Restauración

Parece ser que desde finais da idade media, por causa dunha das moitas pestes que asolaban as cidades de entón, a xente da ría de Ferrol encomendouse á mercede da virxe de Chanteiro, facendo os votos correspondentes que aínda hoxe continúan. Evidentemente abraia a persistencia da xente en continuar cos seus costumes, por máis vellos que este resulten, ou ata anacrónicos, sempre e cando non creamos que o fervor relixioso que nos están a promocionar  nesta década sexa pura modernidade.

Chanteiro ten unha capela fermosa, con algunhas partes que nos recordan a súa construción no século catorce, mesturadas con moitas outras que amosan sen recato o desafortunadas que poden ser as restauracións feitas por poñer algo parecido e non por amañar o que era. O mar, sabio como é, deixa a súa pegada na pedra e lábraa acadando formas que convidan a adiviñar e que, así, permiten que a nosa imaxinación complete o cadro.

Nestes tempos a beleza da igrexa e a do seu adro mirando a un mar aberto sobre a area dunha  praia recolllida no abrigo de Monteventoso e Montefaro pertence ao pasado. Por un lado e outro a desafortunada intervención humana desfigurouna totalmente. Se é desagradable ollar o porto exterior de Caneliñas, cos seus enormes guindastres, as fumegantes moreas de carbón e o tremendo destrozo feito na aba da montaña para construír un desmesurado e innecesario porto;  percorrer coa ollada as casas asentadas por un lado e outro de Chanteiro, lastima nos ollos. O destrozo ao que se someteu esta parte da ría é abraiante. Dificilmente se podería facer peor en menos tempo.

Como contrapartida, cando damos a volta e descansamos a mirada na fachada da igrexa, as cousas cambian. E todo se volve risa. Imposible  permanecer serio vendo como se restaurou a cabeza de tres das imaxes situadas no tímpano da porta de entrada da capela. Loxicamente a virxe de pedra que acompaña a estas imaxes pediullle ao mar que lle borrase a cara e lle sacase os ollos. Para non ver. Nin a un lado nin a outro.

E a risa garantida .

Rogámoslles aos deuses compromiso,

pedímoslles a súa protección

fronte á inclemencia;

queremos desoír as malas novas,

pararmos de chorar pola miseria.

Pregamos convencidos

e andamos de xeonllos

ou baixamos a cabeza suplicantes.

Pasou a longa espera ...

Sabemos con certeza

o máis temido:

os deuses non existen!

Por que?

como é que nós somos xoguetes?

Por quen somos así manipulados?

Quen crea os pensamentos que levamos?

E vén a procesión e sempre chove...

.