Casualidades

Nada me comprace máis que ir atopando na vida restos de actividades desfrutadas no seu tempo e revividas por esas curvas que o azar traza cando nós andamos ocupados en camiñar dereitos para buscar novas metas.

Hoxe mesmo, hai minutos, andaba a ler un artigo sobre Onetti e as súas mulleres, atraído pola contundencia de "Ya no será/ ya no...", cando o que realmente me abraiou ao final, despois de lido o artigo,  foi a foto de Onetti, e non por el. Ver ao autor rodeado, enmarcado e realzado, por "Donde viven los monstruos" e o tan querido "Los Tres Bandidos", chamou tanto a miña atención que levou instantaneamente á miña memoria de paseo por tempos (e lugares), lonxanos e queridos.

Lembrei sen esforzo as diferentes lecturas compartidas destes dous libros en ámbitos absolutamente diferentes, os comentarios sobre eles, as caras e os ollos dos que os escoitaban; e esas felices noites de conto de antes de durmir...

É posible que os libros se xustifiquen polo feito de que alguén, aínda que só sexa un lector, atope emoción neles. E estes, tamén son só libros estes, a pesar de que sorprenden, enfadan, alegran, emocionan e rouban o corazón, todas e cada unha das veces que os lemos ou que nolos len?

Por veces mesmo penso que, en realidade, son unha parte de nós mesmos, ou do que nós quereriamos ser...

Os ollos, 

nos seus brillos

infantís

agardan un futuro 

e outras paisaxes

sóbense 

felices

á aventura

á ruta da procura

á vida 

e é esa a excursión máis agardada...

Mais é nese regreso 

ao coñecido

na volta ao que nós somos a cotío

na paz 

na letra que asinamos ao conforme

onde darán

non só por bágoas 

os ollos novos brillos.

.