Cortinas

Contáronme unha vez que os protestantes deben levar unha vida pura, limpa, sen nada que ocultar e que non sexa nunca reprobable. Que valla para ver. De aí que, se seguen isto ao pé da letra, poidan rematar aforrando en cortinas e persianas que non precisan, a pesar de faceren grandes ventás nas súas casas, imprescindibles como son en terras de pouca luz. Os que chegan aos países do norte botan a faltar estes adobíos do fogar, e séntense case desnudos sobre todo cando veñen as noites. Desde fóra todo se ve. Non hai secretos e a vida amósase a calquera que a queira mirar.

Mais, non sei se tamén por coincidir que son países fríos de invernos longos, poucos se paran na rúa no medio da noite a chusmar. Así case non teñen voyeurs de xeito. Todo o máis algún turista importado do sur que anda a buscar neses fogares alleos a vida da que el carece.

CONFESIÓN: Vendo e lendo comentarios e opinións nas redes sociais, que se parecen a esas casas desvestidas do norte, un bota de menos unhas cortinas, grosas, a ser posible, para tapar moito do que se ensina. 

Desbordan as mentiras que contamos

o límite real das invencións

historias precedidas de emocións

que amargan este mundo que habitamos.

Soñar será o escape, ou a saída

o xeito doutra forma de vivir

creada coa razón que dá mentir

tratando de evitar dor e ferida

Consellos con axuda non pedida

desculpa figurada, por dicir,

desexo, quizais, máis que de ir.

Procura desa terra prometida:

finxir quedar e así poder fuxir

daquilo que inda hoxe está por vir.

.