segunda-feira, 30 de maio de 2011

Domingo




Parece que se destapou a caixa dos tronos. Leva máis de dúas horas tronando e todo se move. Incluso ideas que cría asentadas van e cambalean, amosándose non tan firmes como eu as pensaba.

Menos mal que a miña memoria non dá para saber como de lonxe está a tormenta, porque non sei a velocidade coa que hai que contar despois de ver o resplandor do lóstrego. Posto a non saber, a velocidade esa non me ía servir de nada porque descoñezo o factor polo que debería multiplicar eses números, así que ven sendo o mesmo.

Próxima non está, está aquí, a lo menos se temos en conta que todas as luces acesas apáganse de súpeto coma se quixesen xuntarse á electricidade da atmosfera e bailar unha danza rapidiña e abrigada na friaxe das nubes, que, por certo, teñen color de cinsa mollada, do grisallas que se poñen.

A auga que cae é tanta, e en tan pouco tempo, que o camiño amosa unha película brillante en todo o seu percorrido, converténdose nunha alongada pucharca de auga. Paxaros, nin un. Todos desaparecidos. Encantaríame ver onde atopan refuxio sen molestárense uns aos outros.







O musgo e o abandono danse xuntos,
criados en tristezas, lentamente,
regados pola falta de atención.
Non piden, non atopan, non dan nada,
conformes como están só por ser dous.
De acaso vir o sol, ha de estorbar,
por máis que preste a luz que alí non sobra.
O silencio faise ruído case audible,
coma queixa polo riso que non hai
na aperta posesiva dunha néboa
ou dun frío nos empeños de durar.









.


sábado, 28 de maio de 2011

Máis mazás




Paseando polo xardín acordeime de Eva, e volveron a min as mazás. Ao primeiro, deille voltas a como se poden transmutar as cousas. Dun anaco de mazá, Adán acaba cunha noz. Dunha froita, a un froito. Incrible. Pensei tamén que a noz en si ven sendo madeira, e á xente pouco asisada díselle que ten serraduras no cerebro. Unicamente así se entende  que cambiaran un xardín coma o que tiñan, no que non pegaban póla,  por traballo e suor… E todo por unha mazá.



Sigo aínda con eso das mazás, e temo acabar con indixestión, pero co do dono de Inditex as cousas son doutra maneira. De feito lin algo sobre os seus traballadores de A Coruña. Parece que non quere asustalos con traballos de por vida para conseguir as súas mazás, e á maioría dálles ocupacións eventuais. Así seguro que non se lle queixan tanto, e, ademais, para que non súen moito, os seus horarios son de arredor  dunhas vinte e catro horas á semana.


Claro que ao mellor é porque non tén tantos cartos como din, e necesita ir transmutando o traballo dos demais  nesas mazás que tanto lle g(c)ustan…







Mireite lavando a roupa
mireite a mollar no río
e por máis que quixen verte
nunca te mirei comigo.

Se me dás o que ti gardas,
se me dás o teu amor,
heiche de dar canto teño
gardado no corazón.







.


quinta-feira, 26 de maio de 2011

Mazá

A froita sempre me gustou. Temos, na horta, unha chea de árbores froiteiras de sempre, das de toda a vida, e entre elas, varias maceiras de distintos tipos. A mazá é unha froita que se dá ben na nosa terra, e vén durante todo o verán e case todo o outono. Algunha variedade chega a durar, en boas condicións, practicamente  ata a primavera, e un pode así comer mazás da casa durante o ano enteiro. Cando se acaban non queda máis remedio que comer desas que saben ben á vista, pero pouco máis. Aínda así, mercámolas, e varias xuntas, un quilo, dous... Non facemos coma o dono de Inditex, que anda por aí mercándoas de unha en unha, e por riba avisa na prensa, para que se saiba: agora vai mercar unha mazá en Londres. Pero avisa antes, ou sexa, que unha mazá e, por riba, regatea. Non resulta raro que acabe xuntando, aos poucos, esa fortuna que tén.





O feitizo de quererte
non ten engados de amor,
só ten a luz dos teus olllos
e, do corazón, calor.

Non te confundo coa rosa,
non te comparo coa flor,
elas pasan cando murchan,
en ti o encanto é maior.






.

segunda-feira, 23 de maio de 2011

Por que?

Esta pregunta estase  a revelar transcendente neste mes de maio que se esgota.

Por que perdemos sempre, mamá?,  preguntoulle unha nena duns oito anos, moi espelida ela, á súa nai, amiga miña, onte á noite mentras vían os resultados das eleccións municipais. Por que?

