Gafotas é un coello careto. Responde plenamente a eses
animais afeitos a estar coa xente e a depender , máis do necesario,
dos seus coidados.
Foi un dos primeiros coellos que naceu na casa e, xa
desde os primeiros días, amosouse como necesitado de cariño, e como
dador del, quizais pensando que nós eramos realmente os que o
precisabamos. Tranquilo como era non foi difícil darlle de comer na
man: primeiro pelas de mazá, despois anacos de cenorias, herbas ou o
que máis lle gosta, verzas. Un pode darlle unha verza enteira pouco
a pouco, deixando que el vaia triscándoa cun ritmo decidido e
regular. Non era moi grande cando lle puxemos nome. Foi doado, pois
coas cores da súa cara non lle quedaba outra que ser Gafotas, xa
que grande é abondo...
Agora está indultado; unha vez que se achega a un para
que o acariñe, cando se lle pon nome e estando contento cada vez que
nos ve, quen se atrevería a poñelo en anacos na ola da cociña? Lembro
a Homer Simpson comendo a Tenacitas, unha lagosta á que coceu por
erro, despois de tela convertida na súa mascota, e non me estraña
que entre bocado e bocado lle caesen unhas bágoas enormes. E eu non
quero que me pase coma a el.
De todas formas a súa función cúmprea e por iso
deille hoxe compaña cunha coella branca e grande. A coella, despois
das primeiras embestidas de Gafotas, revolvéuselle con axilidade (ten sete meses moi lixeiros e libres), e devolveullas ao macho. Que
rara, pensei, debe ser a natureza que tén estas cousas. Tanto tempo
soa e quere facer o mesmo que lle fan, pura imitación, seica. Ao
perseverar na actitude non me quedou outra que pedirlle a
documentación ao animal. E aí estaba a razón do seu comportamento: os documentos que lle vin debaixo do rabo probaban, e claramente, a súa condición de coello.
Agora teño que pensar nun día destas festas para facer
coello asado, porque ao branco non penso poñerlle nome.
P.S. A Gafotas observareino con detalle por ver se lle
queda algún tipo de trauma psicolóxico por esta relación forzada.
Pero é tan bo que nin siquera protestou!
Véndesme un minuto
de impaciencia
roubándome os
amores que non teño.
Premuras, anticipos;
todo présa
e irreflexión
que nos leva ao
desconcerto.
Nada do presente
permanece
firme, estable, a
asegurar
circunstancias
asumidas.
Instante fuxidío,
emocional,
nin luces na
memoria, nin razón
.