Sedes

Lendo unha información de El Periódico, lembrei épocas miñas de pequeno. Días de sol e traballo fermoso (iso me parecía) acompañando aos maiores nas longas xornadas de verán. Traballar con eles, aprender, tiña a motivación engadida de penetrar en mundos prohibidos ata entón. Un medraba, facíase grande (non recordo que me fixese maior, si grande), aumentáballe a forza física e podía superar retos antes imposibles. Ás veces ata se podía facer o burro aparentando ser máis forte do que se era.

Gústábame case todo daquelas xornadas: o ánimo da xente, as bromas, os risos e mesmo frases ás que non lles daba atopado moito xeito. Que non houbese escola, non implicaba, en modo algún, que non se puidese aprender. Ata a fala.

Cando parabamos para sentar un pedazo, podiamos beber auga fresca do botixo que pasaba de man en man, permitindo amosar as habelencias do bebedor, sempre en proporción directa á distancia entre picho e a boca. Recordo ver  beber a meu avó escasas veces do botixo. Cáseque oio con máis facilidade a súa voz dicindo “teño sede, pero a miña sede non é de auga”.

De que tería sede el, daquela? Porque, eu, mira que teño sede de tantas cousas distintas nestes tempos!

Nota.- Distribución da xente con sede.

Sedento como andaba

perdida neses ermos toda fonte

sen esperanza 

no tempo de parar

aló contra da noite
chegou
nese solpor

o rumor fresco

lixeiro
promesa de auga que se oía.

Os meus beizos por beber

prezada vida

viviron onda ti.

Aí 
na auga dos teus labios

bebín.

Bebín unha e outra vez

con tanta sede

que a afoguei enteira en ti.

Toda en ti.

Auga nos labios.

.

Dezaseis

Xuntamos cifras e remexémolas na cabeza para darlles un significado. Somos capaces de aprender un cento delas. Do máis dispares todas, pero doadas de memorizar se empregamos as estratexias acertadas. Eu, por experiencia propia, a certas cifras prefiro sempre asociarlles o corazón, e así vaime indo ben. Moi ben. Poño o corazón no dezaseis e déixoo quedar nel gozando dos números, do tempo, das anécdotas, das imaxes, dos sons... Gozando de cariño dado e recibido. E son moi feliz. 

Igual do que me pasa co catro, outro número que tamén ocupa o meu corazón.

Setembro encántame, e non porque vaia comezar o outono, que é unha estación que desfruto canto podo. É polo dezaseis.

Que máis razóns necesito?

Saúde!

Nos ollos un azul de ceo aberto,

na boca as alegrías dunha risa

cos claros desa luz que gaña o día

para amigos que darán o amor certo.

Na voz e na palabra o ton desperto

que lonxe vai levarnos a tristeza,

bailando a diario coa sorpresa

sempre por gozar: erro ou acerto.

Non precisa soño, innecesario

estea onde estea, navegante,

descubrindo real o imaxinario.

E fai a súa ruta, camiñante,

pirata de amizades, fiel corsario

deses mares rei e novo atlante.

.