Nomes

     Nomes. Persoas que levamos con nós de forma máis liviá, como se os puidésemos condensar nas letras que os pechan. A min, que me gustan as palabras, sempre me pareceu que os nomes teñen unha moi profunda razón de ser, algo que os define de maneira que ningunha outra letra podería estar no  lugar das súas, e ata me daban esas certezas que un tén, mesmo coma os visionarios, de que as sonoridades que en nós provocaban, incluso cando só os estabamos a pensar, sen ousar darlles os sons que a eles correspondían, esas sonoridades posibles, non eran outra cousa que a materialización lingüística das calidades que as persoas portadoras atesouraban. 

     Xa de neno, aló na aldea, e cando os nomes eran substituídos polos alcumes propios ou familiares, pasaba exactamente igual. O alcume, o mal nome, non tería sido posible cambialo por ningún outro tan acaído. Confeso que ata memoricei moitos deles para non esquecelos, sentíndoos exemplos  perfectamente logrados do noso imaxinario cultural.

     As terras, os homes, os nomes. Somos distintos, ben diferentes. Coñecín estes días un rapaz que veu de Centroamérica. Chámase Santiago, e aí, no seu Santiago, nós temos o noso pasado transoceánico; por segundo nome, Aisber. Non lle preguntei apelidos, para que? Só co nome tantas diferenzas! Aisber, sen acento gráfico pero con forza en “ais”. Non sei; nada que ver. Como lle dicía un amigo ao pobre Santiago Aisber, “non o digas todo, ho!; di só Santiago, que se dis Santiago Aisber, óese moi feo,  se case parece o nome dun ladrón”.

      Pero, claro, é a idea que nos facemos dos nomes. Hoxe é san Simón, vinte e oito de outubro. E un Simón neno dicíalle a súa nai, aló de pequeno, “como me hei chamar cando sexa maior?”, “cando sexas maior?, non che gusta o nome que tés?”, “si que me gusta! Pero Simón é un nome de neno, non?”

Apenas foi un nome

instante breve na conversa

e tanta nitidez

no eco dun murmurio 

que se vai.

Despertan as lembranzas necesarias

saber de onde vimos

quen fomos

cando amamos

que nos demos...

Sentímonos nun nome

e vén a vida

mesturándose en presente.

.