quarta-feira, 30 de março de 2011

Esceas


        -Baila vostede, señorita?


A min sempre me gustaron as historias, os contos. Non sei por qué, ao mellor pola súa parquedade,  as que máis me gustan son as que se poden resumir nunha frase, ou como moito nun parágrafo que comporta unha escea única. É vivir. Recrear o momento e case conseguir mil e un finais que podían ser doutra maneira, pero que, en xeral, abonda con que sexan como son. Así, o sorriso debúxase nos beizos e os ollos brillan un chisquiño máis.

¡Que grande é o mundo! ¡Que grandes somos nós cando nos queremos ver con bos ollos!

Lembro agora outra escea e xa é, coma sempre, tenra. A historia daquel neno que foi enxendrado,  na leira das patacas, polo anano que se agochaba na saia da nai.
Imaxino incluso os zapatos do tío Pedro, mercados cando foi para Cuba, e el, home barbado xa, mirándoos, vendo así o grandes que sempre seguirían sendo.





Entusiasmo


Bailes  lentos en notas de piano,
mans de seda guiando, tecla a tecla,
pés a pares felices a soñar.

O baile envolve en puro sentimento
miradas a compases de obertura
con sinais que inducen a moverse.

Os roces son deslices acordados
por sentir, por vivir, por levitar
neses sons, puro arroubo musical.

A clave, o sol radiante dun sorriso
que traduce en positiva e harmoniosa
a escala de valores de bailar





.

terça-feira, 29 de março de 2011

Modos e maneiras

Estou tranquilo e contento. É vinte e nove de marzo e albíscanse novas maneiras.

Os días poden acabar por teren dúas caras ben diferentes, por un lado a cara fría e desapacible da primavera que aínda non está reconciliada co sol e segue a xogar coa chuvia e o frío do inverno, e por outra banda ese microclima que somos capaces de crear as persoas na procura de facer os nosos mundos un pouquiño máis cálidos e amigables. E neses casos hai destellos de luz nos sorrisos das persoas que temos ao redor. Incluso, se me apuran, diría que case aparecen, para nós, camiños novos polos que aventurarnos.

Que sexa para ben!






Pensei no que me dixeches,
cavilei e non parei,
se non che dou a resposta
e porque non a atopei.




Onte dicías que si,
hoxe ben me dis que non.
Digas o que ti me digas
sempre queres  a razón.





 .

segunda-feira, 28 de março de 2011

Trrr...

Tres tristes tigres

Os trabalinguas, coma todo, son bos nas doses axeitadas; se un se pasa, se se excede, acaba nunha intoxicación lingüística que é o primeiro síntoma da tirria. De acabar tirrioso, só se alcanza a superalo despois dun tempo de mudez. Non hai máis tratamento.

De todas maneiras, algún dos fermosos convén dicilo. Por practicar, claro.





Oír a Aute é un trance,
Puro misticismo
Desde o século vinte ao vinte e un.
Instante
Que se fai eternidade.

Oír a Aute é o trauma
De agardar por unha voz
Para subir,
Escapando do susurro monocorde.

Oír a Aute é unha traxedia
De chorar ambiguo,
Na tristeza
Do que foi para non ser
Ou xa non foi
En tanto era.

Oir a Aute é tranquilo,
Desconectas un pouquiño,
Só un pouco,
E xa non oes
Nis as notas
Trasteadas na guitarra.






.

sábado, 26 de março de 2011

Mentirana


Debo confesar que hai algúns aspectos da conduta humana que non entendo. E esfórzome. Non entendo a mentira, por exemplo. Co cómodo que resulta dicir a verdade!
Se contas a mesma cousa moitas veces, debe ser dificilísimo contala igual sempre para poder mentir ben.
Digo.
A min avisáronme de pequeno para usar a memoria noutras actividades máis útiles e máis alegres.




