Setembro

Ando metido de cabeza nun setembro diferente. Non é que crea que todos os meses son iguais, pero este setembro é realmente diferente. Está a ser tempo de parar, de pousar a maleta e botar a ollada á memoria, de deterse en mil detalles case esquecidos e de sorrirlle a algúns dos pensamentos que veñen.

Vénme á cabeza o setembro do oitenta e sete, neste mesmo tempo, coa felicidade de entón e coa sensación de que xa todo andaba no seu sitio. Días rápidos de voces novas e ilusións nacidas que me deron escusa para celebrar o mes ano a ano

Seica a memoria vai sempre asociada á unha lonxanía que subxace en nós, e que, ao igual que nos separa, sabe moi ben unirnos, nun deses misterios da natureza tan inexplicable coma o que permite que na mirada, nunha simple mirada, sexamos quen de atopar a emoción. Ata pechando os ollos para ver mellor ao lonxe.

Os anos son fragmentos

son anacos de memoria 

tan precisa coma esquiva

por traernos á medida

a emoción desa ledicia 

que nun tempo deu calor.

Traen o tempo

e traen no pouso

o remedo do que fomos

mesturado xa nun cerne

que perdura 

atrapado no recordo,

tantas veces revivido

por seguirmos,

cada día, 

sendo nós.

Que siga así  a area na caída,

verquida  pouco a pouco con acougo

grao

a 

grao

en montañas de segundos

celebrados