecerme de cando era novo. E funo. E sono. (Ou teño que dicir e soño?).

Eu quedei con ela un vinte e seis,

e era xaneiro.

Trinta anos que se foron desde entón,

desde o inverno.

Nós entre follas,

ela e eu esfollando margaridas:

eu un si e ela un non,

non, que lle dixen eu, volveu en si.

A margarida,

doce, amarga flor, esa é a vida.

I

Eu quedei con ela un vinte e seis,

porque insistín.

Fixemos o destino pola forza,

porfías, coma os nenos nos degoiros,

anceios que poñemos como fins,

que haxa gatos negros e escaleiras …

Dous por trece.

II

Era xaneiro

o mes no que a amizade deu o abrigo,

falando monosílabos tan longos

que usaban só os ollos, sen sonido.

Os días, indo a máis, xa anticipaban

avisos das calores do cariño.

Por coñecernos.

III

Trinta anos que se foron desde entón.

Aínda seguimos.

Abrigándonos decote un no outro,

desnudámonos por dentro ela e eu,

ao mellor menos,

  pero non  tristes,

quizais tranquilos,

sen apurar,

trinta anos de querer e de aprender.

IV

Desde o inverno.

Canto frío se sentía añorando

noites que eran soles do verán. Luz

os seus dedos nos meus ombros, apoiados,

eu, no seu ceo,

rezando, a Apolo e Lugh tamén,

pedindo unha música sen fin,

bailar con ela

a peza sen final da nosa festa.

V

Nós, entre follas,

por escapar do sol buscamos sombras.

Soubemos, na cortiza desas árbores,

o que sangran as feridas gravadas

en corazóns.

Tocounos Ceres e multiplicamos,

divididos, dous a dous, agora catro.

E moito amor.

VI

Ela e eu esfollando margaridas

nacidas con mil rosas no xardín.

Puxemos ilusión, ardor, empeño,

tamén amor...

Limpamos e regamos as raíces,

bágoas de tristeza e de perdón...

E foi dolor.

VII

Eu un si e ela un non,

palabras que dixemos os dous xuntos,

Dixen si pensando o si que quería ela;

non, foi o que ela creu que quería eu.

Eramos un, era eu por ela. Un.

Eu e ela, si.

VIII

Non, que lle dixen eu, volveu en si,

con soños a cumprir por irreais,

abandoando metas ordinarias,

buscando aló de lonxe no interior

de peitos descubertos, navegados.

Amor, nonsí?

IX

A margarida,

flor branca que se vive compartida,

levando cada pétalo nas almas

dos que aman, por curar toda ferida.

Flor fráxil que amputamos sen rubor,

por termos as respostas de paixón.

Quéreme a min.

X

Doce, amarga flor, esa é a vida,

por estes gozos que nos dá, e damos,

polos sufrimentos, polas dores todas,

por morrer de risa,

por vivir con pena,

pena máis placer.

E somos nós.

XI

Así é o tempo, así, a vida

feita dese alento

que procura as fortunas invernais

da perla que florece en tempo frío,

flor silvestre,

recollida na estación dos corazóns

que gardan eses fogos nunca extintos.

A nosa vida.

Cousas de vellos

Cal é a zona do cerebro que se ocupa das reivindicacións persoais? En que parte se deciden as afirmacións que sabemos incorrectas e facemos igual?

Eu coñezo unha avoa dunha sobriña por parte de pai, que se empeña en chamarlle Kra a un rapaz que se chama Karl. Ela di que o nome non lle sae ben, por moito que Carlos o diga perfectamente.

Perdido nun labirinto fonético está tamén o avó dun sobriño, por parte de nai este, que a un amigo do neto é incapaz de pronunciarlle o S, por máis que se lle diga, e quédase nun curto Brai cando fala del. Cousa curiosa, tres, mes, ou incluso cerebrais, sáenlle correctamente. 

Cal será a miña palabra incompleta?

Memoria

Na memoria pasan  anos  e máis anos de non vernos.

Esváese a tinta,

caen as  fotos do papel,

as figuras xa  perderon nitidez.

Non me acordo do teu rostro,

xa non lembro a túa pel.

Se disfruto o teu sorriso cando volves,

non é teu.

Se me miras cos teus ollos chispeantes,

non son eu.

Convencer con  palabras axeitadas

cando falas para min.

Inventar un pasado de mentira

xuntos, ti máis eu

sermos hoxe os onte recuperados,

mal de amor.