Falou comigo e mentiume
dicindo o que non pensaba.
Ela tampouco sabía
o pouco que me importaba.

Verdade ningunha tiña
en todo canto falaba,
déralle deus a mentira
xusto cando lle deu fala.

Por vivir nunha mentira,
por se saber entrampada,
por non coñecer verdade,
por non se quedar calada,
ninguén lle ha nada pedir,
nadie quererá favor:
para non sufrir mentiras,
canto máis lonxe mellor!








.

quarta-feira, 23 de março de 2011

Carpinteiro



Xa estamos na primavera e vai ser verdade eso da alteración. Pensar que desaparece unha hora sen saber como, ter que erguerse con máis noite do que un estaba afeito, volver a axustar o corpo ás rutinas de cada día,  si que altera, aínda que nada máis que sexa un pouco. E para min é onde máis se nota o cambio de estación.

O das flores é outra cousa, e que conste que xa vin na horta tres ou catro flores da cerdeira, moi fermosas, case tanto coma as de tódalas cerdeiras do val do río Jerte.
Está claro que non hai terra coma a nosa. En nada!




Unroll








Detrás do cesto das noces
desde a cociña mirado,
podo ver un paxariño
esculcando o seu camiño,
peteirando con coidado
entre a herba con mil roces.

Eu coñézote moi ben,
respóndolle a el e a min,
desde a boca, muda a fala,
mais nos ollos esa chama
que acendín cando eu o vin
e non apagou ninguén.


Como sabe que se espera,
de maneira moi formal,
dilixente e aplicado,
sendo tan bo namorado
ás citas vén puntual
cando chega a primavera.

O peto é o paxaro meu,
carpinteiro de colores,
verde, azul e acastañado,
de plumas moi adornado.
El vai repartindo amores
por este mundo, que é seu.







.

terça-feira, 22 de março de 2011

Regalos


Madariaga facíalle un poema á súa muller por cada cumpreanos ou data importante. Medianoche é un deses (érguese de noite e escribe un poema que sae fluído, sen case correccións).

Eu freguei mal a pota onde quentamos as fabas. Coas potas pásame ás veces. E cando as poño no lavavaixelas tampouco quedan ben. 

Pero isto é máis prosaico.





Os regalos
Cando os damos conscientes
Levan tamén un anaco de nós mesmos
Facéndoos únicos e irrepetibles.



.

sábado, 19 de março de 2011

Pais

Eu celebro o día do pai. Son feliz de poder disfrutar do galano de ser pai, de poder dar algo de min e de recoller froitos de momentos de pracer que se volven duradeiros. Amar,  falar, compartir, merecer, querer, aprezar, estimular, deixar, sentir, ilusionar, pedir, rir,  atraer, convivir …. son só uns poucos dos verbos positivos  que me foi permitido conxugar polo impresionante feito de ser pai. E hoxe celébroo, non moitísimo máis que outros días, porque é raro que non o celebre  case a diario, e mesmo hoxe ata dun xeito especial. Agardo que tamén haxa persoas por aí adiante que celebren ser fillos. 
 
Se o penso, unha das cousas que máis lle agradezo á miña  vida é o tempo que me deixou para poder ser pai. E a sensación que teño é que o usei todo. Completo eu. Feliz.

O martes próximo é o día da auga. Estou a darlle voltas por se teño algunha razón persoal para identificarme coa auga; ao fin creo que en máis do oitenta por cento  …






Eu vino darlle amor a culleradas,
poñerllo, delicado, nos seus beizos,
tocando as comisuras só con aire
tan suave coma as as da bolboreta.

Eu vino abrigala con tenrura,
vestíndoa, rematando polos pés,
a poucos, decidido na demora,
prolongación real de sentimento.

Eu vino lavala día a día,
resignado, capaz, con calidez
extendida pola auga e pola pel,
alí fragancia, olor, frescor de auga.

