Triste

Día gris e triste. Choveu aos poucos xa desde pola mañá e o ceo púxose da cor do chumbo. Contra a noite, ao írense as poucas luces do sol, semellaba mesmo coma se non quedase outro remedio cá  retirada. Esa hora, sobre as oito e media, era o tempo ademais no que eu estiven a ver as imaxes da manifestación de onte en Madrid.

Triste, gris, patético e tan penoso escoitar aos políticos e dirixentes policiais! Ver a actuación dos antidisturbios, contemplar as malleiras indiscriminadas e despois ter que soportar ao presidente do goberno falar dun recoñecemento a esa maioría silenciosa que non se manifesta, fai desexar volverse desinformado e esquecer a miseria moral dos reitores da sociedade que agora padecemos.

Alguén comentoume ultimamente que os políticos eran completos actores. E tén razón. Unha persoa que non estivese a actuar non podería defender deste xeito actuacións a todas luces indefendibles. Doutro xeito, pero igual, o novo presidente da comunidade madrileña, e capaz de saloucar emocionado ao glorificar á súa antecesora e, de inmediato, tras tomar un grolo de auga, seguir co seu discurso de investidura con voz perfectamente clara e potente, como se non pasara nada; e nada pasou, claro: teatro, puro teatro.

E para rematar, como non todos son iguais, podemos comparar a Rajoy reclamando Xibraltar na ONU e a Fdez. Vara reclamando a Cataluña que lle devolva a 150.000 estremeños que lle levou emigrados.

Non é de estrañar que Muñoz Molina non teña sentido unha tristeza civil tan grande coma a que sente agora.

Semáforo vermello

e nada en obras

everybody hurts

con chuvia dando forte nos cristais.

Máquinas cansadas

cobren as ausencias das persoas.

Everybody hurts

e a radio vai calando.

Mundo construído e artificial

inmenso no silencio provocado.

Cala a radio e doe o corazón

e todo afoga.

E fóra chove...

.

Non importa

Mire por onde queira, sei que o tamaño non importa. Nunca. E xa desde o comezo, desde o principio mesmo. Un óvulo vén sendo unhas cincuenta mil veces máis grande ca un espermatozoide, mais xúntanse sen problemas, sen reparo de ningunha clase e comezan a multiplicarse sen parar. Fano tan ben, a pesar desa disparidade inicial, que as células que desenvolven son capaces de especializarse. Son tan intelixentes que saben que non serven para todo, que hai tarefas que lles van mellor ca outras e a elas se adican en profundidade e sen descanso. Seica as que acaban no corazón, que non son as maiores, son un punto máis afortunadas ca o resto, ou simplemente máis mañosas, pois non só se esforzan en impulsar o sangue por todo o corpo, ademais son as que se entregan ás tarefas do querer, e de tal maneira que, máis dunha vez, dan o corazón enteiro. E ata aquí nada falamos de tamaño. Se o fixésemos, eu lembraría a persoas pequenas, que deben ter un corazón proporcionado a ese tamaño corporal, pero que son capaces de querer tanto, e tanto tempo, que afirmo sen ningunha dúbida que o tamaño nada importa.  

Amósame un sorriso meu amor

e abre para nós ese teu mundo.

Ensíname o camiño da ledicia

coas luces que ti creas na ilusión.

Se roza a miña pel o teu sorriso,

e podo recoller o teu amor,

devolverei feliz o non preciso:

todo o que non é a túa calor.

.

Lesula

Onte lin noticias que falaban do descubrimento dunha nova especie de mono, aló polo Congo. Os que non sabían del eran os científicos do mundo desenvolvido, porque os habitantes da zona si que o coñecían. De feito era (é) un dos alimentos constitutivos da súa dieta habitual. O mono, ao que lle chaman lesula por alí, por mais que os científicos digan que é Cercopithecus lomamiensis, é pequeno e fruxívoro, como corresponde a un habitante da selva ecuatorial e, segundo di o artigo, é sociable, tímido, tranquilo e fuxidío. Vaia, que o mesmo que che digo unha cousa, tamén che digo outra.

Os descubridores andan preocupados, pois temen que se extinga se seguen a ser cazados polos indíxenas, polo que solicitan protección para evitar o declive acelerado que sofren as súas poboacións (curioso que coñezan este declive cando non coñecían ao lesula ata hai dous días).

Eu, escéptico como son, temo máis o dano que lles pode causar a publicidade que acaban de gañar, e vendo a foto do periódico, case compadezo xa a uns seres que son capaces de mirar así, con eses ollos.

E como vai de animais, lembreime dos búfalos americanos, que tamén eran alimento dos indios, por máis que o perigo para eles acabárono sendo os colonos coma Búfalo Bill. E seino porque hai anos eu pasábao moi ben lendo novelas do Oeste que me explicaban esas cousas.

Houbo un Portocarral porto romano

e alí nesas larguras houbo un rancho,

un porto en que bañar as emocións,

un rancho en que podernos embarcar.