Memoria. Memoria  é ver, é ter, é querer.

Memoria  é saber canto  podemos  perder ...

.

Prudencia

Unha medio parente contounos que nunha viaxe a Arxentina, despois de ter observado (fíxase moito no que ve e oe), como repetían en lugares dispares a palabra  boludo, e a fin de  integrarse mellor, decidiu usala ela tamén. No restaurante, entre bocado e bocado, oíuse un ¡BOLUDO, venga, por favor! 

O silencio enorme que provocou en toda a sala, só resultou equiparable ao gran sorriso que lucía a cara desta parenta miña, feliz do seu dominio das variantes léxico-xeográficas do castelán.

 Nos restaurantes tén moita importancia a boca, xa se sabe. 

Onde estás, amor,

que te perdín …

Buscándote, molleime en sete mares,

inventando arquipélagos aillados,

naufragando nos tópicos queimados,

atracando nas barras de mil bares.

Lembrándote, esquecinme de vivir.

Mireite noutras caras, nalgún  leito

e con dolores, sen amor. No peito

paroume o corazón, deixei de rir.

Pecho os ollos e, calada, estás aquí.

Douche un bico que devolves. Es real.

Hai caricias, hai dozura. Todo es ti.

Xa desperto: a carencia segue igual.

Fóra beixos, ou paixón, ou frenesí.

Amor que non  nos dura: amor fatal.

.

Idiotismo

Cada día trae, reservada para nós, unha sorpresiña. Hoxe eu estou contento. E antonte. Perdín o tempo falando cun veciño, estiven a mirar, moi distraído, o contraste do azul da ría co azul do ceo, e para min que a herba non medra moito coa xeada. Fixeime en que os paxaros, merlos neste caso, soen elixir dous ou tres quivis, e non os cambian por outros ata que acaban eses. Realmente non estragan a froita, cómena.

Paréceme  que a esto é ao que se lle chama o idiotismo rural. 

Beleza de atopar cousas pequenas,

pararse na color da laranxeira,

de admirar as súas follas, os seus brillos,

unha a unha diferentes sendo verdes,

desiguais nas texturas e nos tons.

Vital será a cuestión para os insectos,

atentos e capaces na elección,

a cotío non a grande, rechamante;

si a tenra, ou acaso a  revirada,

escondida, avergoñada polo sol,

pero folla de  festín para a vida

longa, se a  sorte salva do paxaro,

e  sublime, se acertaron a súa opción.

Existencia sutil vista de preto,

invisible ao que non pode observar

e só mira as laranxas aparentes,

anuncios para nós. Luz de neón.

.

Animaliños

Teño visto, na televisión, aos bombeiros salvar gatos das árbores. 

Aquí, ao noso lado, un veciño aparca na súa horta o camión que conduce. Normal. Ten que usalo todos os días, e a horta é grande.

Eu xa durmo tranquilo. Teño gatos, pero non me preocupa que suban ás árbores.

O camión do veciño é de bombeiros. Espero que este traballo lle dure.

O meu can está durmindo,

non se move, só respira.

A compás.

Trouxérono pola tarde,

rematando aquel verán.

Que regalo!

Non me gustan nada os cans,

pero co meu é distinto:

se digo que non lle quero,

dígoo sabendo que minto.

O meu can chámase López,

e ven sendo un can de raza,

moi fermoso, moi tranquilo,

o cariño é a súa caza.

El ten cara de ser bo,

sobre todo cando mira

tan atento e sen moverse,

non parece que respira.

Sabe cando está demais

e onde non pode quedar,

decátase dos que o miman

e dos que o van rexeitar.

Voluntario decidido

encántalle traballar,

ha de estar sempre contigo

se é que che pode axudar.

Carreta as bolsas do lixo,

levas as tinas na súa boca

ou vai buscar o correo:

nada rompe do que toca.

Coñece ben os seus premios,

dun dos fillos a galleta,

do outro serán  caricias;

os ósos, de ser atleta.

Sexa por dentro ou por fóra,

vendo á  dona está contento:

se lle manda, dá  carreiras

nas que lle gaña ata ao vento.

.

Sortes

Cando nos facemos pequenos ollamos de lonxe tempos que nos ocuparon xogos. Deles, con sorte, moitos están xa no limbo, substituídos polos avances da ciencia e técnica actuais, esas que son capaces de volver real o irreal, perdón, o virtual.

