Croquetas

 É venres pola tarde. Agárdase a vista duns amigos para o remate dunha xornada tranquila. Eles hanlle poñer o punto diferenciador das rutinas diarias e a emoción da risa que esperamos.

No horizonte a fin de semana familiar e as comidas con sobremesa, nas que estamos agradecidos a ese tempo que sabe irse de maneira harmoniosa e confortable.

Aproveitado de tan distintas maneiras, como gozamos do tempo persoal!

Véndote facer croquetas

Os olores da cociña

regálannos a memoria,

traen para estes tempos,

persoas e máis historias.

Os das cebolas rustridas,

cando se fan as croquetas,

desbordan as sensacións

e dan imaxes concretas.

As croquetas da memoria

esas que eu tan ben coñezo

nunca serán superadas

por máis que lles boten rezos.

Neses primeiros momentos

de cortares as cebolas

con coidado, moi amodo,

ben picadas elas soas.

Non deitas nin unha bágoa,

non esvaran na túa pel,

aínda que vai e anticipas

o sabor da besamel.

Na besamel ha de estar

o xamón esfiañado

por lle dares un sabor

excelso a cada bocado.

Engádeslles dous tomates

por lle prestares color,

e un punto de noz moscada,

de incalculable valor.

O lume pon a cocción.

Lume lento na calor.

Unha masa que anda a voltas,

guiada da túa man,

con espátula de pau

que non se debe parar.

Eses fumes que arrecenden

a mesturado alimento,

os sabores que se intúen

e son acontecemento.

Ai, a caricia final,

esvarando polas palmas

nas formas case perfectas

do que se crea con calma.

O pan, alimento bo,

adórnaas de faragullas,

para triscar, cando bailen

polo aceite, coas burbullas.

Así reciben color,

para sumarlle ao olor,

na receita máis caseira,

inesquecible sabor.

.