Hoxe vexo xa as cousas máis azuis, distintas no fondo e na forma. Miro atrás, e decátome do errado que ando, do completamente equivocado que estou. E só sei preguntarme por que. Lembro o que escribín co título de …., patria querida!  e non podo menos que sentirme coma un pasmarote, coa boca a deixar entrar tódalas moscas do mundo, sen chegar a vocalizar por que.

Azuis, véxoas, e negras tamén.  Por que pasa eso no país laranxa, e nas illas, e na terra dos muíños de vento convertidos en xigantes? 

Postos, ata  raro me parece que nun ceo tan azul se estivese falando de Sol.







No azul ...

Azul de ceo.
Azul de mar buscando nas colores.

Eu quero verche  o azul desde tan preto
que deixe de existir o infinito,
pasando a ter comigo, aquí, a rentes,
azul celeste.

E sei que no azul hei recollerme
gañando a túa calor, deixando o frío,
co abrigo dese  mar de confianza
azul verdoso.

Acéndeme os  azuis máis apagados
mirándome a  sorrir  con eses ollos
espellos para a fe,  para a  esperanza:
 azul gozoso.





Azul escuro ha ser o do  final,
 se   todo se me volve máis  de chumbo.
Azul de ceos feos con gaivotas
a rir das utopías dos meus soños.
Azul penoso.









.

domingo, 22 de maio de 2011

Estereotipos





Sempre me disgustaron os estereotipos. Creo que son a simplificación boba das cousas que os listos de turno imaxinan que os mortais non somos capaces de entender. Son absurdas, estúpidas e simples, na peor das súas acepcións, convertendo aos que os usan neso mesmo que están a ofrecer.
Hai unha chea de cousas así, para tódolos gustos e sobre tódolos aspectos da vida.







O vídeo non define ás persoas das que supostamente falan. Ensínannos realmente a eles. E á xente que lles paga por facéreno, así coma á xente que o cre e pásao ben véndoo, ríndose tanto coma nas películas de Torrente, ás que tamén lles acaban dando a razón.
E así nos vai. 

(Por se esta é unha visión moi obcecada e moi subxectiva, pódese ver estoutra de el jueves )






Ocúpame pensar en como somos
nas substancias empregadas en facernos.

Substancia, evolución, auga tal vez,
esencia polo tempo destilada,
nos minutos  que dan, sen pedir nada,
espazos en  infancia ou madurez.

Estrutura, amalgama persoal
nos valores debaixo dunha pel,  
bondades e maldades, fiel infiel
ocupados   na loita individual.

Distintos, diferentes, non mellores
con fallas de conduta e de moral
lonxana nos principios e valores,
poñendo a acaparar  como final,
pura  avaricia presente na ambición,
esencias que respectan o guión.












.

sexta-feira, 20 de maio de 2011

Linguas



Estoume  convencendo de que á lingua galega pérdea a boca. Cada vez fálase menos en galego porque a boca anda ocupada noutras cousas.
O mesmo día 17 de maio, o galego non ocupou tempo no telediario da Sexta, e si o ocupou a XXI Edición daTortilla Xigante de Carcacía. Creo que era enorme, viña a pesar 2.200 quilos, pero non sobrou nin a proba, porque había unha chea de xente ocupada en zampala antes de que os anacos, que lles servían con paleta de albanel, perdesen o equilibrio imperfecto que acadaban nos pratos de plástico, característicos de toda romaxe popular campestre que se estime.
A Sexta contou a nova máis importante de Galicia en detalle e non nos podemos queixar. Carcacía non está en Guadalajara, é unha aldea do concello de Padrón, ao pé mesmo da cidade de Santiago e, o martes 17 de maio, foi o lugar de Galicia onde máis xente se reuniu. Moitos máis que en calquera das cidades onde se celebraron as letras, e mesmo máis ca en Monforte, a onde foron as autoridades a falar de Lois Pereiro.
Nós vivimos pola boca, e somos universais por ela. Non nos podemos queixar, de Padrón son tamén os pementos máis famosos do mundo.







Non estamos, non levamos,
Que deixamos ao marchar?

Unha luz que non se acende
Un lume que xa non arde
En ocos que empequenecen
Pouco a pouco, sen tardar…








.


terça-feira, 17 de maio de 2011

Letras



Que é unha instalación?
Algo que fai o instalador. Pero non sempre.
Que é un restaurador? 
O dono dun restaurante carísimo (ás veces segue sendo caro aínda que  non teña restaurante).
Que é un creador? 
A saber...


