domingo, 27 de fevereiro de 2011

Idiotismo (2)

Un amigo meu, ao que me quero parecer cando sexa maior, vive nunha certa harmonía coa natureza. É así que sempre hai animais por onde anda, e historias que contar a quen o escoite. A última que viviu vai sobre unha ovella á que lle custaba moito parir e, cando xa daban por perdidas ovella e cría, pariu un añiño precioso. Só un, pero grande. A madre, o primeiro que fixo, foi botar a correr e deixar ao fillo plantado. Nada de amor materno-filial, nada. Nin unha mísera lambetada de recoñecemento. Cando, despois de limpar un pouquiño á cría, tentaron levarlla á nai de novo, para que lle baixase o leite, fracaso total,  á ovelliña nin vela. Non a recoñecía como súa.

El dálle agora o biberón, unhas tres veces ao día, e o año confúndeo coa  súa mai. Abandoa o rabaño (son varias as ovellas con crías que tén), e ségueo a onde vaia. Cando están na corte, ela sae, soa, para a última toma.

-Pero ti chámala...- díxenlle.
-Si, claro.
-Puxécheslle nome?
-Non, nome non. Dígolle meeeee, meeee. Pero suave, eh!

E moito nos rimos todos cando o contaba!


Resúltame difícil de aceptar que esto tamén sexa  o idiotismo da vida rural.






Non hai pega sen mancha negra.
                           Refrán popular.


Cando andaba pola horta
estiven mirando as pegas,
parecían, polas manchas,
pouco brancas, máis ben negras.

Son paxaros moi curiosos
con tamaños aceptables,
arrogantes, vocingleiros,
de maneiras pouco amables.

Abúrreas tanto voar
que paran de vez en cando
nunha árbore, nun muro
ou no chan, se van andando.

Onde están fanse notar
disfrutando dos ruídos
e das voces rebuldeiras.
Son paxaros destemidos.

Sempre por cerca dos homes
as casas han visitar
indo en grupo, nunca soas
porque lles gusta falar.
Se lles falas ti tamén
contigo poden estar
libremente, como amigas,
que así te van aprezar.

De faltárenche ouro e brillos
dillo ás pegas rebuldás,
ao mellor están nos niños
que che teñen nas ventás.

Marchou voando á dereita
a última pega que vin,
deixando un sitio na esquerda
que me quedou para min.

Cando vexas pasar unha
míraa ben, que non che importe,
as pegas só son paxaros,
non son boa ou mala sorte.





.


sexta-feira, 25 de fevereiro de 2011

Avó




Cousas que me contou un  avó

Meu irmán chegou unha noite, a eso das dúas da mañá, despertoume e díxome:

-Voume casar!
-Con quen?
A resposta miña foi inmediata. Daquela era de bos rapaces andar con dúas mozas a un tempo. Por se acaso. E elas sabíano.


E a  nós aínda agora  nos custa entender a poligamia.






Hai grandes corazóns, grandes amantes
de modos a querer,
de corpos con mil xeitos de sentir.
De seren necesarios, tan completos
han levar ese amor ata o máis alto,
sen medos a perder,
sabendo canto premio dá vivir
poñendo amor ao frente cara aos retos,
perdendo ben o medo ao sobresalto.
Persoas en quen crer,
son homes e mulleres importantes
o número esquecendo,
tamén a formación
se cada corazón é un querendo,
se cada un dos que quere é corazón.




.

terça-feira, 22 de fevereiro de 2011

Comunicación


O fillo dunha persoa moi aprezada por min decidiu, cando andaba a estudar os primeiros cursos da secundaria, falar de xeito habitual só galego. A pesar de que o seu grupo de amigos expresábase en castelán. E tamén ía falar galego na casa. Sempre.
Na casa contaban que lles parecía ben.
-Realmente é satisfactorio que o faga. Nós non llo impoñemos, porque cremos que hai opcións que debe decidir un mesmo; pero gústanos moito, aínda que nos dá problemas.
-Problemas? Por falar galego?
-Si, e moitos; mais pouco a pouco ímolos superando.
-E como é iso?
-Lévanos moito tempo comunicarnos. El empeza a falar, e en canto lle sae unha palabra en castelán para, e volve a comezar todo desde o principio. E nós temos que agardar que a frase estea en galego correcto para contestarlle. Pediuno el, porque pensa que así lle axudamos, pero, levar, leva o seu tempo.
-?
-De todas formas agora xa imos moito mellor. Nalgunhas frases el non se equivoca nada!


