Felicidades!

      Gústame viaxar. Ver outras terras; coñecer outras xentes; imaxinar as formas de vivir desas persoas; poder cambiar o costume diario por uns días, volvendo o allleo en propio… Non é xusto o que se chama empatizar, palabra difícil demais en todo o seu significado, pero case. 

   Viaxar é aprender sentindo, tocando (hainos que ata o fan bailando); é vivir soños facendo de protagonista; é ser outra persoa a tempo total. Afortunados son eses todos que viven, viaxan, aprenden e fan do mundo un lugar pequeno e fermoso no que merece a pena vivir.

       Felicidades a todos eles!

De Harlem teño unha foto

dun corazón bailarín,

atractiva nas imaxes,

a foto chama por min.

A luz báilalle ao cristal 

e hai faíscas,

hai adornos, 

no ocre de mil madeiras;

faíscas,  felices  risos,

ocre historia no ritual; 

vivo o ritmo

vivo o gozo
de danzar.

Estacións dun dezanove imaxinario

luz de gas 

frío invernal

traqueteo ferroviario

con descanso musical

e público feito anuncio

dándolle bafo ao cristal.

Que se deteña aí o mundo 

que se empece a demorar

que os pasos sexan suaves

ninguén vaia desertar.

Péchese o mundo na arca

resgárdense na madeira

os tesouros  

os deslices.

Que se revelen  segredos 

sinuosos

ata os roces 

ou o tacto desas xemas

das persoas que se deixan

ben levar.

Non ao apuro

non ás présas

na cadencia do compás

Alegría, son vital.

De Harlem teño unha foto

gardada  no corazón

e inda non chegou o día

en que non chame por min.

.