Non sei como anda o calendario, pero din que comeza a primavera. Fóra hai unha chuvia miúda, case unha poalla que nos recorda que o sol faise agardar, pero o ceo, e a mesma sensación do aire, promete cores case definidas. Mais tamén hai néboa, ao mellor ocasionada ao ver ao lonxe esas gotiñas que non se deciden a caer e andan indecisas, inmóbiles nun aire sen brisas, ou movéndose tan pouco que é coma se finxisen estar sempre no mesmo sitio.
Seméllame que isto é como ás veces é o tempo: eses anos que envolven os cadros máis brillantes, aos que desexan protexer das miradas cunha pátina que poida que os faga parecer eternos. A néboa tén estas cousas. Onte meso, volvendo á casa ás dúas da mañá, había tanta, que conducir a máis de cen supuña, ademais dunha grave imprudencia, unha completa irresponsabilidade. Non se vía nada, a pesar de traermos acesas todo tipo de luces, e non quedaba outra que buscar a liña central; esa liña que case sempre tentamos ocupar, escapando do comprometido dos extremos nas nosas vías.
Abrolla a primavera
nas poucas follas da nogueira
que loce con orgullo as súas candeas
no anuncio de traballos carpinteiros.
Abrolla, e ben se ve, a primavera
nas flores delicadas das glicinias
que avisan de caídas inminentes
sabéndose compaña nese chan
de herbas verdes
devecentes polo azul
que as volva flores.
Abrolla a primavera, sensual,
desnudándose inocente
no verdor da laranxeira
por preñar
co seu azar
un aire que arrecende a tempo novo
no branco da pureza dos botóns.
Abrolla a primavera,
irregular,
nas cores amarelas dos limóns,
no seu olor,
no tímido das rosas temperás,
no doce avinagrado das floriñas das merendas,
nos gromos obstinados de mil xemas,
e alí,
nas tímidas,
nas nosas margaridas...
Cando canta en todos eses sons
que presta como ecos aos paxaros
e volve en aloumiños
os raios entretidos
a xogaren
nas ledicias dos sollíos,
aí,
afirmo,
sen pensalo,
que somos, abrollando, primavera.
.
Sem comentários:
Enviar um comentário