Marca

Marcan, é moito. Moito máis que os cans no territorio coñecido. E día tras día. E así queda. Todo pringado.

Seica onte a Sexta TV “se comió la parrilla”. Millóns de espectadores asistiron incrédulos e expectantes (máis do segundo que do primeiro, parece) a un programa de Jordi Évole sobre o 23F.

Estamos nunha crise periodística, nunha crise de credibilidade dos medios derivada, alomenos en parte, da súa manipulación constante. Nós aceptámola, coma se non houbese amaño, e mesmo case a pedimos. Desta vez é o 23F, do que seguimos sen coñecer a verdade, e mañá ha ser de todo o demais do que non  nos deixan saber, pero do que nos contan un conto, para que sigamos durmindo. É a sinxela constatación de que tragamos o que nos boten, e despois votámolos para que nos sigan cantando milongas.

Que Belén Esteban venda libros a esgallo e que Paquirrín lidere a venda de discos é tan digno (eu creo que máis, porque eles van do que son) coma que Évole reciba os parabéns de periodistas que non fan o mesmo ca el, só porque non saben, porque querer quererían. E son de máis, polo que se ve.

Pensando nun mesmo, a estas alturas nas que se desexaría unha situación ben diferente, un quere, pero xa non sabe nin pode,  renunciar ao país e marchar moi lonxe. Sen saber nada máis. Iso é o único que apetece.

Non vin o programa de Jordi Évole, e falo de oídas, porque cada día aténdolle menos a televisión e case nada do que poñen me chama. Case nada.

Engánannos con credos e a sabendas

e véndennos moi falsas alegrías,

tapando sen oír as agonías,

pechándonos os ollos  cunhas vendas.

Vencidos con derrota e sen batalla,

co tempo a pasar sen movemento,

calamos na mudez do triste intento

de loita por saír desta mortalla.

Un día vén tras doutro, inexorables,

levando a mesma dor á mesma fronte,

por máis que ben se saiban os culpables.

Os males, os de hoxe, son de onte,

e os soños, como non, irrealizables,

sen luz para albiscar novo horizonte.

.

F

F de fala

Recordo que, cando estiven polo Barbanza, un neno, Francisco, díxome un día: “O meu veciño ten un corvo que fala”. Eu, como bo mestre, non perdín ocasión de ensinar e díxenlle ao neno que non. “Os corvos no poden falar”, foi a miña pedagóxica explicación. Francisco contoume ao día seguinte que o veciño lle dixera “O teu mestre é un burro. Saberá moito da escola, pero de corvos non sabe nada. Se quere oír ao corvo, dille que veña aquí”.

O corvo realmente dicía Ola. Caldo. Dáme caldo. Iso, polo menos, porque llo oín eu. Entendíaselle perfectamente. E, para seguir quedando de sabido, namentres tomaba o viño ao que me tiña convidado o propietario do corvo, púxenme a explicar as diferencias entre repetir sons e falar, non fora ser que non entenderan por que dixera aquilo de que non falaba. Non era cuestión de perder a reputación, e menos por un corvo grande e negro coma un tizón.

Agora, outras persoas, noutros lugares, fanme entender que os corvos falan, e máis se se lles corta un pouco por baixo da lingua, e a min xa me dá o mesmo que digan que falan ou que emiten sons. En realidade o que me apetece desde vai moito tempo é volver ver a Francisco.

Nota.- O 21 de febreiro celébrase o día das linguas maternas. Seica cada dúas semanas desaparece unha lingua no mundo. Seguramente, se non hai falantes,  a esperanza ata a poden constituír os animais irracionais.

Nota (2).- Por se non sabiamos que se pode actuar doutra maneira : O mellor que temos para quen máis queremos...

Lingua leda do tempo de nacer,

miras sol, papas ventos en cantís,

tiras coios, pasas tempos a xogar.

Espelidos peóns dun gran xadrez

que se volven bailaretes a piola,

monicreques que moves cos teus sons

na eterna tornavoda das infancias.

Na imprecisa extensión do desexado.

.

.

XXI

Século XXI

Pasamos horas buscando información para saber un pouco como é o mundo no que vivimos. É algo innecesario, e sabémolo, por máis que tratemos de atopar un lugar distinto, ese merlo branco do que nos falaban cando eramos capaces de crer nas palabras que dicían, pensabamos, exclusivamente para nós. Buscamos, lemos, miramos. Queremos ter sorte e dar con el. Ou que nos mintan, e que collan un dos negros e nolo pinten. Desexamos que nos conten, ou que nos prometan, un final feliz que sirva para anticipar un medio sorriso tranquilo.

Agora, despois dun tempo de procura incesante, seguimos por unha mínima fe, ou mellor pola incredulidade que neste caso nos produce todo o coñecemento adquirido. A certeza de saber que nada de final feliz. Nin feliz, nin tan siquera final. O que vemos xa se viu e inda se ha ver outra vez. Non hai máis posibilidades das que houbo, e que non soubemos (quixemos) aproveitar. Toca ver o mundo tal cal é, mesmo como o vía o peatón sen opinión de C.E. Ferreiro. E non dá gusto. 

Non lembro unha chamada por feliz

non dan os meus recordos o favor.

Removo nas procuras do pasado

e todo é igual.

Eu son o comodín a completar

a chave que precisa esta ocasión.

En veces, por momentos, non son eu

e escapo (ai, covarde), do lugar.