Solpor en Con Negro



Unha verba pedíronme prestada
Poñéndome nun serio compromiso:
Elixir unha flor do paraíso,
Roubar unha beleza celebrada.

Tenteino con vontade e fracasei,
As palabras alonxábanse de min.
Nos aires de temor que percibín
Valores e outros usos atopei.

Albor, por ser con a, foi a primeira,
Viril, con luz, con forza masculina,
Deixou a alba sutil, case divina,
Espida no mencer, máis ben tristeira.

Non quixen, e pensei en caravel,
Palabra que florece ata nos beizos,
Con cores recollidas nos seus rizos,
Mais, véndome mirado, vinme cruel.

Por viva, por veloz, veu delociña,
Por áxil, por inqueda, por fermosa,
Por medos de pequeno, por teimosa.
Tampouco me serviu, nunca foi miña.

As árbores puxéronse tan xuntas,
Sendo fragas, bosques, matogueiras
Que as deixei vivir, coma as silveiras,
Quedando, pois, enteiras e con puntas.

Cansado de buscar en seres vivos,
Mirei nas cousas feitas pola xente,
E vin de todo, diante, atrás, de frente…
E nada vin que houbese sen motivos.

E por riba aprendín a quen pertencen,
Con quen elas están no máis profundo,
Tesouros son das xentes deste mundo,
Daqueles que con uso as enriquecen.

Non podo dar prestada unha palabra,
A lingua dános todas, e de balde.





.



domingo, 20 de fevereiro de 2011

Decisión


Unha vez, antes de ser eu pousón e reflexivo, fun de visita ao parque de Cabárceno. Entrei co coche e, ao mediodía, para xantar, deixeino alí, no aparcadoiro do restaurante. A comida, xa o agardaba, daquela maneira: catro menús diferentes e todos co mesmo sabor de nin carne nin pescado. O café, igualiño, auga de castañas. 

Cando marchamos, un follón. Eu saía, contento e farto como digo, e de frente un tipo conducindo un coche con matrícula BI. E veña a vir cara a min, e eu que? O condutor era grande, así que por onde saio? Nada. Cara a el. O meu coche, xa cuns aniños enriba, era máis grande ca o seu, así que decidido. Non me ía facer recuar un basco. Un galego é un galego.

Debeu ser pola determinación que viu na miña mirada (ou polo coche seu que era noviño, non sei) pero el ceou uns vinte metros,  decidido cara atrás, para que eu pasase, fachendoso como debía, polo seu lado.

Ao paso, o bilbaíno baixou o cristal da súa ventaíña e díxome:
-Gallego, que el mundo va al revés!
Non lle contestei. Non me gusta buscar broncas innecesarias, nin facer leña das árbores caídas.Marchei moi correcto e educado. Pero adeus non lle dixen. Nin unha palabra.


Hoxe, se me acordo, aínda me pregunto por que me diría eso do mundo. Que se lle ocorrería? Sería polo sinal de tráfico que impedía circular no sentido no que eu saía, e que deixaba o paso só como entrada?
A verdade, non o creo. Hai xente que ten mal perder, e os bascos sempre foron un pouco protestóns.






Tú me abandonarás en primavera,
cuando sangre la dicha en los granados.
Poemas de amor. Antonio Gala

Tú me abandonarás en primavera,
é ver un fin con data, reservado,
rompendo un corazón xa resignado,
mais esa non ha ser a miña espera.

Hei de mover os fados a mantenta,
hei dar vida con alma, todo o meu,
por ser así e contigo o amor teu,
negando a primavera que un aventa.

Cando esas estacións desaparezan,
sumidas no inverno que non cesa,
teremos para nós, porque florezan,

abrochos adornándonos a mesa,
lumes familiares nos que quezan
con bicos, pan e amor da nosa artesa,

de xeito que non chegue a primavera.




.

sexta-feira, 18 de fevereiro de 2011

Urbes





Vivir na cidade ten moitas vantaxes. Son tantas que non é necesario que me estenda nelas.

Lembro unha vez que eu fun, hai tempo, e no acceso tiñan un atasco. Eu non me cabreei, non tiven apuro, nin pitei e por suposto que non mirei mal aos outros condutores. Eu saquei daquilo un instante de proveito. Un instante moi grande. Dediquei todo o tempo a buscarlle o lado positivo.