Eu vino prestarlle as súas palabras,
dándolle as memorias xa perdidas
con contos, con historias coñecidas
na busca de quedarse cun sorriso.

Eu vino ser bastón, ser pé de apoio
adaptando o paso a outro compás,
percorrendo camiños para andar,
acompañando por acompañar.

Eu vino ollar de frente á súa vellez,
desencantado ás veces, pero vivo,
desexando prestar unha opinión,
triste e cansado, lúcido e activo.





.






quinta-feira, 17 de março de 2011

Traxedias

Pon medo o que está a suceder en Libia e Xapón. Ver que  as sociedades desenvolvidas non teñen máis remedio que ceder ao imperio dos cartos é desconcertante. Ter constancia do pouco que valen, onde sexa, as vidas humanas, é desacougador. Impresiona ver a cara dos xaponeses acollidos nos refuxios, a serenidade estoica que parecen transmitir, conscientes da traxedia brutal que lles toca sufrir. E asusta ver a cara dalgúns árabes partícipes nas masacres destes días, e sen que un se fixe no bando ao que pertencen.

Non podo comprender aos gobernantes, aos donos das grandes empresas, dos bancos, das fábricas... Non son quen de entender que o estado xaponés inxecte millóns e millóns de dólares á Bolsa, e menos aínda que eses cartos, antes ou despois, vaian ter que saír xusto dos mesmos que agora máis sofren a catástrofe.

Xapón. A tristeza segue a ser un dos sentimentos co que relaciono a esa xente.


(Alivia saber que as centrais nucleares francesas e españolas son seguras. O comisario europeo de enerxía fala doutras. A saber cales.)




Se se moven,
se hai ruído,
se se notan cando viven...

Se é que falan,
se contestan,
se pronuncian pensamentos...

Se é que calan,
se se evaden,
se andan, idos, no seus mundos...

Está mal e non procede.
Para nada.

E non se moven,
só escoitan e non falan,
obedecen
e traballan.

Nin respiran...

Nada son...



.



quarta-feira, 16 de março de 2011

Artistas

O cine español recadou oitenta millóns de euros o ano 2010, segundo conta EL País, e están contentos. Tamén anda feliz Santiago Segura que, na fin de semana da estrea, obtivo uns oito millóns de euros.

Sic (ou era RIP?)

Menos mal que o Estado aínda subvenciona ao “Séptimo Arte”, e vaia artistadas que fan!




Sinto cantar o merlo
moi decidido,
canta por ter de ti
o teu cariño



Non teño medo do merlo
por moito que a ti che cante,
máis medo teño de min
de non saber namorarte



.

segunda-feira, 14 de março de 2011

Chuvia



Atopei pola tarde os papeis dos rezos dos monxes en Saint-Michel, e volvín alí por uns instantes. 



Non creo ter visto nunca rezos similares. O marco, o exiguo do número de monxes (non chegaban a vinte), o ascetismo do canto, a pureza sinxela das notas do raro aparello musical que tanxía unha das monxas, ou incluso a disposición de homes e mulleres no espazo da capela, eran memorables; as voces mesmas, sentidas e contidas, ou a idade escasa dalgún deles dábanlle un aire de espiritualidade difícil de conseguir para calquera edificio relixioso.

Se o conxunto é xa precioso en por el, co rezo é sublime.

O día tamén fora chuvioso. Tanto, que, cando chegamos ao primeiro restaurante, case pelexamos por estar ao lado da cheminea, que estaba acesa e daba unha calor óptima para secar a roupa, empapada todiña, incluída a interior. E todos andabamos con paraugas e anorás supostamente impermeables.



Le Mont-Saint-Michel





Trago a vida sen que deixe case pouso
Para min.
Vai tan rápido…
Non reparo en tanta cousa como hai.
Pasa o tempo.
Non me acordo.
Xa esquecín todo aquilo que vivín.