No mundo dos eufemismos todo é un puro baile de palabras que non significan absolutamente nada; só son o que cada un queira supoñer. Matices que separan os deseñadores das modistas, artistas de cantantes, arquitectos de construtores... E a inventar propagandas!
Non sei que puido ser o que levou a Cervantes a escribir toda a súa vida. De Cunqueiro algúns din que si que se sabe. Sabato tivo a fortuna de poder seguir escribindo pasados xa os noventa anos. Estes tres, e moitísimos outros, han ser, para sempre, artistas.

Creo que os demais son profesionais, pero nin eso o teño moi claro.







Eu tiven un amigo moi pouco interesado,
Que regalou palabras,
Que conquistou vontades
E repartiu promesas.
Que forneceu o espíritu coas cousas máis sinxelas,
Que fixo bo o propio ao dar valor ao noso.

Eu tiven un amigo, amigo das persoas,
Amante das palabras, e delas fixo oficio,
Incluso condición.
Buscábaas afanado nos sitios habitados
Meténdose entre a xente,
Pedíndolle opinión.
Igual que o cazador, de oír algunha presa,
Collíaa con coidado querendo vela súa,
Dicíndoa por oíla,
Reténdoa no interior.
Sabéndolle os seus usos poñíaa na súa pel,
Deitábaa no seu peto e dicíaa outra vez
Tentando compartila por mor de darlle vida
E á lingua enriquecer.

Eu tiven un amigo que tiña mil palabras
Que agora temos nós.

Eu tiven un amigo.







.

domingo, 15 de maio de 2011

Moitas...

Moitas gracias!

Ao redor de cento cincuenta millóns de persoas puideron oír dar as grazas en galego, o sábado catorce de maio, preto das once da noite. 
Nun mes de actos de exaltación lingüística, é salientable a actitude de Lucía Pérez con respecto á  súa (nosa)  lingua e á súa terra.
Grazas a xente coma ela,  un pode esquecer, neste tempo de eleccións, as actitudes dos nosos políticos, auténticos enterradores da nosa historia.
Hai quen cre que só daremos chegado ao destino se somos quen de lembrar de onde vimos.





A canción
de Antonio Flores
Idealizaba
Algún ceo sementado de arrecifes de coral
E nós,
sen sentilo,
Xogadores a  ter tacto,
Con sentido,
Percorréndonos a pel.

Inventámonos os dous,
Como  metáforas,
Debuxando un lugar descoñecido,
Ilustrado polas pencas da calor
Emanado de paisaxes de paixón.

Só creamos un silencio
Para nós,
Non para o mundo,
Sen oírmos o final desa canción
Por tornarnos en  escravos dos sentidos
Noutra música tocada.
Orixinal.









.



sábado, 14 de maio de 2011

Seres fráxiles

A traxedia andou polo sur. Os terremotos amósannos a fraxilidade das nosas  construccións, e a fugacidade da vida humana. O desconsolo das vítimas tén a mesma cara sempre, sexa cal sexa a parte do mundo afectada polo desastre, máis, a nós, a proximidade física dos lugares transfórmase ao tempo en proximidade de corazón.

Ninguén anda a salvo das forzas da natureza, polo que se pode ver no mapa de problemas sísmicos da península, onde  ata a mesma Galicia se ve afectada. Se un se deixase levar polas cousas da xeopolítica non daría pegado ollo…

Hai días a información versaba sobre o lago das Pontes, ubicado sobre unha falla activa, e capaz de orixinar un tsunami. Os veciños da vila, en cambio, están contentos e expectantes, pois parece que o lago, coas súas posibilidades náuticas e a súa praia,  pode dar pé a que apareza  unha zona turística. Cambios haber xa os hai: néboas máis  persistentes e regulares.

Non pensemos nos problemas: se han de vir, abondará preocuparse cando sexa o momento. É sabiduría asiática: se non ten solución, para que te preocupas?, e se a ten, por que te preocupas?   













Se escribo cando choro e mollo a tinta,

sae así o  agachado no papel
os monstros reprimidos longo tempo
fugados do interior a darse  ver;
aí fóra reunidos, xa non meus,
non sinto que me queiran pertencer,
collen vida e uns rumbos cara lonxe
felices no abandono do meu ser.

Se choro e non escribo, perdo todo,
mágoas polos mundos conseguidos
con penas que me chegan, dolorido
se aparecen un e outro para que
de tanto tempo. Esforzo inútil
no principio, no estéril do labor
baleiro e sen valor, sen esperanzas
que ocupen o  lugar de tanta dor.