Porque o ten, non?



Busquei perdido o nome da cordura,
sentín queixoso o mal que nos apreta,
andei silente con pasos malfadados,
oín calado remorsos doutros tempos
véndome no espello dos teus ollos.

Vivín parado no desexo da paixón,
matei desperto os soños a coidar,
durmín ferido en dor de non saber,
levei cansado ardores por medrar
sentíndome no ton do teu alento.

Sabéndome frugal en canto entrego,
encóntrome lonxano nas conversas
e vólvome  maior con moito menos
e ensínome incompleto como norma:
nótome nas marcas da túa pel.

Por que non acougamos no pracer?,
por que non damos xuntos vez ao gozo?
Derrotados, vencidos pouco a pouco,
confundidos, quizais, nunha victoria
mal gañada e mal perdida por amor.






.

quinta-feira, 17 de fevereiro de 2011

Callos

Gústame o mar, non o nego.
Nin me imaxino vivindo nunha zona á que non cheguen gaivotas (sen contar ás dos vertedoiros). E a súa beleza paréceme maior en días de temporal coma o que estamos a ter estes días.
Nunha primavera pasada, paramos para tomar algo, antes de xantar, nun bar con vistas a unha praia na que a auga do mar combatía ferozmente coa do dioivo que estaba a caer naquel momento.
Pedimos os viños e botámoslle un ollo a pizarra coas tapas quentiñas que se ofertaban.
Outro cliente, supoñemos habitual, pregunta:
-Hai callos, Lolo?
O tal Lolo, o camareiro, mira levemente, e de esguello, as súas mans, mentras contesta suave:
-Haber, hainos, pero miña nai non os fixo.

Nin que dicir tén que nós non pedimos callos. E o tempo aconsellábaos.




Bater ovos contén ritmos
contaxiosos, recurrentes.
É un concerto dirixido
que comeza polas cascas
a romperse contra os pratos,
obertura musical
de importantes percusións.
Logo hai aire de desdén
co que alonxan eses restos,
cal mandado
que se dá desde un atril.
Unha vez que ves o garfo
nos tres dedos
é outro ritmo musical,
leva pulsos de inventor coordinado,
soliloquios ascendentes,
sobre pratos inclinados
nesa clave que se achega
ata un punto que din neve
acadado nunha volta
dada ao prato sen que caian
nubes brancas delicadas,
e remata a partitura.
E non é o  fin.



.

segunda-feira, 14 de fevereiro de 2011

Venus


Para Álvaro de Campos, ou Pessoa, que vén sendo o mesmo, o binomio de Newton é tan fermoso coma a Venus de Milo, o que pasa é que hai pouca xente que se dea conta.

Miraríalle só os brazos que lle faltan?



Os matemáticos son os que fan que as as dun avión non se enchan de xeo, que os pacientes con diabete poidan ser monitorizados de xeito non invasivo, que os grandes bancos gañen unha chea de cartos …

Claramente, pois, o binomio de Newton ten que ser tan fermoso coma a Venus de Milo. Incluso, se o penso ben, para que quereremos á Venus de Milo?





No niño novo do vento
hai unha pomba dourada,
meu amigo!
Quen puidera namorala! 
A. Cunqueiro 


Se houbese un niño no vento
E, nel, a pomba dourada,
Ti habías namorala,
Meu amigo,
Ti habías namorala.

O seu canto sería luz
Iluminando os teus versos
Meu amigo,
Ti habías namorala.

As túas verbas o leito
Acomodando o amor.
Ti habías namorala,
Meu amigo.

E duraría unha vida,
con máis de mil primaveras...
Ti habías namorala,
Meu amigo,
Ti habías namorala.


.





sábado, 12 de fevereiro de 2011

Medio



As historias veñen cara a nós cando elas queren. A de hoxe é a dos nomes que nos vencellan co medio. Somos unha parte tan importante do ecosistema que en nós mesmos pode caber o ecosistema enteiro. Mar, un nome precioso que lle puxeron a unha nena nacida na lancha que facía a viaxe de liña na ría que estou mirando. (Os puristas saben -que sei- que literalmente non é a mesma ría, por iso de ver dúas veces a mesma auga fluír). E pérdome na divagación, porque o conto é que coñezo unha nena de catro anos, preciosa coma Mar, que se chama Amor.

Por que lle poñerían ese nome? Formará parte do medio?






Algúns mortos tamén chaman
por teléfono.
Por falarnos.

