Amores

A miña coella branca é un caso curioso.

Tívena co macho unha semana longa, ben longa. E namoróuseme enteira, ata as orellas. Eu non llo notei, porque esas cousas aínda non llelas vexo ben, así que puxen o macho coa coella negra sen reparar en nada e facendo unha excepción ás rutinas gandeiras, pois trato de levar as coellas a onde está o macho, que é como din que hai que facer, e non ao revés. Pero como a negra xa estaba nunha coelleira con cerrado no galiñeiro, ben recollida, e xusto ao lado, optei por pasalo a el. 

A coella branca, que quedou soa vendo á nova parella a través da tea metálica, coma nun escaparate provocador, non sei como, mais calculo que comida dos ciumes, non aguantou un día completo tal situación: á tarde seguinte estaban os tres xuntos en amor e compañía. A máis feliz, a branca, claro. A min tanta felicidade deume pena e deixeinos seguir así catro ou cinco días máis, coma se non os vise; pero, ao final, e polo seu ben, separeinos de novo. Cada un a unha coelleira diferente. A peor, sen espazo exterior, e moito máis pequena, para o coello, coas outras dúas a vivir ao grande.

Nada máis rematar xa me chamou a atención como a coella branca foi buscar ao coello, achegándose á portiña del para ollalo a través da pequena rede de ventilación. El, coma sempre, impávido, facéndose o interesante, inmóbil coma se fose un coello disecado. E así quedaron.

Tardei dous días en volver velos; ou día e medio para ser exacto. Volvín e todo estaba ben. A negra andaba a ocupar o seu espazo e o coello e a branca xa estaban xuntos de novo.

Ocupaban a coelleira del, e víase que non lle quedara outra á femia que roer as táboas que os separaban por dentro ata deixar un oco que lle permitiu volver con el. Antes procurou facelo desde o salido exterior, sacando a herba coa que os estro ata encontrar o cemento e tentar facer un oco imposible nel. O da madeira foi despois, imaxino, traballando con cabeza (cos dentes, concretamente) para dar coa solución ao seu problema de amor. E atopándoa, tal e como debe ser.

 Si, si. Seguen xuntos, e non teño claro se os volverei separar.

Procura de ardores coñecidos,

sangue vivo

cal torrente liberado.

O mundo volto instante

nos sentidos.

Amor  disolto  aire

respirándose na pel.

Non se ha perder o querido

se o corazón é  memoria

para o gozo de vivir.

.