.



terça-feira, 10 de maio de 2011

Mudanzas



O tempo de mudanzas vai e vén. Huelga decir que yo no disfruto con ellas. Huelga decir é unha expresión castelá que me encanta, e non atopo nunca escusa para poder usala  (imaxino que esa é unha das escasas desvantaxes de falar galego), así que hoxe, aínda que non veña ao caso, produciume un gran pracer usala.
Gardar cousas, empaquetalas, baixalas, cargalas, transportalas, decargalas, subilas ao novo lugar...
Abrir as caixas é sorprenderse co que hai dentro. Sempre hai sorpresa, xa que ao seren caixas cheas de cousas prescindibles, innecesarias e inútiles, tardamos tanto en volver abrir eses paquetes, xa completos donos do seu novo sitio -no que conforman partes indisolubles da paisaxe familiar-, que, unha vez xurdidas ao espacio exterior novamente, constitúen sorpresas alteradoras do rutinario cotiá. 
Fíxome graza a primeira vez que oín que despois de Reis a xente vendía os “pongo” que lle regalaban (¡Dios mío, qué horrible! ¿Y ahora, dónde lo “pongo”?); agora non me dá ningunha risa. Cada vez que remato unha mudanza, véxome sitiado por un sinfín de “pongos”.
E eso non é o peor.
Para min o máis malo é subir e baixar escaleiras cargado. Recórdame á maldición de Sísifo, condenado a pasar a eternidade empurrando a pedra montaña arriba, para que, ao chegar ao cume, a bóla a rodar para abaixo. E outra vez a comezar. Igualiño que, cando remata a mudanza, as caixas, transportadas con todo o coidado e co sitio xa collido, que volven baixar para írense definitivamente ao almacén das inutilidades.
Huelga decir que, na vindeira vez que haxa mudanza, eu farei folga.









Sentir, notar aquilo do exterior
entrando no cerebro decidido,
lamentar con pesar o sucedido
na crenza de que puido ser mellor.

Pecharmos nos obxectos outras vidas,
coma caixas que se enchen de pasado,
antigüidade en lenzo resgardado,
recordos que non teñen despedidas.

Pensar en conservar o innecesario
abrir e promover en nós museos.
Paraísos que nunca foron ceos,
tratando de evitarnos o fadario.


Dentro ou fóra, cal bos espectadores
mirando con abraio como fomos
xogando a coleccións de vellos cromos
sentíndoos, por amor, con novas cores.

Gardar así o vivido créndoo eterno
mais nada cambiará por eso a vida
Gañar sabiduría incomprendida
será volverse en Dióxenes modernos.










.



domingo, 8 de maio de 2011

Ah!


O pai do bebé mecánico chámase Evaristo, pero todos o coñecen por Coné. 

Un veciño novo que tén por alí séntese ofendido de que a xente non lle chame polo nome e sempre fale del polo apodo. Un día preguntoulle a un coñecido común por que lle chamaban Coné. O outro asombrouse de que preguntase iso, pois pensaba que era máis que claro.

-Isto vén de vello, ho! Como cando era pequeno os vellos chamábanlle todos  Avaristo, el non facía máis que repetir con e!, con e!  Pois aí está: Coné.







Eu non creo o que nos din,
mais ben creo que nos menten,
falan dos problemas nosos
pero xamais nos defenden.


Viven a conta do conto
desde hai unha chea de anos,
eles son donos do circo
e nós facemos de ananos.


Triste mundo que nos toca
que só ve como real
e digno de adquisición
aquelo que é material.








sexta-feira, 6 de maio de 2011

Xenética



O neno estaba co seu pai,  vendo como este  revisaba o motor da lancha que tiña na horta para reparar, ao pé da casa. Era pequeno, pouco máis do ano, e practicamente non falaba. Ollaba  atento o traballo sen apenas moverse. 

O amigo do que xa falei, o das ovellas, achegouse por alí co añiño que aínda  o segue a todos lados, e chamou ao pequeno, para que xogase co año, estendendo os brazos cara a el. 

O neno apartou a vista, despois de miralo pouco, e díxolle:

-Brrrmmmm, brrrrmmmm, brrrrmmm!

Está claro que xa se ve  máis próximo á mecánica que á bioloxía.







O camiño para a mar é a derrota,
marcada pola escuma que atrás queda.
De cor branca, limpa e clara cando leda,
escura, triste e gris, se apenas flota.

Na alegría andaremos un camiño,
na segunda igualmente serán rumbos
a amantes amolados a dar tumbos
mal guiados noutra ruta do cariño.