Quen son cando ha volverme regresar?

.

E

E de eu. 

É. Así é, mal que me pese. 

Por máis que pensemos en que consiste o da convivencia, asistimos perplexos a manifestacións relacionadas coa lei e coa xustiza, que a pesar de que semellen extremas, acaban sendo a mesma cousa. E non moi apetecible ningunha delas, a verdade.

Antonte en Santiago:

O ex-xuíz Garzón tentaba dar unha conferencia na Universidade. Foi imposibe que o fixese. Algunhas persoas, imaxino que estudantes a maioría delas, rebentou a conferencia coa axuda dun megáfono e de voces que, coreando consignas nas que o tachaban de censor e torturador, recordando entre outras das súas actuacións a Egunkaria e Otamendi, impediron que o auditorio oíse a vóz afónica do agora letrado. O resultado: non houbo charla. Razón: un pode manifestar libremente a súa repulsa fronte a aquilo que considera unha inxustiza.

Antonte en Madrid:

Os deputados rexeitaron unha proposta do PSOE coa que se tentaba evitar a presentación da nova lei do aborto que preparou Gallardón. Este, o ministro, aludiu ao soberanía popular como garante do goberno e á delegación na súa persoa (no seu partido) desa soberanía, en tanto representantes lexitimamente elixidos. Resultado: vaise tramitar a modificación da lei do aborto, namentres os xa nacidos, todos menos os ricos, teñen cada día menos  dereitos e posibilidades, en calquera dos campos vitais que se analicen.

Nos dous casos aludimos aos dereitos que unha sociedade democrática nos garante. Mesmo había persoas que sinalaban que o de Garzón non deixaría de ser un escrache coma os que xa se fixeran en tempos pasados con outras persoas, e o do Congreso contaba cunha ampla maioría, non só cos votos populares.

NOTA.- O mellor de todo é que, polo medio, en Santiago empézanse a dar os pasos para que titulacións universitarias sexan dadas pola primeira universidade privada galega, e sen un chío. En Madrid, ao tempo, empezábase a psibilidade de que a familia  Couso (quen se acorda del a estas alturas?) puidese obter xustiza. E ninguén se escandalizou por iso.

E o que aínda nos queda, eh!

OUTRA NOTA. E, se todo ten que ver con todo, canto nos falta para que nas cuestións sociais tamén apliquemos o do diminishing baseline?

Eu min me comigo

Exceso de palabra improdutiva

desbordando ese límite vital,

voraz consumidor para o silencio

perdido na opinión máis persoal.

Ha ser así a idade esa que venza

na batalla en que non pensei loitar?

.

.

Chover

Óese a chuvia petar nos cristais. É inverno e véñenme á cabeza costumes que tiña cando era pequeno. Lembro algunha noite de chuvia durmindo na cama que había no faiado e sentindo como petaba a auga en tellas que, polos seus ocos, deixaban zoar ao vento. Días felices, de casa ocupada, de noites excepcionais nas que se desfacía o cotián. Agora, estes días de temporal, de despertar de noite, aproveito para taparme ben, deixando pouco máis que a fronte por fóra das mantas e intento non quedar durmido de contado, para poder escoitar o ruído do vento e a forza da chuvia contra os cristais da galería. E unha sensación de pracer parece que me envolve, levándome a encollerme e a facerme diminuto (é un dicir) nunha cama que desexo tan grande coma a da infancia.

Por cada gota de chuvia

por cada pinga que molla

cóntase un bico de auga

polo que agardan as follas

As árbores deixan as pólas

para bañarse co vento

póla a póla, folla a folla

a auga dálles contento.

As pingueiras dos tellados

de augas claras nas pozas

fanlle cortinas ao aire

xogando porque se esconda.

Atopándose ao abrigo

gozar por un ver chover

é cousa ben natural

que proporciona pracer

Cando parece que escampa

cando deixa de chover

as gotas que un ve caer

son as que se ían perder.

.

Copla

Onte fomos ao Jofre escoitar a Pasión Vega.

Porfiei un par de veces para non ir só, e conseguino. A min, que cousas, gústame a copla. Desde hai moito. Posiblemente desde pequeno, quizais por ser a música que máis se oía pola radio da casa. Ou a única. Despois veu ese tempo de afortunado novo coñecemento e gocei con outros sons distintos e, confésoo, disimulei dicindo que me apetecía oír algunha que outra peza ou ritmo que consideraba moito máis infumable que as coplas. Aínda así, cousa do hábito,  ou do mal oído, supoño, acabei por precisar a música para darlle compaña a moitas das tarefas que fago, coas emisoras musicais as máis das veces, sen poñer reparo nas pezas a escoitar. Agora non me importa recoñecer que son ecléctico en moitos aspectos das miñas querencias, e o da música acaba por ser un dos meus mellores expoñentes. 

E si, gústame a copla. E onte pasei un tempo memorable coa voz de Pasión Vega, e con pezas coma Y sin embargo te quiero ou La Tarara.

De ter que quitar algo do concerto, talvez me sobrasen Granada e, seguro, Suspiros de España; pola xente que se derretía emocionada nos asentos próximos, máis que por outra cousa. De poder, cambiaría esas cancións por Tatuaje; dúas por unha, cos ollos pechados. 

Que pena que, polo momento alomenos, non nos deamos separado da españa cañí, ou da caspa, nin na música!

Cantas contenta

e a voz, no aire, vólvese menta.

.