Catro de xuño

Ensinar é unha actividade case sempre ilusionante e pracenteira.

Hoxe mesmo foi un deses días. Na clase de ciencias sociais estivemos a falar do home, e da súa evolución histórica. A verdade é que máis semellaba que estabamos a contar un conto que a estudar historia. Pero os nenos estaban cos ollos así, abertos de todo, luminosos e alegres para que por eles entrase o coñecemento que a curiosidade desperta. Raúl, un deles, xeralmente tímido e pouco falador, ao rematar a clase, preguntoume, con esa inocencia que dá ter nove anos, “E nós onde estabamos antes?”. Crin que se estaba a referir a antes do paleolítico, que fora o período que nos ocupara os últimos minutos da clase, pero a súa cara arrubiada e os seus ollos brillantes non lle acaían moito  a épocas tan remotas.  “Antes do paleolítico?”. “Non. Nós. Onde estabamos nós antes de estar na barriga de nosas nais?”. Si que me sorprendeu. E non lle dixen máis que “Mañá contámolo”. Pero a verdade é que me fun pensándoo.

Non precisei moito tempo para sabelo. Un catro de xuño ou un dezaséis de setembro estas cousas seinas decontado. 

Antes estase na cabeza das nais e dos pais para que se una todo canto eles desexan, canto soñan, e dea lugar a un ser que sempre  ha superar as esperanzas nel depositadas, facéndose mellor do soñado e mellorando tamén a cada un dos seus proxenitores só polo feito de podérense ver naquilo por eles creado. 

Nota.- Esta sabiduría, que me acompaña desde hai xa trinta e dous anos e que se vén ratificando por duplicado nos últimos vinte e sete, non tén mérito ningún: é só o resultado da propia experiencia.

Chove en Richmond

avanzan os tempos do mañá

e todo ha ser futuro.

O tempo é a despedida

fluído na corrente

nas ondas das persoas 

sen obrigas

sabendo dos destinos

dos deberes

cumprindo

nunca en multitude

coa procura.

Pararse nos retrasos

deixar oír tamén

palabras longas

en apertas

miradas

ou dar ese riso necesario

amigo como cómplice segredo

é vernos nos adeus

nos ata logo

da esperanza nun encontro.

Chove en Richmond

sen frío

brillando en cada folla.

Mollan as pingueiras toda a rúa

e quedan as calores.

Non se apagan.

Chove en Richmond

manseniño

e os círculos na auga

sábense infinitos

grandes

invisibles

infinitos.

.