Parece que se destapou a caixa dos tronos. Leva máis de dúas horas tronando e todo se move. Incluso ideas que cría asentadas van e cambalean, amosándose non tan firmes como eu as pensaba.
Menos mal que a miña memoria non dá para saber como de lonxe está a tormenta, porque non sei a velocidade coa que hai que contar despois de ver o resplandor do lóstrego. Posto a non saber, a velocidade esa non me ía servir de nada porque descoñezo o factor polo que debería multiplicar eses números, así que ven sendo o mesmo.
Próxima non está, está aquí, a lo menos se temos en conta que todas as luces acesas apáganse de súpeto coma se quixesen xuntarse á electricidade da atmosfera e bailar unha danza rapidiña e abrigada na friaxe das nubes, que, por certo, teñen color de cinsa mollada, do grisallas que se poñen.
A auga que cae é tanta, e en tan pouco tempo, que o camiño amosa unha película brillante en todo o seu percorrido, converténdose nunha alongada pucharca de auga. Paxaros, nin un. Todos desaparecidos. Encantaríame ver onde atopan refuxio sen molestárense uns aos outros.
O musgo e o abandono danse xuntos,
criados en tristezas, lentamente,
regados pola falta de atención.
Non piden, non atopan, non dan nada,
conformes como están só por ser dous.
De acaso vir o sol, ha de estorbar,
por máis que preste a luz que alí non sobra.
O silencio faise ruído case audible,
coma queixa polo riso que non hai
na aperta posesiva dunha néboa
ou dun frío nos empeños de durar.
.