Animais

     Eu teño un can e tres gatos. Catro, se conto á nai deles, Rita, que volve de cando en vez a facernos unha visita, pero que tén vida lonxe da casa. Galiñas hai seis, cun fermoso galo pedrés  e dúas coellas. Tódolos días estamos un tempo xuntos e, chegado o caso, somos capaces mesmo de falarnos. Á nosa maneira, si, pero coa sensación de que nos entendemos, que convivimos, case mesmo por necesidade. Buscámonos, achegámonos e demostrámonos unha mutua felicidade por andar xuntos dun lado a outro. Ata por veces parecemos querer xogar: Sen ir máis lonxe, onte López tivo que irme buscar ao xardín a unha das galiñas que seguía a xogar ás agachadas debaixo dunha matogueira de lavanda que temos preto do soportal; iso que tódalas outras andaban xa dentro do galiñeiro.

    Á lista  de fauna anterior podería engadir un par de pombas afeitas a estar pola horta e a descansar no cable do teléfono, ou varias pegas interesadas nos execedentes do penso do can. Tamén hai algunha que outra ave pequena, dependendo da estación, e insectos a fartar (por iso lles vai ben ás aves, claro).

    

    Polo xeral, pasear pola horta, descansar un pouco ollando as plantas, ou mirando que fan os bechos, supón gozar ao tempo dunha variada sinfonía de sons de vida, de alegría, de movemento, que acompañan e enchen dunha maneira invisible, pero real. Pero ás veces, nalgún punto estraño, a horta semella quedar en silencio, e algo non vai. Ou vai mal, pois mesmo asoma coma unha sensación de perigo indeterminada que pretende sobrecollernos e nos leva a baternos en retirada. Eses instantes que anticipan as máis grandes treboadas, ou que mesmo acaban de perder definitivamente a luz vital, son, asimesmo, os segundos máis tristes que a natureza nos regala.

    Erguerse, despois de oír o despertador nas rutinas do diario, é a garantía de que, a pouco que un escoite, o galo hanos desexar un bo día. E por riba, váinolo repetir. Como non imos botar de menos os animais se nos temos que separar deles?

Apareces, si, sen que eu te estrañe

cando sinto así, cando desexo,

e báixasme ao real, ao ser diario

por dar igual sen que ora importe

que vai ou vén con nós, ás nosas costas.

Apareces, si, sen que eu te chame,

sen pedir saber de ti, nin compartirte

e traes onda ti outros momentos

gardados na desorde do descoido.

Apareces así, tan desvalida

volvendo con moral xamais perdida

e deixo de soñar, non son substancia

e vólvome un en ti, e son tristura,

facéndome de ti, melancolía.

.

.

Palabras

     Recoñezo que me gustou moito escoitar a García Montero no Ágora da Coruñá o Día da Poesía. Encantoume.  Pareceume unha persoa dialogante, sensata, atenta á vida e ás persoas que con él se cruzan. Pausado no ton, mesurado na linguaxe, daba o aspecto de profesor intelixente e culto que calquera alumno estaría desexoso de ter. Todo, por máis complicado que parecese, remataba por ser sinxelo ao desfacerse nas súas verbas. A lectura dos seus poemas, coa explicación previa das raíces da inspiración e mesmo as anécdotas humanas coas que os ía envolvendo, dáballes un aura de cotidianeidade ás palabras que se traducía nun achegamento persoal dos versos que eran, en verdade, "hospitalarios", tal e como el dicía pretender.

     Menos de corenta e oito horas despois atopo en Público.es  o artigo sobre Adolfo Suárez  firmado por el, e  cústame  recoñecer á persoa que estivo a falar e a ler en Coruña. Será que todos temos un dobre que nos completa para facernos máis humanos? Haberá outro eu propio ao que lle embarcamos aquilo que  non serve para ensinar? 

     Agora, cando penso na poesía de García Montero, dun xeito ou doutro rematan por virme á cabeza as palabras de Íñigo S Ugarte:   "Hay que ser muy hijoputa..."

Nota.- A maiores, e por se acaso fose necesario aclaralo, a miña razón apoia sen dubidar  o artigo de García Montero sobre a manipulación política realizada neste circo no que converteron (empezando pola familia) a morte de Adolfo Suárez. De haber algo que non se debe ensinar, deberían ser as declaracións de Ugarte. 

Quédanos ben pouco na esperanza

morreunos a ilusión de tan pequena

perdemos extraviados o sentido

e non nos preguntamos un por que.

Mudou a condición de ser persoa

adorada outra orde natural

imposta sen moral a norma nova

en vidas que ninguén quere levar.

