O dos nomes dos animais é algo realmente curioso na nosa terra. Creo que debe haber un saco sen fondo cheo deles, e aló imos todos a collelos, pero coidando que non se repitan xamais, evitando así confusión nos amores que nos teñen ou nos medos que nos deixan.
A memoria tráeme a imaxe dun rapaz novo levando por primeira vez o seu can a vacinar da rabia, e o veterinario da vila cubrindo un formulario sobre o animal.
-¿Nombre del perro?
-Nonchodigho.
O veterinario levanta a cabeza e mira incrédulo ao rapaz. O neno está encantado, cun sorriso debuxado na cara e orgullo de propietario a brillarlle nos ollos. O home move a cabeza e pensa que todo foi un erro, e que aquel cativo non lle pode estar faltando ao respecto.
-A ver, dime el nombre del perro, anda...
-Nonchodigho.
-Pero... ¿eres tonto, o qué? ¡Dime de una vez el nombre del perro!
O crío chora. Non hai resto de sorriso, e, hipando, resposta:
-El perro se llama Nonchodigho, de verdade que se chama Nonchodigho.
Silencio de cans a falar
coa lúa.
Distinta esta noite
E igual a hai cen anos
Que empece ou non abril
Mañá
Que máis dará.
É noite
É luz de prata
Prendida vén nas tempas
Bañándonos o ollar
Do que caen
Murchas
Follas onte verdes.
Remata xa o desexo.
É noite.
Un silencio de inverno
Case nos ameaza.
.
Sem comentários:
Enviar um comentário