Camiño para amar nunca é derrota,
nin desfeita cando produciu amor,
entregado sen medida e sen cota.

Vivido no delirio e na calor,
ronsel de emocións para unha nota
pagada con ardor e sen rubor.








.

quarta-feira, 4 de maio de 2011

Protocolo

Estes días, coa voda inglesa,  atendéuselle moito ao protocolo. Estivo máis que de moda,  e nós, que todo o aprendemos, acadamos coñecemento innecesario e exótico. Innecesario porque será difícil que acabemos en tesituras semellantes. Exótico porque está tan lonxe de nós todo o que vimos tan preto, que vén sendo algo parecido a cando aos americanos lles deu por pisar o chan da Lúa. Porque o pisarían, non? De tódolos xeitos, curioso todo o evento si que o foi.  Traxes obrigados, saias de medidas marcadas, sombreiros impostos... Mira que son raros os demais, co normaliños que somos nós!

Por eses mesmos días nós rompemos as máis mínimas normas da educación facendo agardar horas a uns amigos para que nos puidesen convidar a cear e a compartir con eles o seu fogar. Tarde como chegamos fomos recibidos por unhas risas tan contaxiosas que non quedou outro remedio que entrar rindo tamén, e o noso apuro de xente algo educada esvaeuse sen máis antes de cruzar o van da porta. Que agradable é que o reciban a un con risas!

¡Asustásteme!, foi o que lle dixo o veciño á amiga que nos recibiu con risas.

¡Asustásteme!, ao vela diante da porta do ascensor cos brazos abertos e un sorriso enorme na boca, crendo que eramos nós a carga coa que subía o ascensor, non o veciño, que para nada se creu merecente dun recibimento así de cordial.

¡Asustásteme!, e parece mentira que nos poida asustar que nos reciban cos brazos abertos... Quizais os nosos sistemas de valores, ou os nosos protocolos, deban ir axustándose algo.

Co que me gusta a min a risa!










Paxaros que non voan polos aires
Levados combinando con colores
Refrescan pensamentos e dan moda
Probando de evitar así dolores.
Molestas, recurrentes, que entontecen
Usados sen taxar e sen mesura
De carácter veranse algúns enchidos
Contaxiados ao acadaren máis altura
Adornadas as damas, rechamantes,
poderán exhibir máis fermosura.

Inventos obrigados necesarios
para todo aquel que así os precisa
sabedores, ou non, nunca se sabe,
que dar, en certos casos, só dan risa.






.

terça-feira, 3 de maio de 2011

Paixóns



Estamos feitos da mesma materia que os soños, dicía Shakeaspeare, e dicíndoo el é certo. Case estou por aseguralo. E as caras tamén o aseguran. Véndoas pódese dicir que hai de todo. Soños diferentes, soños doces, tristes soños. Mesmo soños premonitorios e soños infundados. 

Estou falando do partido de hoxe. Acaba de rematar e algúns seguen por aí boreando e soñando xa con outras cousas.

E el, o que non se viu?  Soñaría?  Ou tería os mesmos pesadelos que anda a provocar? Pode.







Sería como ti queres
se ti me quixeses crer.
Deixaría de ser eu
sen telo que  parecer.



.

domingo, 1 de maio de 2011

Megalópoles



Non nos damos a importancia real que temos. Seguro. Veño de oír en conversa filosófica de bar que Tokio e Kioto son o mesmo nome, pero posto daquela maneira. E comentábase cunha certa admiración da grande intelixencia oriental. Tal como podemos falar dos fiordos noruegueses desde o alto da Garita  de Herbeira, eso si, buscando afanosamente o posible perfil das illas Sisargas. 

Alí, no bar, calado, tiven na cabeza a imaxe dos cans que tiña un veciño meu, na época do pantalón curto.

Eran dous cans moi parecidos, dous palleiros puros máis iguais que se fosen da  mesma  camada, e el puxéralles nome. Coquis e Quisco. Dicía que non se parara nada a pensalo, porque o que lle gustaba realmente era xogar con eles.

Sempre que chamaba repetidamente a un, acababan vindo os dous, por máis que non andasen xuntos. Parecía cousa de maxia. É sabido que,  con galegos, na aldea, estas historias acaban volvéndose cotiás...

Cousas da cultura!

Quiscoquiscoquiscoquis!






Mínteme como ti queiras,
sempre alegre cada día,
ou contenta, á túa maneira.


Como non sabes mentir,
cando dis que non  me queres
nunca te paras de rir.


Eu coñézocho na voz,
o que nega a túa palabra
entrégamo o corazón.










.