Usan nomes,
dannos verbas que os reviven,
fanse ecos,
son recordos aínda vivos,
agolpándose.

Unha frase,
unha historia,
a secuencia hoxe perdida.

Cousas que quedaron por dicir.
(e por querer)

O sonido é sobresalto.

Tempo ido,
                                   recobrado ou esquecido,
xamais volve.

De ser eu quen por ti chame,
se ti o pensas,
non respondas,
non descolgues por falarme:
sendo o aire que respiras,
a auga de refrescarte
ou todo o po que a ti te mancha,
                                                                         serei eu se son así,
para que querer palabras?










quarta-feira, 9 de fevereiro de 2011

Oio

Todos temos ideas, nosas ou prestadas. Se un se esforza en defender esas súas ideas é porque pode crer en algo, e iso está moi ben, porque supón claramente que está vivo. Aínda que desmaie ás veces con e sen dor, eu por momentos resucito, e síntome francamente ben. Volvo crer en cousas que me seguen a ilusionar e me dan unha certa sensación de que a dignidade das profesións pode depender das persoas e non se dilúe nunhas entelequias de mírame e non me toques absolutamente superfluas.

Cando todas as miñas contradicións rematan por chegar a acordo e me deixan ser eu mesmo, ilusiónome crendo que o mundo que habitamos vaise facendo mellor grazas aos esforzos desas moitísimas xentes que cren no que desenvolven tódolos días, de xeito rutinario, pero convencidos de que o fan da mellor maneira que saben e poden. Simplemente porque non lles dá igual.

Eu querería ser sempre así.






Oíanse as campás chegar co vento
a traer uns avisos repetidos,
compaña, para o aire, de promesas
de amores sen final, por incumpridos,
e postos a voar, sen intencións,
en citas que quedaron canceladas.

Aviso gardado, e innecesario,
nos tempos sen bonanzas.

Desventuras de tempo insolidario
dunha especie a prol do exterminio.

Son soas as campás que toca o vento,
habitante exclusivo dun planeta
no que limpa a miseria do que somos.

Ninguén escoita nada do que se oe.





.

segunda-feira, 7 de fevereiro de 2011

Estulticia




Así é, se así parece.
Pirandello, o da frase do título, segue a estar de moda, e máis nunha época convulsa coma esta.
Como nos entenden os demais? Se por azar (eso que non existe), deixamos de parecer sinxelos para amosarnos simples como somos, acabará repercutindo na nosa conduta cara ao exterior? É posible que a idiocia propia nos faga ver o que non é?
Debemos ter coidado. Andar a modo. Escoitar.
En ocasións a razón pode estar nesa multitude que opina doutro xeito, e non en nós. Por únicos e excelsos que sexamos.
Por moi branco que sexa un corazón, nel caben os sete pecados capitais. E mánchano.



Hai días que desmaio con dolor,
son tempos no que sinto ser un outro
agochado nun alento habitual
e preto do máis pecho dos silencios.

Ollos que protestan por abrirse
a unha luz sen colores que me quenten
e me abriguen neste frío que me acolle
sabedor que nel non tardo en esluírme.

Desexo por momentos ser etéreo,
non estar, alonxarme do real,
mais intento non vivir na deixadez
esforzado por sentir e por soñar.





sábado, 5 de fevereiro de 2011

País...

Ponte Caldelas é un lugar pequeno perdido aló no interior da Pontevedra  despoboada e onde, no inverno, vai un frío que pela, que só é compensado pola calor abafante que sofren no agosto. Eso sí, as súas malas comunicacións fan  que a distancia a Vigo semelle enorme, aínda que non o sexa.

Para compensar teñen un río de augas moi limpas, e alí poden refrescarse. O río chamouse río Caldelas e ao funcionario que lle correspondeu esta folla do mapa topográfico nacional non lle fixo falla consultar ningún dato. As razóns eran obvias. Ponte Caldelas.

Os veciños, sempre sensatos, nin se ocuparon da cartografía local, e seguiron a disfrutar das augas do río Verdugo que, sen estar no mapa, non tiña incovenientes en pasar por alí con moreas de troitas para entreter aos pescadores.

Estes días segue pasando tamén, e paseando, a saramaganta, unha pasada de anfibio que aínda nos queda despistado por algún lugar da nosas terras, coma as fragas do Eume (a este río tamén lle arrean ben, pero doutra maneira). A saramaganta, a pesar de ser unha píntega de nada, conseguiu que a estrada que están a facer para o cárcere de A Lama free un pouco e pense noutro sitio para pasar.