Se mo contas
Se mo volves ti dicir
Hei de ter só sensación
Dun déjà vu



.









domingo, 13 de março de 2011

Armas



     Seica a poesía é unha arma cargada de futuro, e a min iso non sei que me parece (si que o sei, pero non vou poñelo por escrito). Seguro que a poesía serve para a guerra, ao fin e ao cabo son palabras e máis palabras, e as palabras, xa se sabe, firen, danan, fan mal, magóannos e, por que non?, mátannos. Hai peor guerra que esa? As palabras que se din, as que se calan, as que só se insinúan caladiñamente por medio dunha mirada de esguello, son suficientes para establecer un campo de batalla infinito, só marcado polos demos que poidan baixar a axudar a defender posición. E dise que as armas cárgaas o demo (eran armas as palabras, que eran poesía). Éche o demo. Que máis dará que estea cargada de futuro! Xa é presente.

     A min gústanme as palabras. Todas. Gústame pensar que, máis ca armas, son xoguetes dóciles nas nosas mans.




I


Cando me teña que ir...



Non quero curas nin monxas,

non quero rezos por min,

eu quero como compaña

a túa maneira de rir.







.

sábado, 12 de março de 2011

Espectáculos



Os días de sol con chuvia miúda son bonitos. Confórmanse paisaxes brillantes con tonos que responden de distintos xeitos en función da luz recibida. Hai moitos verdes, tantos, que un mesmo verde pode cambiar en metros, e converterse nun rechamante amarelo verdoso vernizado por unha fina pátina de auga. Por veces ata as teas das laboriosas arañas se ven recompensadas ao capturaren nos seus camiños diminutos cristais transparentes, máis brillantes que os tan de moda esvarosqui cando son enfocados polas mentireiras luces dos escaparates.
Se o vento participa no xogo, e sopra suave, o campo hase pintar con diamantinas liñas, inclinadas no aire, aparecidas en calquera dirección, indecisas pingas de choiva a elixir o seu percorrido final.
Teño visto carteis circenses de o maior espectáculo do mundo, pero despois de ter asistido a eles, case estou por asegurar que un día de chuvia e sol, e co asento nas primeiras filas, constitúe un espectáculo dificilmente superable.




Sol sobre as follas




Sortilexio que crea o imprevisto,
sorpresa, na rutina, que dá a flor
cal sol a visitarnos cando chove
ou nube, ben de sombra, na calor.

Aprender o que move a ser distinto,
amigos que nos cambian, por facer
diferente un futuro orixinal,
soñado, sen saber nin coñecer.

Cando xa polos anos exprimidos
as infancias queden lonxe para oír,
hei facerme un neno, ou mellor dous,
por ter así máis mundo a descubrir,
esquecendo as respostas inmediatas
sabidas aprendendo a repetir,
deixando que o temón sexa a fortuna
facendo da fe cega o meu porvir.






.

quarta-feira, 9 de março de 2011

Refráns



Os refráns son formas evolucionadas da cultura dun pobo. Cada refrán é, así, un verdadeiro tratado de filosofía ao que lle podaron todo o accesorio.

Lembro un profesor, creo que máis mestre que a maioría dos profesionais que me ensinaron, lembro, digo,  un mestre que tiven, cun libro ou o periódico do día a asomarlle polo peto da chaqueta. Recórdoo con chaqueta, sen gravata, pero sempre, verán e inverno, de chaqueta. No outro peto o sitio, durante tempo, estivo ocupado por un libro en edición rústica ao  que lle cadraba ben o debuxo dun paisano con boina que lucía na portada. O autor, que non tiña máis mérito que o de recompilar (que non é pouco) era  Xosé Moreiras Santiso. O título do libro, lóxico, Os mil e un refrás do home galego.


É unha pena que moitos paxaros non niñen nos niños do ano pasado.





As escolas son lugares
onde se xuntan os nenos
por dar voces, facer risos
e aprenderen máis que menos.

