Presépio

       Andamos acelerados, con moita velocidade e case sen tempo a pararnos fóra do imprescindible. Eu, coma todos; así que non é de estrañar que de cando en vez, e se o traballo o permite, adique parte do tempo vital ao pracer de ver. Observar o que pasa desapercibido ao noso redor, atopar algún detalle agochado no que non caía de primeiro, ter a sensación de que percibo, que sinto e padezo, que non son simplemente un vulto con funcións vitais primarias. Inténtoo, de verdade, e por veces sácolle un certo proveito. 

         Estes días andei polo país veciño, aquí mesmo ao lado. Mais eu vino moi lonxe, polo menos no pensamento. Velos a eles, verlles a súa relixiosidade neste tempo de Natal, a súa fervorosa paixón polas igrexa, con eses edificios que rematan por ubicar sempre no cume do monte máis alto que teñan á vista, sabelos moi crentes, non me facía pensar na querencia tan absoluta que teñen polos presépios, como eles lles chaman. Beléns por todas partes: enormes todos, os grandes e os pequenos, con figuras de todos os tamaños e de todos os materiais. Exteriores, sen que lles importe a climatoloxía, e abertos, accesibles ao público sen necesidade de desembolsar un só céntimo. Algúns fermosos na súa delicadeza, outros atractivos por presentaren en miniatura os monumentos máis prezados da vila ou cidade que representan; iso si, coa mestura correspondente das escenas de deserto que por estas terras é imposible ver. Impactantes, abofé. 

         

           Camiño de Bragança, desde Chaves, e un pouco antes de Vinhais, nunha aldea de nome perdido na néboa da mañá de decembro na que pasei, intuín, debido á pouca visibilidade, o nacemento máis inusual de cantos observei. Nunha rotonda, protexido polos indicadores de dirección e utilizando o resalte proporcionado polo círculo interior, estaba un nacemento tamaño natural. Non crin o que vían mal os ollos.  Pasei a rotonda seguindo as indicacións do GPS e algo máis adiante decidín dar volta. A voz da muller que nos guía no aparello non facía máis que avisar me que volvese virar, que ía en sentido contrario; pero non me resistín e non lle fixen caso, volvín á rotonda e fíxenlle unha foto, máis que nada para asegurarme de que non era unha alucinación, que alí estaba o belén, o presépio, e que a vista non me enganaba. Un nacemento  ao frío, padecendo unha mañá de catro graos e de néboa espesa, e co neno xa no berce, por máis que faltasen quince día para o día de natal propiamente dito.

Perdemos emocións

no día a día

na présa que non deixa ver os fríos

no tempo desa fuga pouco atenta

no aire en disimulo 

do que atende a como caen as follas 

e se murchan.

Vanse os sentimentos diluíndo

e pérdense nas néboas mil sonidos.

A quen queremos nós,

a quen o aprezo?

Xogamos as partidas entregados,

e, si, 

o sangue é noso en cada acción,

sangue, pel, suor, temor,

enteiros, 

decididos, 

por crer cada segundo o máis vital.

.