Amsterdam

Inquedos, curiosos, aventureiros... Somos así, por máis que as circunstancias tenten deixar a súa impronta. Non o conseguirán pero andan aí aí. Estes días mesmo, esas circunstancias que me ocupan, leváronme a pensar nun relato de Castelao protagonizado por un galego nun porto lonxano no norte, onde era atendido por un gordo taberneiro flamengo. 

O norte e o porto acabaron por traerme ao recordo a un Dyane6 vermello, e á música de Jacques Brel soando en curtas  e felices excursións de verán. A cassette, hoxe perdida, deixounos gozar en compañía dos seus grandes éxitos. Entre eles Amsterdam, que sempre me chamou a atención.

Ah!, o taberneiro da outra historia  tamén era galego...

Compartilladas as penas

a pesar de que nos doan

verémolas máis pequenas.

San Simón

Dicían os merlos cando falaban: “hmmm, as cereixas saben ben, pero os figos...”. Días despois podíaselles oír: “hmmm, os figos saben ben, pero as uvas....”

Os días de vendima e mosto son especialmente agardados polo que teñen de festa máis que de traballo. Este ano, por unha cousa ou por outra, as primeira uvas collémolas onte fixo oito días. Uvas romanas, as máis queridas e coidadas, desas que arrecenden cando un pasea por debaixo da barra e que atraen ás larpeiras abellas, coas que debemos competir por un azucre prezado, e uvas de viño roxo catalán, boas pola cantidade de viño que producen, así como pola súa dozura, por máis que as pelellas non sexan doadas de comer, mellores para viño que para mesa, pero uvas da terra tamén. Non é estraño que ata mesmo as galiñas vaian e se pelexen por todo canto cae (de maduro, claro) ao chan, por non poñermos os paraugas do revés como faciamos anos atrás para non perder nin medio litro de viño.

Pisámolas co pisón, e iso foi xa o domingo seguinte. Non é o mesmo que meter os pés e sentir debaixo como rompen en pequenos estalos as uvas cheas de líquido. Cando xa están ben pisadas os acios deixan solto o ramallo das piñas e fannos cóxegas nos pés. O caldo adquire ademais unha temperatura próxima á corporal polo que case vale a pena saír e lavarse un pouco antes de que a inmersión nos deixe ao descuberto as nosas alerxias de urbanitas.

Torcer o viño, coalo (agora só lembrando os toxos que se lle poñían ao picho da lagareta para darlle a primeira coadura), e gozar de novo do doce sabor do zume que se estende por toda a boca, é o premio ao coidado mínimo que, ao longo do ano, requiren un bacelos tan perfectamente adaptados á nosa terra que xeran un produto exento de aditivos químicos, dunha calidade vinícola alta, tan alta na súa categoría de mosto coma baixa na de viño feito do ano, e  que coa súa produción  permite máis que nada pasalo ben cos amigos. 

Lonxe aqueles días de respectar datas e fórmulas, por máis que sigamos lembrándonos dos ditos (e dos feitos) en días coma este do san Simón.

Aínda agora me arrecende

a pouco que os ollos peche

no barril, da barra ao paxe

ou na adega con pisón,

viño romano de avós,

viño de neno pequeno,

primeiro sabor de alcol,

cun grao menos que a auga.

A barra presta o abrigo

a un aire de fresca esencia

con colores, con matices

e con aromas cambiantes

nas gotas que chora o iris

cal bágoas doces de sol.

Doces doas de rubí,

rosario de relixión!

Os pés descalzos nas uvas,

no apoio das amizades

na risa que trae o mosto

facendo a festa da vida.

Vermello sangue vital,

froito desfeito en presión

xuntando pedra e madeira

por liberar nas doelas

un tesouro no interior

de cofre volto barril.

Tranquilo na fervedura,

amando o silencio escuro

aséntalle o tempo o corpo

máis deixándolle en acedo

o seu retrouso da terra.

Doce viño dunha infancia

bebida en múltiples grolos:

arrolos para a memoria

nun presente evocador!

.

Miradas

Pensando en como levantar a cabeza, deume por vendimar algunhas uvas das que me quedaban. Este é un ano raro. Na época mellor da vendima acabei facendo outras tarefas, por mor de ocupacións puntuais que non debía desatender. Cando rematei as ocupacións, que me levaron o seu, o tempo virou á chuvia e aló se foi. Menos mal que as eleccións trouxeron un escampado xeitoso, pero os seus resultados provocáronme unha baixada de ánimo que rematou por facerme mirar ao chan máis do que quería. Tan baixo andaba a mirar que fun á zona das nogueiras e aproveitei para recoller as noces que había. Non moitas, porque este non é ano de noces. En realidade non é ano de froita, pois a que hai vese picada do verme, e se non está podre xa, non tarda nada en podrecer. As noces non me melloraron o ánimo e por iso acabei indo ás uvas.

