Reflexión

Días nos que nos convidan á reflexión, ao pensamento profundo, e á analise das consecuencias que poden dar os nosos actos. Se un xa non anda a diario con présa, en días coma este eu fago que o tempo estire  e aproveito para pensar; que non todo vai ser  falar. 

Si. Falo demais, xa dixen que me perde a boca, e tal é así que comentei cun veciño un pouco máis novo (non moito, porque os cincuenta non os cumpre xa), iso de como nos van cambiando algunhas crenzas co paso dos anos.

- Desde logo que nos cambia a vida -filosofáballe eu-. Dámoslle importancia a cousas que antes non a tiñan. E deixan de preocuparnos outras que antes ocupábannos tempo e atención. Ata, se me apuras, creo que un acaba por discutir menos...

- Estou contigo. Seguro, seguro! Mira que a miña muller e máis eu temos tido discusións grandísimas, desas que parece que se vai acabar o mundo, sabes?

- Si, claro, todo o mundo as tén máis dunha vez...

- Pois eu non o levaba nada ben. En realidade levábao francamente mal. E díxenlle: “mira, imos deixar as discusións para os venres; os venres pola tarde, ou se ti queres á noite, e aí discutimos; pero de luns a xoves vénme foi mal, mira que me queda despois unha dor de cabeza que nin pa que; así que os venres:  podemos ir anotando as queixas nunha folla e o venres discutímolas”. E ao primeiro, moi ben; discutiamos os venres e todo ía mellor. Agora non sei, porque  pouco a pouco, ata no venres fun deixando de discutir. Mira, ultimamente, se me di algo, déixoa falar, pero normalmente nin lle contesto!

-...!


E si, nesta xornada de reflexión ando a darlle voltas ás suas palabras, que me parecen máis sensatas que as de moitos dos políticos que me pediron o voto estes días. E aí non reflexiono, non. O voto xa o decidín hai tempo, porque non lle dei razóns á vida para que mo cambie.

La mer, la mer, toujours recommencée...

P. Valéry

La sang qui brille aux lèvres qui se rendent

Igual que unha historia nun encontro

Coas palabras a feriren a sabendas

Buscando aló no mal, no que máis doe.

Aí está o lugar, no mesmo sitio

Aquí o corazón que non tén porta.

Vistamos as palabras de verdade

Dámoslle, esta vez, fría aparencia

Á frase desmedida. Sen consolo

Non queda  xa un lugar para máis erros.

Saberse, pois, tan visto, tan sabido,

E ver que non sorprende o desatino…

.

Excursión

Non son quen a sentirme espectador de todo canto me queda preto. Por máis que saiba que sobran opinións, ou que, como mínimo, nin sequera se me piden, non son quen a calar. Todo me debe un carto. Se é por buscarlle a parte positiva ao que me gusta, ou a negativa ao que en principio rexeitei, ou porque naquel momento pasaba por alí; sei que si, que sempre hei ter opinión.

Posiblemente sexan as présas que non teño, ou a concepción do tempo non urxente que estes últimos anos me acompaña, pero a verdade vén sendo que non me importa dedicarlle minutos á contemplación de feitos, e a tratar de tirar deles consecuencias e causas, segundo o humor ou a amizade que me guíen. Dá igual que sexa a observación dunha foto, a percepción fugaz dunha figura que se despraza dentro do noso campo de visión, os sons dunha conversa que non chegamos a comprender na súa totalidade, ou a sensación de movemento que nos trae mesmo a brisa que cambia de posición un papel do chan. Todo merece opinión e de todo se pode obter unha mínima aprendizaxe.

O último que caeu nas miñas mans neses tempos de desocupación foron as fotos dunha excursión escolar. Imaxes que retratan momentos inesquecibles, instantes únicos que, a pouco que se dilúa a historia que eles gravan, se farán míticos, aventureiros, valentes... Todas esas sensacións primeirizas que xa antes de térense producido nos deixaron sen durmir, levándonos ilusionados aos soños de ollos abertos. E a cámara captando que non, que foi tal e como nós desexamos e que o soño é o noso, non nolo cambiaron na tenda trapalleira da vida diaria.

Ao lado, xusto ao lado, outras caras, outros corpos, outras xentes... Son esas historias que xa empezan a coller o camiño de volta, que non desexan ir máis aló, porque aló nada cren que haxa que vaia merecer a pena, ou o esforzo. Case seguro que é preferible facer un mínimo eterno retorno e volver ao pasado por contaxio, á emulación do sorriso destemido, a tentar, coa alegría mellada xa, que a cara, a boca, os dentes, non traizoen, non digan esa verdade que as lentes de sol lle encarceran aos ollos. Mesmo tentaremos parecernos a nós mesmos, aos que fomos, a uns que lembramos (non pensamos neses intres que nos andamos inventando, non) e aos que lles daremos, nesa perna que levantamos cruzándoa, unha axuda xuvenil de pose para foto, e, de terzarse, para que haxa aí un movemento completo e desinhibido, faremos un exercicio de punta-punta-punta, esquecéndonos do desexo do talón de volver á súa posición formal.

Mentímoslles, pero elas non aprenden. Por iso as fotos non menten. Retrátannos de xeito inmisericorde facendo que a vista, con tanto e bo como hai que ver, vaia a nós, xusto ao que menos desexabamos que se vise. E somos así. E estamos no mundo. E sabémonos de volta, sen futuro e nun presente retocado. Sabémolo aí, nese punto, nesa foto. Nesa cara de neno brillante, nesa explosión de luz e agradecemento á vida, temos a certeza de que non a hai. Non hai volta.

Alegría, alegría!

Alegría!

Palabras a caer

Todo escenario

Aclamado silencio xestual

Coro preciso 

Máscara de actor

Eu personaxe.

Alegría, alegría!

Alegría…

Irreal situación

Obra incompleta.

Silencio a devorarnos alegría

Fuxida das palabras asustadas.

Medo

Mundo

Xordo mundo

A que desexar rir?

Sono profundo.

Lonxe o azafrán 

Fóra a alegría

Sentir que non se sente

Xuventude 

Lonxano ton vital

Mareas de tristeza na razón.

Alegría…

Fillos

Queremos aos fillos porque son sangue do noso sangue ou cultura dos nosos valores. Querémolos polo que son. Froitos que imos recollendo a diario, que vemos madurar e que nos proporcionan placeres non pedidos. Que nos dan a satisfacción das miradas que rebordan cariño, ou o agarimo das frases nas que notamos a entoación da preocupación e o interese polos problemas que lles agachamos, felices na procura de evitar o sufrimiento innecesario. Sabelos nosos, notar, mesmo nas palabras que non dicimos, os aires que varían o seu ánimo, é sentir a necesidade, a urxencia, de darlles un abrazo, un bico, un regalo... Ou simplemente ese silencio que eles saben que leva sempre unha parte dos sentimentos cos que se nos move a diario o corazón.

Dicía Conrad que vivimos igual que soñamos: sós. Pero non, por suposto que non!

Eu poño o soño en ti e seite 

así

real

limpando coa palabra todo espanto

nos ocos de alegría conseguidos

por instantes que se poden revivir.

O gozo cambia o gusto

i é sentirte

i é  acollerse nos sons máis  desexados

i é perder

na evolución

a parte do que non se quere ser.

E lonxe do silencio máis escuro,

nos días que queremos celebrar

vén a compaña

vén a luz,

e vén calor

e vén así tamén tanto que dás!

.