Os que ven esto un pouco raro, quizais recorden algún  dos xogos de nenos de poucos xoguetes e  escasa imaxinación que, facendo exactamente o mesmo, eran capaces de trocar un garabullo na  mesma espada de Robín Hood (eso si, sen teren idea de quen era Robin Hood). 

Algúns dos menos sanguinarios colliamos polo camiño das sortes e, despois de botalas, amañabámonos coa panda, as lombas, o marro e cousas así.

Avelairiña querida,

se na folliña te pousas

é por falar coa formiga

ou por facer outras cousas?

Avelairiña parada,

cando te pensas marchar?

Eu vou contarche esas manchas

se non te pos a voar.

Avelairiña preciosa,

por que che chamei rei rei?

Se te miro tan fermosa

de ti me namorarei.

De vir unha avelairiña

a pousarse na túa man,

míralle os puntos das asas

por ver as voltas que dan.

.

Mulleres...

Morreu unha muller famosa sen sabelo. O que non sabía era o de famosa, que morría debíao supoñer, penso. Parece que lle fixeron unha foto traballando nunha fábrica, na que poñía remaches,  e de aí pasou a un cartel que ilustrou o traballo da muller na II Guerra Mundial e, despois, foi o icono por excelencia da revolución feminista (We can do it, outravolta). Rapaza morena, camisa azul arremangada ensinando o bíceps, pano vermello con pinchas brancas na cabeza...

Contáronme dunha muller de oitenta e catro anos, galega, das serras orientais, á que lle entraron na casa por terceira vez para roubar. Leváronlle pouquiña cousa, uns 1.200 euros, non había máis. A muller anda preocupada por que facer da súa vida, e lamenta non saber ler. Quería ir á escola, pero non foi porque os seus tres irmáns precisaban ir, e decidiron que a  ela non lle facía falta. Tiña abondo con coidar de todos e da casa. Non casou nin tivo fillos. Os irmáns xa morreron e ela anda intrigada por como solventar os papeis de ir para unha residencia. Creo que algo de pena lle queda aínda, porque seica dicía  debe ser moi bonito saber ler.

Geraldine Doyle, morreu aos oitenta e catro anos. Tivo cinco fillos, dezaoito netos e vinte e cinco bisnetos. O seu traballo de remachadora duroulle dúas semanas, porque lle estropeaba as mans para tocar o violonchello, que era a súa máis grande afección. Parece que non realizou máis traballos remunerados; non lle habían facer falta,  porque pouco despois casou cun odontólogo, nun matrimonio que lles durou case cincuenta anos (ata a morte del).

Nunca entendín moi ben iso do  feminismo. Vou ver se atopo alguén que mo explique.

Se soubeses  que penso de verdade...

non virías a queixarte onda min,

pensarías ben as cousas que me contas,

calarías polos medos a sufrir.

Se soubeses que penso de verdade...

non tería que dicir tantas mentiras,

non había de sentirme tan pechada,

podería ser máis fácil esta vida.

Co que penso de verdade, sabes ti,

se recordo o pasado que vivín,

se me lembro desas cousas prohibidas,

vou e choro,  e xa nunca podo rir.

O que penso de verdade, coñecéndoo,

cando soa sei que xa podo ser eu,

saberías canto esforzo e  que traballo

custa dar, e non pedir, e comprender.

Se soubeses que penso de verdade,

recibindo as axudas que eu daría

e facendo máis feliz a soedade,

estarías ao meu lado cada día.

Se  soubeses que penso de verdade,

falaría.

.

Mamuts

Acaban de darme o recado:  non debemos comer a carne de mamut.  Aínda que estea conxelada non sabe nada ben, e non se debe comer porque non é perfecto o seu estado de conservación. Agardo que a ninguén se lle ocorrese ir a Siberia a facer buratos  para sacar un animaliño deses, pero se xa é tarde e o mamut  está en adobo, por favor, non o comades!

 Nota.- De non haber outra alternativa, pódese substituír por unha pizza a domicilio ( p.e.)

Fe nos outros

A vida,

sucesión complexa de imprevistos

con desexos incumpridos.

A vida retórcese nas nosas mans

e dános,

sen pedirllo,

confianzas, amizades e cariño.

Tempos gratos.

A vida,

loita xorda de querer

                                       contra poder

tódolos días.

A vida faise forte en sentimento.

Dá entrega sen esforzo.

Garda soños na memoria.

A vida.

As cousas nas que cremos.