E foi a Ponderosa máis ca nome,

por velo de aventura e ilusión,

distinto, diferente, persoal,

a porta poderosa pra soñar.

Houbo rancho nos xuncos que se bañan

movidos polas ondas das mareas,

nos xogos infantís polos currunchos

tallados nos entullos das paredes,

nos risos desas voces pequeneiras

gardándose nos aires de veráns

lonxincuos, pero vivos e completos

na escena do que nunca ha de volver.

As cepas dos bacelos de xunqueira

nas raíces imposibles de arrancar

nin pegada deixaron neses cotos,

vencidas polas árbores fluviais

de todo o que se queda en abandono

rematado o amor que se lle dá.

A beira do río alí inventada

é auga condenada a discorrer.

Daquela Ponderosa que tivemos

en nós está de certo que existiu.

.

As Peras

Sólo te pido, sólo te pido

que me dejes tres días al año:

san miguel de breamo y el río...

A xente bailando polas rúas e sen lembrar a hora de comer. O día oito de setembro as virtudes xúntanse todas en Pontedeume para que a vila acade o concepto de festa elevado a súa máxima expresión. A pesar de que desde as once da mañá deixa de haber aparcamentos en calquera das rúas do pobo, e de que os visitantes saben da necesidade de aparcar en Cabanas e gozar do paseo pola ponte ou de facer o mesmo pola beira do río, desde Esteiro, os vehículos non deixan de aparecer incesantemente. Bares cheos, terrazas ateigadas de persoas que conversan no medio de saúdos aos paseantes, caras que denotan unha tranquila felicidade e unha necesidade de pasalo ben innegociable, mil risas por un lado e outro.  Ese é o patrón.

A cucaña agarda polos ousados atletas a que lle quiten a bandeira e que a enchan de sebo, antes de esquecela sen máis durante un ano completo. Se de diario é fermosa, hoxe, coas galas dos barcos e, sobre todo, dos navegantes privilexiados que rodean a lancha principal, a ría non desmerece das fotos das revistas de viaxes que nos amosan lugares aos que, sen dubidalo un instante, nos apuntariamos a visitar algún día. Quen remate levando os premios de coller o pau co pano verde dános o mesmo. Todos os espectadores gañamos experiencias irrepetibles que entraron pola retina e han quedar dándonos compaña por moito tempo. Eso si, con temperaturas coma as destas datas, envexando  o fresco  chapuzón nas  apetecibles augas do río.

Que a queima do Galán sexa un completo desastre, non é senón remarcar o carácter propio e exclusivo da festa eumesa. Que mérito sería que todo resultase común pola súa esperada perfección? Aquí non é o caso. Podemos protexernos por se algún petardo se desvía e trata de pillarnos, ou mesmo por se a cabeza sae disparada cara ao alto ameazando por caer descontrolada sobre calquera dos miróns. Na queima do Galán, un necesariamente debe deixarlle sitio ás sorpresas.

O punto final son os mómaros de volta á Casa do Concello, á súa casa. O baile, as danzas, o moroñó en estado puro trasladándose por contaxio sonoro e visual a todos os actuantes, aquí nunca espectadores, igualándoos sen ter en conta se son cabezudos, vellos, mozas ou barrigudos cincuentóns: se os mómaros andan, a xente anda, se bailan, o mesmo, e se, tal e como aconteceu este ano, deciden axeonllarse, todos na praza se axeonllan ao seu redor, ata os gaiteiros que os acompañan.

Ir á festa das Peras, ir a Pontedeume nestes días de setembro é adquirir un conxunto de recordos que ningún outro lugar do mundo podería proporcionar. Pero estou convencido que, virtuosos como son, non se quedarán cos tres días que piden, seguro que lles conceden máis. Entre outros,  o das virtudes.

Non sei se sumo ao revés,

esteas ou non comigo

a suma sempre dá tres...

.

Silencio

Non digas nada,

goza silencio de namorada.

Tal e como están os tempos, de pedir, un querería pedir silencio. Abonda. Xa sabemos demais, e case nada nos gusta.

Iremos

De volta do traballo un pode dar fe, xa, nun só día, de que as cousas son o que son non por casualidade. Pódennos dar tempo e razóns e nós habemos seguir a ser os mesmos. Sempre. Sabemos tan ben as razóns que nos guían no noso quefacer, temos tan aprendida a prioridade das ideas e a súa aplicación lóxica que, por máis que o mundo se mova e cambie de intereses e dirección, habemos poñer o piloto automático e a tirar para diante. É un ir por ir, un ir de rito, de costume e de rutina xenética que provocaría un caos mental, probablemente irreversible, de ser cambiado.

E se buscamos a razón última, acaso non somos nós mesmos o centro do universo?

Sabémonos sempre inestables

querendo buscar perfección,

tentando borrar o fracaso

no cambio que deixa o peor.

Por raros que outros nos vexan

e a eles así os vemos nós,

querendo non ser como somos

xa somos un pouco mellor.

De vernos con ollos alleos

estraños tamén somos nós...

.