As escolas son as fontes
nas que se bebe a instrución,
grolo a grolo e boa sede
os que prestan atención.

Un neno que vai á escola
é sempre un neno contento,
cando fala, se é que escoita
ou cando está en movemento.

A esola ten os seus mestres
para formar aos pequenos,
mestres que deben saber
que saber non é o de menos.

Se pensamos nunha escola,
pensamos en aprender
e se lle poñemos nenos
poñemos a quen querer.




.




sábado, 5 de março de 2011

Arenques



Nas vilas mariñeiras tén importancia capital o peixe. É coma unha simbiose entre a terra e a auga que leva a, mesmo na terra, desexar ter o mar, as súas cousas, á man. Ou á boca.

Tódolos anos nos que andar de entroido era algo pouco permitido e menos practicado, un home de mar da nosa vila saía en terra, e a cara descuberta (doutro xeito non deixaban), armado cun pao longo do que penduraba unha cordiña que remataba nun arenque ben amarrado. E ben afumado, por certo. Na outra man levaba a botella de viño para acompañar e dar forzas durante o percorrido antroidal das rúas da vila, e así escorrentar tamén os fríos propios do inverno. Chegaba a facer procesión coas persoas que o acompañaban, e que ás voces de “paví, paví, con la mano no, con la boca sí”, tentaban posuír ese anaco de mar con fume dando os  saltos necesarios.

E abofé que algunhas bocas daban acadado o obxectivo, tal e como testemuñaban  suaves rastros húmidos a brillar sobre as escamas do peixe. E cada vez máis xente tentándoo. “Paví, paví ...”

Nas vilas mariñeiras, claro …






Unhas risas lixeiriñas nesta vida
Poñen as tan necesarias aos sentidos
que revoan polo medio entremetidos
refrescando rutinas coñecidas.

Gañadas unhas risas que nos quentan
en luces decididas a alumear
desde os ollos que van alimentar
paixóns, desexos que nos tentan.

As risas con olores nos acentos
que entran suavemente desde a pel
perfumes, arrecendos en ronsel
que nunca dan ao ulir abastamento.

Sabor recoñecido vén con risa
sumada a ingredentes sen demora
facendo a cociña acolledora
en amor de receita que se guisa.

A risa que se quer volver sonido
no cerebro bailando decidida
traendo algunha escea requerida,
atopando un humor ben recibido.

Risas desde os labios asomadas
chegando nun instante ao corazón
dándolle a vivir máis ilusión
con tactos de caricias desexadas






quinta-feira, 3 de março de 2011

Xogas?



Aprendín a xogar ao dominó vendo como xogaban na casa os homes que andaban con meu avó nas partidas da leña polas fragas, xa que era na casa onde facían as partillas dos cartos e o remate, invariablemente, era unha partida de dominó. Na casa sabían xogar todos, homes, mulleres e nenos, e xogábase moitas veces. Tantas que as fichas, compradas co primeiro salario de meu pai na fundición (antes tiñan unhas de madeira, feitas por un veciño), as fichas esas, tiñan xa gastada a peciña de metal sobre a que debían xirar ao remexelas.

O dominó é un xogo de parella, de compartir, de aunar esforzos para acadar unha victoria sobre a individualidade. Son dous contra dous. Pero dous. Non hai peor cousa que o egoísmo no dominó, cando se xoga atendendo unicamente a sete fichas. Ao final perdes sempre, e consólaste dicindo “xoguei polas miñas”.



Ti xoga polas túas, din ás veces,
se deixan que sexamos puros nós,
dixeron o que tiñan que dicir,
sabido é o que habemos de facer.

Dáme o mesmo, ti xoga polas túas,
é frase que me fai sentir culpable,
dando a obrigación de non fallar,
removendo egoísmo individual
proclamando o falso desinterés,
a virtude eremita conformista
e hipócrita bondade regalada
para nós por aquel que manipula.

Ti xoga polas túas. Se é que podes.