As uvas téñoas nunha barra duns dous metros de alto, máis menos, de maneira que alcanzo a coller as piñas sen necesidade de subirme a nada, pero iso si, teño que miralas ben de maneira que vexa como sacalas das súa posición sen que me caian enriba nin vaian ao chan. O traballo déboo facer sempre coa cabeza ben alta, e aí si que me sentín mellor. Incrible o que me axudou esa altura de miras neses momentos, ata mesmo me sentín menos cidadán e máis en paz co medio, como se onte non tivese habido eleccións e as cousas aínda se puidesen amañar porque a esperanza non estaba perdida. Non importa que axude o viño, á realidade ás veces hai que botarlle un ollo por riba do ombreiro, superiores como somos desde a nosa altura.

Aínda sendo diferentes

moito demais para algúns

e outros máis ben a rentes.

Non é cuestión de cobiza,

que moitos queiran ter máis

ata pode ser xustiza.

.

Españolizando

Casualidade ou non, os galegos non facemos máis que atoparnos, vaiamos a onde vaiamos.

O día da hispanidade, á primeira hora da mañá, andabamos nós por Madrid, no metro, indo cara á Porta de Toledo, aproveitando o tempo para ir despertando paulatinamente a fin de enfrontar o día. Ao pouco óese no vagón un discreto “perdonen, voy a recitarles una poesía, con su permiso”. Nin que dicir tén que abrimos os ollos e prestamos atención  a fin de gozar dun momento especial dentro da rutina da viaxe. “Es de Rosalía de Castro, y se titula Negra sombra”. A elección non podía ser mellor. Apetecía oír no metro madrileño, o doce de outubro, un poema grandioso en galego.

Cuando pienso que te has ido

negra sombra que me asombras

al pie de mi cabecera

vuelves haciéndome burla...

E así seguiu. Eu, abraiado, quedei coa cara de tonto que teño máis veces das que quero, e botei a man ao peto para coller as moedas que xa pedía e ninguén daba.

-¿Eres gallego? -a pregunta caía de caixón: quen lle daría nada senón un galego?

-Si. Sono.

-Eu tamén!

-Home, e por que non a recitaches en galego?

-Es que si se la digo en gallego, no me la entienden...

Despois, tomando café, lembramos que a estación na que se subira fora Núñez de Balboa. Un conquistador e un día da hispanidade: nin Rosalía  resistiu! 

E se un día o poeta enmudecese

E falasen só as obras máis impías

Se as voces se perdesen sen oídos

Formados no interese da harmonía

No desterro do tempo da palabra

De ser forzada a vida noutras vías

Só pido das presenzas do pasado

Que salvan dos estados de agonía.

.

Festas

Visitar outras terras, coñecer outras xentes... Un entende que o mundo é amplo e nel caben diferencias que nos fan singulares e necesarios. Cantas máis culturas observamos, mellor podemos entender a complexidade do mundo que nos rodea.

Viaxar proporciona o pracer do descubrimento de pequenos tesouros  que estaban ocultos, agachados agardando por nós para amosarse nun instante como se fosen sabedores do interese que nos ían suscitar. Queremos, conscientes do fugaz que son as sensacións do pracer, capturar imaxes, traer recordos pensando en retelos e en vivir repetidamente esas horas felices. Non importa que ao remate non sexamos quen a conseguilo, o mesmo feito de esforzarnos na súa procura é verdadeiramente todo un premio a gozar.

Falábasme con música tan doce

había tanto amor no teu dicir

soaban así dentro cal caricias

e o aire descansaba no seu ir.

Abría o corazón a ser gozoso

sorríame o encanto do teu ser

sentíame tan teu, e ti tan miña,

que todo nos levaba a florecer.

Parouse a contemplarnos ata o sol

e quixo regalarnos un seu raio

no lume dun amor que presenciaba

cambiándonos o outono polo maio.

Así, en primavera repetida,

os dous no noso mundo do querer

soubemos darnos voces e compaña

traendo novo tempo a renacer.

.