Desde logo hai pobos que non saben que escusa buscar para facérense famosos. Será porque o futuro está  en chamar a atención? 

Debe ser certo, porque alí tamén celebraron un espectacular campionato de caza do raposo




Por outra banda, que mundo é El Mundo ao que lle dá o mesmo  anfibio ca réptil? Ou,  ao mellor, como todo evoluciona, xa son a mesma cousa, porque o nome científico si que o saben. Vou ter que actualizarme...








E todo camiñou cara ao ocaso.
Os soños esvaéndose aos poucos.
Os globos desinfláronse de vez.
Igual sexa con présa ou veña tarde.
O fin, a conclusión que nos remata,
apaga a ilusión, pon sensatez.

Doe o corazón, a mágoa o mata.
A luz vólvese cabo que non arde.
Manter así esperanza ha ser de loucos.
Andar, retroceder, un mesmo paso.
A vida por vivir, só tozudez.







.

quinta-feira, 3 de fevereiro de 2011

Socioloxía


17 de xaneiro de 2011. Hoxe é o día máis triste do ano. Acábano de dicir no telediario. No da Sexta, ás vinte vinte e tres exactamente. Estudo sociolóxico importante e serio. Seica é porque empezan a chegar as facturas da tarxeta de crédito, o tempo é frío (non sei se no hemisferio sur será frío tamén, ou se eles entristecen outro día), e por riba, a estas alturas de xaneiro, un xa se decata de que os plans que había para o 2011 van ir a pique, polo que de cambio nada. Se lle cadra, inda cambian para peor.

A min estas cousas gústanme, paréceme bárbaro que se fagan informes deste tipo, que haxa empresas que cobren por estudos de campo, por facer análises, tirar conclusións, publicalas… É unha maneira fabulosa de combater a crise, de crear postos de traballo, de mellorar o IDH,  de facer I+D+i ... De liala parda, resumindo.

E aínda seguen a vender fume.
Falando outra vez dos fumes, que vai pasar cos arenques?, e co queixo de san simón? Vaia desastre!
Ah, vou estar atento por se era certo o do día triste, de ser así, presinto para min un ano insuperable (Estou decidido a non estar nada triste cada dezasete de xaneiro para poder choutar de ledicia un día tras doutro).


Era mentira. Só pasaron quince días e xa estiven máis triste que o día dezasete, que me acordo. Xa mo parecía. Moito falar, moito falar, pero nada.



Abandonado






Digo amor, e só me sae tristeza,
tristeza a fluír leda en cada poro,
recordo dun pasado tan fermoso
vivido con derroche e corazón.

Penso amor sincero, e teño nada,
inútil coma todo o que un non tén,
que perde, sen sabelo, cada día,
que sabe que non tén cando o perdeu.

Recordo o teu amor, e hai desexo.
Como alimento parco, que dá fame,
evoco unha paixón que me devora
e morro nun amor que rematou.




terça-feira, 1 de fevereiro de 2011

Maletas

Cando un viaxa, sempre anda a voltas con non perder a equipaxe, e con levar de man todo aquilo que se considera imprescindible. Incluso hainos que mercan bolsas coas medidas máximas autorizadas polas liñas aéreas para pousar un directamente no altiño. Ou que pagan sobretaxas para non ter escalas na que poida haber extravíos. E a min cústame entendelos. Non me parece que se orixinen traxedias con estas cousas. Todo o que nos caiba na maleta hase poder mercar. Con levar cartos abondo...

Non obstante, entendo perfectamente un medo recurrente que me contou un usuario de autobuses de liña. El viaxa con equipaxe que debe deixar no maleteiro do bus. Ao chegar á parada de destino, antes do final de ruta, e cada vez que debe coller os seus vultos, avisa ao condutor para que non saia antes de tempo. Nunca se esquece.
Díxome que ten soñado que o portón do maleteiro se pecha, empurrándoo polas costas, sen darlle opcións a saír.





por que non me avisou ninguén dos prezos,
das escalas que estes números sinalan,
dos valores taxados para nós?


cantas cousas non se venden?

canto custa  a ilusión?

eu non lembro sentimentos gratuitos.

onde vaias ou esteas,
por vivir ti has pagar,
son os prezos autoimpostos
a todo alento vital.


cando pago esta emoción?





.