Cazapos

Os coellos poida que se parezan ás persoas. Teñen algo de nós en moitos dos seus actos, en moitas das súas inmobilidades ou incluso no seu silencio.

Teño coellos desde hai anos e recordo que na casa dos meus pais tamén os había. Os meus, os de agora, redúcense a dúas coellas e un coello. Deles, unha das coellas veu para a casa de moi noviña, para estrear as coelleiras recén feitas. É branca, grande e, sobre todo, vella. Tan vella que chama  a atención o seu papo, que lle presta unha certa deformidade e a fai verdadeiramente fea, ao que tamén contribúen as orellas caídas ou os  movementos pesados cos que se despraza cando considera que pode haber perigo. Nunca lle gustou moito a presenza humana, nin busca tampouco estar preto doutros animais. Tivo, nestes anos,  varias camadas e puido pasar tamén tempo sen nada, a folgar mesturada entre as galiñas e o galo polo galiñeiro adiante. Como era das primeiras, xa case da familia, non se nos ocorría pensar en comela e, quizais para xustificar a nosa decisión, e  a pesar da súa idade, rematamos por volver deixala estar co macho unha semana. Non nos importou que puidese non quedar preñada, ao ser tan vella, e mesmo ao botala co coello observamos que lle facía fronte sen darlle  pé a achegárselle, polo que a ilusión de facernos cunha boa prole non apareceu en nós. Nos días seguintes a situación mantívose nos mesmos termos, e nunca  nos cadrou de ver como o macho a montaba. Canso de agardar, ao cabo dos días e para que non houbese pelexas, saqueina de alí e volvina poñer soa.

Onte pareu e a min deume moita pena.

Apenas sacou pelo e deixou os fillos nun buratiño entre a herba seca, protexidos cuns poucos pelos brancos por riba, nun niño de querer e non poder. A coella semellaba máis vella aínda do que xa era, con movementos tan lentos e dificultosos que daban  unha visible sensación de coxeira múltiple. Eu, se me apuro, ata lle acabei por notar un certo aire triste nos seus ollos. Non é que os coellos sexan alegres e comuniquen ilusión e optimismo na ollada, pero vaia, mirar miran, ata semella que chaman por un. Ou avísano de que non queren trato. A coella miroume triste, pois, e eu preocupeime. Era como unha petición de axuda, unha comunicación de renuncia, o aviso dunha derrota. 

Hoxe funa ver con medo de atopala morta. A coella está viva, e nin me mirou. Os mortos son os seus cazapos. Estaban todos estrados por preto do niño. Eu recollinos un a un sen que ela se movese nin dese un chío. Cando rematei e lle deixei unhas pelas de mazá quie lle levaba como galano, polo moito que lle gustan, seguiu inmóbil no recanto máis alonxado da porta. Sen se mover, sen mirar, sen saír do seu silencio.

Evidencias

Ollamos resignados

metas ás que nunca imos chegar.

Os brillos na mirada

gastados no camiño que se fai.

Escóase a ilusión,

non queda nada.

Pérdese lugar para o interese

faltando as inocencias necesarias.

Calamos.

Nas follas outonais

que presta para nós cada almanaque.

Na vela que acende o aniversario.

Calamos, ao cantar,

sabendo eses finais como certezas.

.