.

Días

A nosa sociedade de consumo tén preparado tamén o día do pai. Póñeno á nosa disposición para que non esquezamos que podemos mercar e agasallar nestas datas intermedias, buscando demostrar o noso recoñecemento de xeito material, por se acaso resultase necesario.

Seica debemos vivir, din, coma se fosemos morrer mañá, polo que se fai imprescindible amosar os nosos sentimentos sen recato, e a ser posible de xeito público, queiran ou non sabelos os demais. Con tanta propaganda ao redor, esquecerse dunha data sinalada vén sendo parecido a faltar a unha obriga, a un deber, independentemente de que o ano conte con outros moitos días nos que fagamos patente quen somos e de onde vimos. Non se di tamén que unha mentira repetida convenientemente remata por se converter en verdade?

Aínda así, creamos que non é só por vender un pouco máis neste mes: feliz día do pai a todos os que desexan desfrutalo!

Nos días de maior frío

cando marzo vai mediado,

a roupa que máis abriga

é o cariño regalado.

Bicos que nos dan a nós

sen pensar se os merecemos,

pero que levan tamén

outros bicos que nós demos.

Celebramos cada día

e soñamos dar amor,

por moito frío que veña

habemos sentir calor.

.

Agasallos

A cada unha o seu (a súa)

Onte celebrouse o día da muller. En todo o país e co eco do aborto de Gallardón polo medio. Protesta, manifestacións, marchas, concertos. Actividades de todo tipo para reivindicar o dereito das mulleres a seren elas e a decidiren sobre si mesmas.

A discriminación, presente desde os tempos nos que o home foi capaz de descubrir que se pode explotar aos semellantes, está con nós en todas partes, por máis que se reivindiquen feminismos ou se apoien linguaxes non sexistas. Xa nin sabemos cal é a diferencia entre xénero e sexo, nin que é maltrato e que violencia. As vítimas son as mesmas. Dá igual, sen sabelo ou sen querelo siquera,  ensinamos patróns vellos, tan innecesarios como arraigados no noso subconsciente. Non sabemos como, pero o esquema repítese.

Xa non nos colle de sorpresa, cada vez que conmemoramos algo para amañalo dedicándolle un día, facémoslle un mal favor. O exemplo observámolo mesmo no regalo cos que os de UGT e do Banco de Santander en Madrid, agasallaron ás empregadas do banco: unha baeta co seu pau; iso si, con forma de caramelo, para ter algo que levarse á boca, claro. 

Menos mal que noutros lugares, para a farra da festa do día da muller, os premios estaban mellor pensados. Un mandil e unha lima de unllas sempre veñen ben. Ou non?

Agárdase a impaciencia habitual

o atraso vén con ansia

e vén crecente

en cada paso

con silencio que non quere rematar.

E sei que si

que é certo

a historia

de contala toda enteira

remata sempre igual.

E non hai sorte.

.

Cuba

Lembrei a Francisco hai uns quince días. Unha amiga recordoume, namentres tomabamos un viño pola zona vella de Vigo,  momentos vividos no Barbanza que tiña agochados entre recordos non revisados. E uns traen outros, polo que rematei volvendo ver caras e voces que xa case estaban esquecidas, ao igual que algúns nomes que me parecían perdidos. 

Ela  falou de que neses tempos lle contara a historia dun neno que me tiña frustrado porque sempre andaba a cantar polo baixo " tinero de Cuba, Cuba, Cuba... ". Non repetía moito máis, sempre o mesmo retrouso, por máis que eu porfiase en que debía dicir cantinero, de cantina, porque tinero, de tina, non tiña significado. Pero, nada, non había maneira, cantinas por aquí non había, e tinas seguro que si;  e, ao final, rematara por deixar que o neno, Francisco, cantase como a el lle tiña sentido.

E todo viñera polas sesións de vocabulario nas que podiamos pasar media hora entretida, soñando coas cousas máis dispares que nos chegaban desde Cuba. Simplemente porque empezabamos dicindo que "Da Habana chegounos un barco cargado de ... "  e acababamos falando de produtos e lugares do maís atraínte e do máis dispares.
Lóxico.  Coa de mercadurías que nos traían os barcos tódolos días  á nosa Ría de Arousa! E ben cargados que viñan !

A leda maxia da escola,

co seu ollar confiado,

ensinoume a ver a vida

coma un fermoso agasallo.

Quixen facerme pequeno,

dábame medo medrar;

mesturado en xente nova,

canto me gustaba andar!

.