Cata

Cata a cegas

Os asuntos da memoria son un tanto revirados, van e veñen, ao seu, coma se un non fose dono do pensamento para chamalos ou gardalos en función da conveniencia. Hai anos oínlle contar a meu avó sobre unha discusión de patrón. Un dos convidados fachendeaba de ser un gran experto na arte de beber brandy, sendo quen a recoñecer polo sabor entre numerosas marcas. Dado que na casa había tres distintas (estaban de festas e aínda no primeiro día) decidiron comprobalo e serviron tres copas cunha cantidade aproximada de licor en cada unha. O convidado probou coidadosamente, e con tempo, cada unha delas ata emitir o veredicto final, poñendo unha botella ao lado de cada copa. Só acertou nunha, na botella que contiña o líquido servido en tódalas copas. En todas o mesmo. Imaxino tamén o rostro e a carraxe do apostador ao verse en tal trance, aínda que diso pouco me contaran.

A semana pasada probei o sabor da auga dunha desas xerras que din que melloran a calidade  da auga da billa. Había que comparala coa das botellas de auga mineral e a propia da billa tal e como chega á casa. Todas coa mesma temperatura e todas no mesmo tipo de vaso. Probeinas. Elixín unha e acertei a dicir onde había a auga da xerra. A verdade é que non estaba nos tres vasos, estaba en dous só, e eu errei de medio a medio nos outros dous. Só había auga mineral, que eu dixen que era da traída, e outro máis da xerra, que me soubo ben distinto do que tiña a mesma auga.

Por consolarme, por aquilo que sempre digo da autoestima, penso que é posible que todo estea onde se pon. A fama, o sabor, o mérito. O interese.

Con estas catas das que falo, cando penso nas eleccións galegas que están a caer, xa estou vendo as diferentes listas que teñen as distintas políticas e que eu debería diferenciar.

Ou non? Porque mira que se nos fan o mesmo que meu avó fixo co brandy...

Vivimos case lonxe deste soño

mergullados, sen querelo, no fastío;

acabados, sen comezos que nos chamen,

e perdidos, moi perdidos, de interés.

.

El País

Remata unha esperanza e volvemos ao pasado. Avisan de que El País será máis pequeno para nós, e non por causa de que marchen os cataláns. Encolle porque, neste mercado no que estamos a desenvolvernos, as páxinas de información de Galicia non lle interesan aos compradores;  as necrolóxicas si, pero en El País  non  avisan  de enterros e   cabodanos. E  aquí sabemos seguro que todos habemos morrer algún día: se non hai esquelas, non hai periódico.

A paradoxa é que neste terra véndese ben o do país, sexa queixo, viño, pementos ou prensa. Prensa si,  pero non esa. En realidade vender non é que se venda moita, cada un edita o seu xornal, fabrica a súa noticia adaptándoa á  realidade interesada do lugar e pasándoa pola peneira da sabiduría adquirida. Non vaia ser que teñamos que crer o que nos din persoas que non saben de que vai a cousa, que viven do conto, ou pretenden vivir del. A nosa razoable máxima debe ser  desconfía e acertarás.

Mais se polo camiño nos regalan un periódico ao tempo que nos venden unha culler e un par de garfos, ou mesmo unha inutilidade que non precisamos, podemos chegar ata a subscribirnos a todo tipo de papel e así poderemos ver, mellor que se estivesen feitas, as obras que tan só promete o goberno. Claro, por iso de alegrarnos de tanta mellora e benestar!

El País anuncia agora un "ERE doloroso e inevitable". O cinco de outubro publica unha noticia avisando dun plan de xubilacións e dunha rebaixa salarial para os traballadores. “No es una cuestión de querer mejorar la rentabilidad. El periódico no puede soportar por más tiempo su actual estructura de costes”, di Cebrián. que cobra do grupo un dos salarios máis altos dos que se pagan aos executivos en España. 

Aí polas oito e media do mesmo día, en Twiter, aparecía:

Alfonso Armada ‏@alfarmada

176 comentarios borrados en esta noticia de El País.http://elpais.com/elpais/2012/10/05/actualidad/1349440803_055279.html …

 Retwitteado por Diego E. Barros

Cal é o periodismo que nos agarda?

Ese mesmo día, pero tres horas máis tarde, vexo que comeza a colaboración de Alfonso Diez con ABC. O título de periodista teno pola universidade de C. de Alba. Escribirá unha columna sobre cine. E presume de ter aprobado de chiripa no bacharelato...

Todo o millo se secou

despois de tan longo estío

agardaba pola chuvia

por non ver campo baldío.

Igual vai o corazón

que dá o amor sen medida

se non recibe no cambio

amor que renda alegría.

O ceo, sen nos ser gris,

mudou volvéndose negro,

así virarán os bicos

que xa nunca nos daremos.

.