Amor

Sufrimos pola xente á que queremos, dunha maneira tan interna coma intensa, pois non deixamos que asome en demasía a nosa pena, pero o pensamento non é quen de superalo e revive dor sen que lle pase. Se queremos, dóenos e ese cariño tén un valor engadido grazas ao cal, cando a vida se conduce deixándonos desfrutala, o goce remata por ser maior. Non pode resultar esaxerado pensar que as persoas desexariamos ter o don de poder transmutarnos naqueles aos que amamos, de xeito que nunca, se de nós dependese, os habería de alcanzar a tristeza.   

Estamos en invierno, amor, y llueve ...

Luis López de Anglada

E todo o que nos molla en desamparo

penetra no máis fondo, mesmo en nós,

nas verbas que falamos, e na voz

que acada para si o ton non caro.

Estamos nun inverno, sendo frío,

no abrigo que estrañamos ao non vernos

nos ollos que non ven por non querernos,

en todo o que se foi: auga de río.

A vida que non volve, xa perdida

en tempos rematados sen sabelo.

Estamos sendo inverno, sen querelo,

enchendo de xeada a nosa vida.

Que nazan soles quentes, primaveras,

e acaben cun inverno xa de eras.

.