Contos

Non sei como as cousas poden ser diferentes cando se viven e cando se contan. Hoxe contáronmas e gustáronme moito.

Lembrei como, case sempre, ao volver de vacacións ou dalgunha viaxe un pouco longa, o noso fillo pequeno pedía sen pensalo nada, por favor, mamá, cóntame como o pasei; explícamo; dime o que fixen e canto me gustou. Creo que durante días iso acababa por converterse no conto final das boas noites, ese conto que propicia os soños felices e que desbota lonxe a negrura vacua do sono. Se podemos pechar os ollos co sorriso aceso...

Pola tarde, namentres unha compañeira contaba o traballo desenvolvido ao longo do ano, eu mesmo fun quen tamén de deixarme ir na música das súas palabras e vivín nun conto tan marabilloso que a todas luces non podía ser real.

Por favor, cóntamo outra vez...

Queremos aprender,

pensamos en formarnos unha vida,

sabendo o difícil de conter

o mar sen a ribeira.

Buscamos ser mellores,

exemplares,

sumamos os valores

de xente tan amada, tan querida.

E diferente...

Gañamos unhas regras,

ensinamos a vivir con convencións

esquecéndonos o libre e o espontáneo.

Porta ao campo.

Perdemos ilusións.

Vivimos,

mais a idade fainos vellos.

Valoramos o sinxelo no querido.

Estrañamos a nenez.

(Sen unha norma).

.